En toen viel het nieuwe album '13' van Black Sabbath op mijn virtuele deurmat. Het album waarop Ozzy Osbourne voor het eerst in 35 jaar weer achter de microfoon plaatsneemt. Het album heeft om het voorzichtig uit te drukken nogal wat voeten in aarde gehad. Zo was daar de lymfeklierkanker van oprichter en riffmeister Tony Iommi, de financiële perikelen met inmiddels ex-drummer Bill Ward en de plots weer 'opduikende' alcoholverslaving van Ozzy. We mogen dus spreken van een klein wonder dat het album er uiteindelijk toch gekomen is. Maar moeten we nu blij zijn met dit album?

De beste jaren van de band liggen immers lang achter ons. De eerste vijf albums van begin jaren ‘70 zijn regelrechte klassiekers en hebben ook nu nog niet aan kracht ingeboet. Daarna ging het bergafwaarts. Nadat miskleun 'Never Say Die' flopte, werd Ozzy vanwege zijn excessieve drank- en drugsgebruik ontslagen en kon Black Sabbath op zoek naar een nieuwe zanger. Deze werd gevonden in zanger extraordinaire Ronnie James Dio. Met Dio achter de microfoon beleefde de band een kortstondige opleving en maakte nog eens twee geweldige albums (‘Heaven and Hell’ en ‘Mob Rules’). Nadat ook Dio met onenigheid vertrok, heeft de band haar oude niveau nimmer meer gehaald. De band die sindsdien voortdurend wisselde van zanger grossierde in middelmatige albums.

Hoe zit dat dan met ‘13’? De verwachtingen waren als gevolg van de terugkeer van The Prince of Darkness op het oude nest en de toegezegde medewerking van überproducer Rick Rubin behoorlijk hooggespannen. Na aandachtige beluistering van het album, mag voorzichtig de conclusie worden getrokken dat deze hooggespannen verwachtingen maar gedeeltelijk worden waargemaakt. Het album opent uitstekend met 'End of the Beginning' en 'God is Dead'. Twee vintage Sabbath tracks die lekker traag en sloom aan je voorbij trekken en mede dankzij de productie van Rick Rubin klinken als een spreekwoordelijke klok. Ook het licht psychedelische 'Zeitgeist' en het met mondharmonica opgetuigde 'Damaged Soul' zijn voortreffelijke tracks. Daar tegenover staan toch ook een paar echt mindere tracks zoals 'Loner' en 'Age of Reason'. Deze nummers komen ietwat gemakzuchtig en ongeïnspireerd over. Een ander minpunt is het drumwerk van de als vervanger van Bill Ward aangetrokken Brad Wilk (Rage Against The Machine, ex-Audioslave). Technisch zal Wilk vast en zeker een betere drummer zijn dan Ward, maar zijn stijl past toch minder bij de sound van Black Sabbath. Wilk mist toch net dat beetje schwung en nuance, die de oude Sabbath albums met Ward juist zo kenmerkten.

Graag had ik willen schrijven dat Black Sabbath de vloer aanveegt met alle volgelingen en copycats op dit album. Dit is helaas niet zo, hiervoor is het album over de gehele linie niet sterk genoeg. Wel is ’13’ een uitstekende revanche op het 35 geleden terecht geflopte 'Never Say Die' en een goede reden om ze 28 november in de HMH nog eens live te gaan aanschouwen.