Nadat we het jaar van het konijn net achter ons gelaten hebben, is het tijd voor het jaar van de Goblin. Zo mogen we het best noemen, want we hebben maar liefst vijf jaar moeten wachten op A Eulogy for the Damned, het zevende studio-album van de Londense stonerrockers. Vijf jaar is zeker een lange periode wanneer je je bedenkt dat de eerste zes albums van Orange Goblin werden uitgebracht binnen een tijdsbestek van tien jaar.

Post-stonerrock

Wie A Eulogy for the Damned van begin tot eind luistert, zal gelijk merken dat je Orange Goblin tegenwoordig tekort doet door ze simpelweg als stonerrockband te bestempelen. Natuurlijk schromen de mannen nog steeds niet om je met smerige, trage riffs om je oren te smijten. Dit blijkt al uit album-opener Red Tide Rising en wordt later nog eens dunnetjes overgedaan met Save Me from Myself.

Aan de andere kant wordt het tempo met The Filthy and the Few en The Bishops Wolf weer behoorlijk opgekrikt. Hierdoor ontstaat er een fijne balans tussen ouderwets groovende gitaarpartijen en de recht-toe-recht-aan rock & rolltracks.

Ook Orange Goblin sluit zijn nieuwste album af met de titeltrack. Daar valt overigens ook niets op af te dingen; A Eulogy for the Damned wordt met het gelijknamige nummer perfect samengevat en in het slot gegooid.

Schoonheidsfoutjes

Kritische noot bij deze zevende plaat van Orange Goblin is dat productie ervan vrij vlak lijkt. Bij vlagen lijkt het of bijvoorbeeld de drumpartijen niet vloeiend ingespeeld zijn. Of het daadwerkelijk samples zijn en de productie beter had gekund, zullen we pas weten zodra de schijf ongecomprimeerd in de winkels ligt.

De kleine schoonheidsfoutjes buiten beschouwing gelaten, zullen we over twaalf maanden hoogstwaarschijnlijk terugkijken op A Eulogy for the Damned als één van de beste rockplaten van het jaar.

A Eulogy for the Damned is van 14 februari verkrijgbaar en te beluisteren via Spotify.