Deze jeugdhelden van mij mag je gerust een van de meest productieve en consistente bands van de laatste 30 jaar noemen. Tien albums waren er reeds gereleaset voor deze iconen besloten om er nog eentje bij te doen. Vocaal en muzikaal klinken deze heren alvast nog steeds even strak als in hun beginjaren. De vraag was nu of ze het konden opbrengen om nog een “The Offspring waardig” album af te leveren. Want goede nummers schrijf je natuurlijk niet zomaar.

Met The Future Is Now, de openingstrack van het album, krijg je een beetje het gevoel dat de vibe van “Rise And Fall, Rage And Grace” ook gewoon naar dit album wordt doorgetrokken. De eerste paar nummers zijn dan ook nog wel degelijk en redelijk aangenaam om naar te luisteren. Die sfeer slaat echter jammer genoeg al vrij snel om. Vanaf Days Go By krijg je er enkele klucht nummers tussen gesmeten, die wel voornamelijk snel als album vulling leken geschreven te zijn. Ik betrap mij zelfs op het trekken van een vrij pijnlijke grimas bij het horen van Cruising California.

Beterschap komt er vanaf Dirty Magic. De remake van The Offspring Klassieker "Gotta Get Away" brengt weer een schwung in het album die Dexter Holland en de zijnen tot op dat punt een beetje verloren leken te zijn. Het beste hebben ze duidelijk voor het laatste bewaard. Dividing By Zero & Slim Pickens Does The Right Thing And Rides The Bomb To Hell zijn zonder twijfel, met voorsprong, de twee beste nummers op het hele album. Snedig, catchy en vooral goed, zoals we The Offspring gewoon zijn.

Met meer mindere dan betere nummers op het album kan je eigenlijk niet van een geslaagd geheel spreken. Feit is wel dat we er nog twee mooie nummers bijhebben die moeiteloos hun plaatsje zullen verdienen op het volgende best of album van de band. Een dikke proficiat voor wat de band nog kan op deze leeftijd. Laat ons echter hopen dat ze voor hun volgende album echter wel net iets meer tijd nemen om hun nummers te schrijven en niet zo snel meer tevreden zijn met het minste resultaat.