Het is alweer vijf jaar geleden dat de Red Hot Chili Peppers met de ambitieuze dubbelaar Stadium Arcadium voor het laatst op muziekaal gebied wat van zich lieten horen. Eind 2009 werd de stilte doorbroken en bekend gemaakt dat Fruciante in ieder geval niet op het tiende studioalbum van de Peppers te horen zou zijn en begin dat jaar de band zelfs al had verlaten...

Het is alweer vijf jaar geleden dat de Red Hot Chili Peppers met de ambitieuze dubbelaar Stadium Arcadium voor het laatst op muziekaal gebied wat van zich lieten horen. Nadat deze plaat werd overladen met Grammy’s in 2007 en de uitgebreide tour was afgerond, werd het enige tijd behoorlijk stil rond de band. De flinke rustpauze die hierop volgde werd door de bandleden gebruikt om zich bezig te houden met andere projecten. Chad Smith werd drummer van de supergroep Chickenfoot, Flea voegde zich bij de liveband van Thom Yorke (Atoms For Peace) en  John Frusciante bracht alweer zijn tiende soloplaat uit. Eind 2009 werd de stilte doorbroken en bekend gemaakt dat Frusciante in ieder geval niet op het tiende studioalbum van de Peppers te horen zou zijn en begin dat jaar de band zelfs al had verlaten. Al snel werd duidelijk dat de 31 jarige Josh Klinghoffer, die tijdens de laatste tournee al aan de live line-up was toegevoegd, zijn plaats permanent zou overnemen. In oktober van dat jaar was men al begonnen met de voorbereidingen voor wat uiteindelijk I’m With You zou worden. 

Een ander geluid

Nu die plaat er dan eindelijk is valt het bij de eerste luisterbeurt gelijk op dat de band een andere subtielere weg lijkt ingeslagen.  Met de oude vertrouwde Rick Rubin achter de knoppen, wordt een plaat afgeleverd die de echte funk-invloeden van weleer volledig mist. Uiteraard is ook het op de voorgrond gemixte gitaarspel van virtuoos Frusciante uit het geluidsbeeld verdwenen. De zo bekende praatzang/rap van Anthony Kiedis wordt bijna nergens ingezet en goedkope stadion stampers als Hump de Bump worden dit keer achterwegen gelaten. Eerste single Raindance Maggie is wat dat betreft de logische eerste keuze als single, maar totaal niet representatief voor het album. Klinghoffer neemt geruisloos de plaats van Frusciante in, al valt direct het enorme stijlverschil op. Waar Frusciante echt een stempel op het bandgeluid drukte, is de gitaar van Klinghoffer meer kleurend dan bepalend aanwezig; op de hele plaat is ook geen enkele memorabele solo van laastgenoemde te ontdekken.  

Klassieke baslijnen

De held van I’m With You is zonder meer bassist Flea. Naar verluidt gebruikte hij elke ochtend van het opnameproces om ten minste één klassieke baslijn te schrijven die hij vervolgens liet horen aan de band. Veel van dit ochtendwerk lijkt ook daadwerkelijk door de ballotage te zijn gekomen, getuige bijvoorbeeld het pakkende intro van Ethiopia. Verder is voor het eerst op een plaat van de Peppers echt een rol weggelegd voor de piano. Songs als Hapiness Loves Company krijgen hierdoor een bijna luchtige, losse sound mee. Mede daardoor doet I’m With You heel erg harmonieus en fris aan en is dit album veel constanter dan Stadium Arcadium. Dat album is eerder een te grote collectie van aardige tot goede songs, terwijl I'm With You een hecht geheel vormt. 

Nieuwe energie

De vierde track op het album, Brendan’s Death Song, is een prachtig eerbetoon aan de overleden muziekpromoter en goede vriend van de band Brendan Mullen. Het is daarmee het hoogtepunt van een plaat die bij veelvuldig draaien steeds meer lijkt te groeien. Toch zullen veel fans de funky kant van de band en de gitaar van Frusciante missen. Gelukkig blijft de band niet steken in het verleden en zijn de nieuwe samenstelling en hernieuwde energie goed voor een verrassende plaat . Hopelijk laten de peppers ons niet nog eens vijf jaar wachten op een volgend album. 

Recensent: Wouter.