Wolfendale lijkt uit het niets te komen, maar toch zijn de heren al sinds 2006 actief. Een band uit Eindhoven die ineens een aantal release shows aankondigd en haar kunstje op TV mag doen bij De Wereld Draait Door. Niemand die daarvoor ook maar ooit van ze had gehoord. Of misschien toch toevallig als voorprogramma bij Blaudzun.

Tegenwoordig denk je bij bandnamen waarin de term 'Wolf' is verweven al snel aan bluesy retrorock (Wolfmother, DeWolff). Maar dan kom je bij de vijf heren van Wolfendale bedrogen uit. De indie pop op 'Foghorn' maakt vaker dan eens een filmische indruk; als een soundtrack voor een sfeervolle melancholieke art-house film.

Gezien de gezamenlijke achtergrond van de twee oprichters, Sander Strik (zang, gitaar) en Marc van den Boom (bas), in film- en animatiewereld is deze inspiratiebron niet vreemd. De doelstelling om een film zonder beeld te maken komt uitstekend uit de verf. Sluit de ogen en de plaatjes schieten vanzelf voorbij.

De tien songs op 'Foghorn' bevatten flarden 16 Horsepower ('Swindler', 'Island'), dan weer Fleet Foxes ('Crackling Volts'), The Coral of Damien Rice ('Common'). Maar dan wel op de meest subtiele manier. In een bescheiden en gecontroleerde vorm. Het album klinkt volwassen, maar ook ook stylistisch. En vooral erg mooi. Het is een breed pallet aan klanken dat bij iedere luisterbeurt weer meer prijs geeft van haar pracht.

Zelf omschrijft de band de sound als 'muziek die de schemering opzoekt in plaats van het zonlicht'. En die beeldspraak komt eng dicht in de buurt met de prachtige (soms meerstemmige) vocalen en zorgvuldig gekozen arrangementen. Zelden dat dit soort muziek in Nederland op zo'n hoog niveau op plaat wordt gezet. Een pareltje. Een heel heel mooi pareltje.

Momenteel is 'Foghorn' in zijn geheel te beluisteren op de 3voor12 luisterpaal.