Wanneer je jouw portie progressieve metal het liefst met een tikkeltje waanzin consumeert, dan ben je bij Leprous aan het juiste adres. Het Noorse kwintet, dat ook wel vaker als Inshan's backingband fungeert, maakt er op hun derde studioalbum (de demo's 'Silent Water' en 'Aeolia' buiten beschouwing gelaten) namelijk weer een vrolijke ratjetoe van. Denk aan een soort van mengeling van Devin Townsend, Pain of Salvation en proggrootheden King Crimson.

Het album opent met 'Foe'. Een nummer dat dankzij haar zanglijnen en vocale harmonieën wel iets weg heeft van een operette. Sowieso wordt op dit album heel inventief omgegaan met zanglijnen en vocale harmonieën. Hier is ook heel goed de invloed van Devin Townsend in terug te horen. Wel moet je houden van de stem van Einar Solberg. Solberg heeft typisch zo'n 'love it or hate it' strot. De een zal hem geweldig vinden, de ander verschrikkelijk.

Op muzikaal gebied gebeurt er ook weer meer dan genoeg. Met de souplesse van een rassprinter manoeuvreren de heren zich door een heel peloton aan muziekstijlen. Ten opzichte van het vorige album 'Bilateral' constateer ik wel dat de band er iets meer met de handrem op speelt. Hierdoor klinkt 'Coal' melodieuzer en subtieler dan haar voorganger. Een keuze die mijn inziens zeker niet slecht uitpakt. Nummers als 'Chronic', 'The Cloak', 'The Valley' en 'Contaminate Me' (met een heerlijke gastrol voor Insahn) zijn regelrechte progmetalkrakers. Het album is dan ook een regelrechte aanrader voor alle avontuurlijk ingestelde progressieve metalliefhebbers.