Met 'Queen of Denmark' debuteerde John Grant drie jaar geleden met een van de fijnste singer songwriteralbums van het jaar 2010. De combinatie van Grant’s liedjes en zijn persoonlijke met zwarte humor doordrenkte teksten plus de inventieve arrangementen van de heren van Midlake, zetten Grant direct op de kaart als een van de meest inventieve singer songwriters van het moment. Nu drie jaar later is het tijd voor een opvolger. Een hernieuwde samenwerking met Midlake had voor de hand gelegen, maar Grant besliste anders. Na een optreden op het Iceland Airwaves Festival ontmoet hij Biggie Veira van IJsland's elektropopgroep Gus Gus. Het klikt tussen beiden direct zo goed dat ze besluiten samen de studio in te gaan om Grant’s nieuwe plaat op te nemen.

Deze samenwerking heeft geresulteerd in een hele andere sound dan we van het debuut gewend zijn. Waar 'Queen of Denmark' een echt singer songwriteralbum met een alternatief randje was, daar is 'Pale Green Ghosts' als gevolg van de samenwerking met Biggi een heus elektropop album geworden. Weg zijn de liedjes zoals we die kenden van het debuut, en weg zijn de af en toe heerlijk uit de bocht vliegende arrangementen. En dat is jammer. Tracks als ‘Black Belt’, ‘Why don’t you love me anymore’, ‘You don’t have to’ en ‘Sensitive New Age Guy’ zijn gewoon matige elektropoptracks, waar geen enkele spanningsopbouw in zit. Slechts in de nummers 'GMF', 'It doesn't matter to him' en 'Hate this Town', waar de beats achterwege blijven, laat Grant wat van zijn oude klasse doorschemeren. Drie fatsoenlijke nummers op een heel album is natuurlijk veel te weinig voor iemand die bewezen heeft veel meer in zijn mars te hebben.

‘Pale Green Ghosts’ is wat mij betreft dan ook een album om snel te vergeten en een jammerlijke misstap in een carrière die zo veelbelovend begon. Hopelijk ziet Grant dit ook in en blijft hij voor zijn volgende album ver van IJsland vandaan.