Toen Trent Reznor in 2009 besloot de stekker uit Nine Inch Nails te trekken, was niemand daar echt rouwig om. De hoogtijdagen van de band lagen immers al een aantal jaartjes achter ons en de laatste paar albums vielen eerlijk gezegd wat tegen. Dit zeker in vergelijking met magnum opus 'The Downward Spiral'. Dit album uit 1994 geldt nog altijd als de staalkaart van de industrialscene. Dat daarnaast ook nog eens niemand minder dan Johnny Cash het nummer 'Hurt' uitkoos om te vertolken op zijn American Recordings en er vervolgens een soort van persoonlijke afscheidsbrief van maakte, draagt alleen maar bij aan de legendarische status van het album.

Nu is Reznor niet iemand die op zijn lauweren rust. Dus zodra hij Nine Inch Nails op non-actief heeft gezet, gaat hij direct van start met diverse andere projecten. Zo begint hij samen met zijn echtgenote (waar hij inmiddels twee kinderen mee heeft) en goede vriend Atticus Ross de band How to Destroy Angels en neemt hij samen met diezelfde Ross twee soundtracks op, waarvan die voor 'The Social Network' en passant ook nog eens wordt bekroond met een Oscar. Je kunt dus gerust stellen dat deze sabbatical Reznor geen windeieren heeft gelegd.

Maar ook bij Trent Reznor kruipt het bloed waar het niet gaan kan en dus wordt, na een sabbatsperiode van 4 jaar, Nine Inch Nails weer nieuw leven in geblazen. Reznor begint met het schrijven van nieuw materiaal en kondigt ook enkele liveshows aan. Bij deze liveshows laat Nine Inch Nails met hun Stop Making Sense-achtige opkomst à la Talking Heads in ieder geval een hele goede indruk achter.

En om maar met de deur in huis te vallen, ook het nieuwe album 'Hesitation Marks' is verdraaid goed. Ik durf zelfs de stelling te poneren, dat dit het beste Nine Inch Nails album sinds 'The Fragile' uit 1999 is geworden. Ongetwijfeld zullen de meningen hierover verdeeld zijn, aangezien 'Hesitation Marks' niet iedere Nine Inch Nails fan gaat bekoren. Het album is namelijk misschien wel het rustigste Nine Inch Nails album (afgezien van de sfeerschetsen op 'Ghost I t/m IV') ooit geworden. Vrijwel nergens krijgen de gitaren de overhand en in vrijwel ieder nummer voeren de keyboards de boventoon. Zo blijven de majestueuze gitaarerupties grotendeels verscholen achter een flinke laag beats.

De muziek op 'Hesitation Marks' is zelfs bij vlagen funky en dansbaar. Zo bezit prijsnummer 'Copy of A' een uiterst aanstekelijke beat en is het refrein na een paar keer beluisteren niet meer uit je hoofd weg te branden. Ook 'Satellite' bezit zo'n refrein. Meer dan ooit lijkt Reznor beïnvloed te zijn door bands als Depeche Mode en LCD Soundsystem. Ook sijpelen invloeden van Aphex Twin in het geluid door. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de minimalistische beats van 'Running'. Ondanks dat het album wat lichter van toon is dan haar voorgangers, ademt toch ook dit album weer dat typische onheilspellende Nine Inch Nails sfeertje. Al met al is 'Hesitation Marks' een meer dan geslaagde terugkeer aan het front geworden. Op eerste single 'Came Back Haunted' zingt Reznor dan ook niet voor niets: 'I said goodbye, but I had to try, I came back, I came back haunted.' Welkom terug!!