The Dillinger Escape Plan laat zich nog het beste vergelijken met een tornado. Net als een tornado maakt The Dillinger Escape Plan live toch net even iets meer indruk dan respectievelijk op Discovery Channel en plaat. Dat is een euvel wat de heren ook op hun vijfde langspeler niet weten te verhelpen. Niet dat dit erg is, mensen die deze gasten wel eens live aan het werk hebben gezien, weten dat de ongebreidelde energie die op het podium vrijkomt onmogelijk in de studio op tape te vangen is.

Nu weet The Dillinger Escape Plan dit euvel doorgaans uitstekend te ondervangen door naast snoeiharde en retestrak gespeelde mathmetal, invloeden toe te laten uit de industrial-, pop- en zelfs jazzmuziek. Hierdoor bezitten haar albums altijd voldoende dynamiek en komen de technische mathmetal passages extra hard aan. Daarnaast is zanger en Vin Diesel look-alike Greg Puciato door de jaren heen een steeds beter en veelzijdiger zanger geworden. In de clean gezongen stukken weet hij zelfs zijn grote voorbeeld Mike Patton naar de kroon te steken. Ook op het nieuwe album ‘One of us is the Killer’ is dit weer het geval. Echt veel nieuws onder de zon valt er niet te ontdekken op ‘One of us is the Killer’. De band slaat geen nieuwe wegen in, maar lijkt zich steeds meer thuis te voelen in de niche die het met baanbrekende albums als ‘Miss Machine’ en ‘Ire Works’ gecreëerd heeft.

Het album opent met ‘Prancer’ en ‘When I lost my Bet’ geheel in traditie in bekende Dillinger stijl; furieuze razendsnelle technische beuknummers met agressieve schreeuwvocalen van Puciato. Verderop in het album is vervolgens middels beproefd recept plaats voor enkele rustigere jazzy passages (‘One of us is the Killer’), koude industrialbeats (‘Crossburner’) en hier en daar zelfs wat trompetten en tuba’s. The Dillinger Escape Plan verrast daar op haar vijfde album niet echt meer mee. Het recept is inmiddels wel wijd en breid bekend. En dat is ook helemaal niet erg, want niemand weet dit recept zo smakelijk te bereiden als The Dillinger Escape Plan.