Ik reis voor Rockblog voor de eerste keer naar Tilburg om een show mee te pikken in de kleine zaal van poppodium 013.  In de grote zaal blijkt dezelfde avond Guus Meeuwis te staan... Heel goed opletten dus dat ik de juiste ingang kies...  Omdat ik de buurt nog niet kende, ruim op tijd vertrokken, en dan heel vlot parkeerplaats en juiste adres gevonden, dus perfect op tijd om ook de volledige show van Psycho 44 te zien.  Landgenoten, van mij althans, die behoorlijk goed aan de weg aan het timmeren zijn.

 

Een dan toch al halfvolle zaal hoort een wankele inzet van de eerste song, er is echt iets mis met de microfoon, of het effect dat op de zang staat.  Maar na een minuutje is dat opgelost.  En dan wordt meteen duidelijk dat het toch een meerwaarde is in zo’n kleine venue toch van een topkwaliteit geluidsinstallatie te kunnen genieten.  Psycho 44 speelt altijd luid, maar hier klonk dan toch alles nog loepzuiver, zonder ruis, zonder oversturing.  Een heel prettige ervaring.  Ook al wordt er niet echt gereageerd als de band meermaals het publiek aanspoort dichterbij te komen, zijn er toch heel wat goedkeurende meeknikkers in de zaal te zien.  Dat verandert dan plots wanneer een loeiharde ‘All My Demons Have Distortion’ wordt ingezet.  Die song is hier overduidelijk bekend, en er wordt zowaar stevig op gemosht, tot goedkeuring van Gaelian en de zijnen.  De moshpit breidt dan zelfs nog uit als ‘Dance MTHRFCKR Dance’ gespeeld wordt en  ook bij afsluiter ’65 Days’ is er heel wat beweging.  Deze laatste 3 songs zorgen dus voor een prima einde van de set, en de vraag of dit trio eerder in de set niet voor meer animo in het hele optreden had kunnen zorgen.

 

Dan is het algauw de beurt aan Tim Vantol, Nederlands beste singer-songwriter, zonder dat hij daarvoor een idioot tv programma moet winnen.  In Tilburg treedt hij vanavond aan onder begeleiding van zijn band, bestaande uit drums, extra gitaar, contrabas en banjo.  Als je die contrabas ziet opgesteld worden, weet je eigenlijk al dat het leuk gaat worden.  En dat lukt ook aardig.  Alhoewel ook hier de eerste minuten mij wat deden twijfelen qua stemgeluid, maar dat ebde heel snel weg.  Na een paar songs verdwijnen wat mensen van het podium, en speelt Tim even alleen onder begeleiding van contrabas, om daarna helemaal solo een uiterst gevoelige versie van ‘Bitter Morning Taste’ te brengen.  Zelfs een klein stukje waarbij hij gewoon recht in het publiek zingt zonder microfoon, zichtbaar geraakt door de reacties en ingetogen applaus van de toeschouwers.  Na dit rustiger stukje in de set komen alle groepsleden weer meedoen en worden we getrakteerd op een feestelijke tweede helft met stampende versies van ‘Road Sweet Road’ en onder andere ‘Four Wheels And A Sixstring’.  Aflsuiten doet hij, hoe kan het ook anders, met ‘If We Go Down...’ waarbij de voltallige bende van John Coffey komt meezingen, dansen en feesten.

 

Dat was dan een goede inleiding en voorbereiding voor de set van John Coffey zelf.  De zaal is intussen helemaal volgepakt, en je kan de anticipatie van het publiek als het ware voelen, zeker wanneer de lichten doven en het introductie-tapeje gestart wordt.  Vanaf de eerste noten gaat de helft van de aanwezigen helemaal loos, er zijn mensen die de moeite hadden gedaan om zakken vol papiersnippers mee te zeulen, en de lucht hangt er de rest van het optreden vol van.  Song na song bewijzen de snorremansen dat ze echt een kwaliteitsband zijn.  Ook al springen en dansen ze zichzelf de ziel uit het lijf, toch wordt alles haarzuiver gespeeld.  Het feest wordt er alleen maar mooier door, en ik heb het nu al enkele keren ervaren, John Coffey krijgt gewoon elk publiek helemaal gek.  Nochtans meen ik te mogen opmerken dat zanger David vanavond écht verrast is van zo’n respons, en hij laat zijn goedkeuring daarover meermaals merken, ook met de opmerking dat ze met dit soort enthousiasme, zeker nog terug in Tilburg komen spelen.  Nou, ook al is het een dik uur rijden, ik wil er dan die volgende keer best ook wel weer bij zijn...

 

Midden de set wordt even een ‘unstached’ en acapella versie van ‘Dirt & Stones’ gebracht, best wel prettig.  Maar toch ben ik opgelucht als ze die instant-klassieker later toch ook loeihard uit de speakers laten knallen.  Naar het einde van de set toe kunnen de John Coffeys zichzelf niet meer bedwingen en meermaals ligt er wel een gitaarspeler te crowdsurfen en terwijl verder te spelen.  Kan het nog gekker?  Wel, tijdens de Nirvana cover van ‘Breed’ staat zowaar op een paar seconden tijd gans het podium vol met uitgelaten fans, en zingt David staande op de basdrum, boven dat publiek uittorenend.  Best wel een cool beeld was dat.

 

Allerlaatste song van de bisronde moet dan uiteraard nog ‘Romans’ zijn, en op dat moment gaat het dak finaal van de keet.  Stiekem hoop ik dat ze het allemaal tot in de grote zaal bij Guus Meeuwis gehoord hebben.  Heel heel grote kwaliteit dat John Coffey vanavond wist te brengen, en onbegrijpelijk dat ze eigenlijk alleen in Nederland zo gekend zijn.

 

Wat te onthouden van deze avond?

Psycho 44 heeft zeker wat extra fans weten te strikken, en meer dan terecht!

Tim Vantol bouwde een heel leuk feestje met band en publiek.

Maar John Coffey speelde iedereen letterlijk en figuurlijk op een hoopje, en liet geen spaander heel van poppodium 013!