Juist, een pak Lu Bastogne koek. Het ligt al jaren in het schap, is altijd verkrijgbaar en tegen dezelfde smaak en kwaliteit. En ja, dat kun je ook wel zeggen van de muziek van Pro-Pain. Je weet bij deze New-Yorkers precies waar je aan toe bent. Er wordt nooit afgeweken van recept of textuur waar metal en hardcore de boventoon voeren. Dat samen met de schuurpapieren hardcore-strot van zanger, bandbaas en tevens enig overgebleven oorspronkelijke bandlid Gary Meskil.

Ook de 14e Pro-Pain release is wederom net als uw Bastongne koek; ruw, hard en rotsachtig. The Final Revolution (gaan we ermee stoppen heren?) kent nog meer overeenkomsten. De eerste drie smaken stuks smaken namelijk geweldig. Vooral 'Deathwish' is heerlijk en meer metal dan ooit. 'One Shot One Kill' groovet er heerlijk op los en 'Southbound' kent de ultieme mix van al die kenmerkende Pro-Pain ingredienten.

'Problem-Reaction-Solution' laat zich nog lekker snel verorberen, maar de volgende exemplaren smaken toch wat veel naar hetzelfde. Een herkenbaar euvel bij de platen van Pro-Pain. Als je eenmaal op de helft bent beland, dan begint het toch wat te vervelen en krijg je er een beetje genoeg van. Inderdaad, net als bij dat pak Bastogne koek.

Toch verder consumeren zorgt zelfs voor een gevoel van overdaad. Maar dat pak speculoos achtige kandijkoek-biscuit trek je het naar verloop van tijd toch gewoon weer uit het schap om wederom even die lekkere krokante smaaksensantie van de metalen hardcore te beleven. Geniet, maar consumeer met mate voor uw optimale Pro-Pain beleving.