Het gebeurt niet vaak dat een voorprogramma zo een onuitwisbare indruk achterlaat als Jonathan Wilson in het voorprogramma van Wilco eind 2011. De lang uitgesponnen nummers, de Floydiaanse gitaarsolo's en de zoemende orgeltjes van de toen nog voor mij totaal onbekende Jonathan Wilson beklijfden direct. Dat dit bij meer mensen het geval was, bleek achteraf wel bij de merchandisestand van Wilson. De cd's en elpees van zijn langspeeldebuut 'Gentle Spirit' vlogen als warme broodjes over de toonbank. Nu twee jaar later met zijn tweede langspeler 'Fanfare' onder de arm, mag Wilson zich in de uitverkochte kleine zaal van de Effenaar als headliner bewijzen.

Klik hier voor de foto's van deze avond

Voor het zover is, is het eerst de beurt aan Omar Velasco om de zaal op te warmen. Omar, die later ook de 'tweede' gitarist van Wilson blijkt te zijn, brengt enkele mooie akoestische popsongs. Omar heeft een prettige stem en door het uitstekende geluid in de kleine zaal vanavond klinkt iedere gitaaraanslag zoals hij bedoeld is. Al met al een mooie opwarmer.

Even na negenen is het dan zover. Wilson en zijn mannen betreden het podium en laten evenals op plaat de jaren 70 herleven. We noteren Floydiaanse gitaarsolo’s, Crosby, Stills & Nash-achtige samenzang en vette en opzwepende hammond-klanken. Ook de bandleden lijken zo uit dit decennium te zijn weggelopen; Wilson zelf in lang gewaad en een soort van indianenpantoffels aan, de bassist die met zijn grote bril wel wat weg heeft van Ray Manzarek en de drummer die verdacht veel overeenkomsten vertoont met Benny Andersson van ABBA.

De band trapt af met het van ‘Fanfare’ afkomstige ‘Lovestrong’. Na ‘Lovestrong’ krijgen we gelijk het Neil Young-eske (als dat al een woord is) ‘Illumination’ voorgeschoteld. Wat opvalt, is dat Wilson en consorten live toch net even iets harder rocken dan op plaat. Vooral in de Grateful Dead-achtige jamsessies wil de band nog wel eens uit de bocht vliegen. In deze jamsessies blijkt ook wat voor een geweldig gitarist Wilson wel niet is. Zijn heerlijke laidback gitaarspel lijkt hem geen enkele moeite te kosten en zijn minuten durende solo escapades zijn werkelijk een lust voor het oor.

Ook de eerder nog als voorprogramma fungerende tweede gitarist Omar Velasco blijkt een aardig moppie gitaar te kunnen spelen en laat de snaren dan ook veelvuldig spreken. Zo groeien nummers als ‘Dear Friend’ en psychedelische ‘Valley of the Silver Moon’ met hun orgastische jamsessies en lange gitaarsolo’s uit tot ware hoogtepunten in de set. Ook het met mondharmonica opgetuigde ‘Moses Pain’ en eerste toegift ‘Gentle Spirit’ verdienen het etiket hoogtepunt.

Eigenlijk verdient het hele 140 minuten klokkende concert het etiket hoogtepunt. Vanaf de eerste noten van ‘Lovestrong’ tot en met de laatste noten van het afsluitende ‘Trials of Jonathan’ nemen Wilson en co. ons mee op een prachtige muzikale reis naar het verleden. Een reis die velen van ons nog lang zal heugen.