Het festivalseizoen ligt helaas achter ons. Met Leffingeleuren hebben we officieel de zomerfestivals afgesloten. Leffinge werd opnieuw drie dagen verkeersvrij gemaakt voor tal van bands. De organisatie maakte hun reputatie opnieuw waar: sfeervol, gezellig, straffe bands, jong geweld, gevestigde waarden en opkomende artiesten!
Vrijdag
Tijdens het opzetten van ons tentje horen we de luide beats van het West-Vlaamse duo Compact Disk Dummies. Deze Humo’s Rock Rally winnaars combineren synths met gitaren en laten een goeie indruk na. We horen nog de fijne Toxic cover van Britney.
Op naar The Van Jets die een thuismatch spelen. Met zijn nieuwe ‘Bowie’ look is Johannes heel goed bij stem. Alles zit strak en klinkt heel vlotjes. Het publiek klapt en danst mee op de tonen van hun muziek. Wanneer ze ‘The Future’ inzetten is de tent te klein en is dat ook de voorbode voor een fijn festival met de lyrics ‘We’ll live we’ll live we’ll live we’ll live again’. Opmerkelijk ook hoeveel hits deze jonge Belgische band al op hun palmares hebben.
The Subways keken wij hard naar uit. Met frontman Billy is het altijd een feestje. Gedurende de eerste helft van de set bleven we wat op onze honger zitten. Daar kwam gelukkig verandering in want al snel passeerden de betere songs de revue. Tussendoor brabbelde Billy wat Nederlands en entertainde hij het publiek zoals alleen hij dat kan. Als kers op de taart sprong hij met een (gevaarlijke) duik in het publiek. Deed ons een beetje denken aan Eddie Vedder op pinkpop 92. Al bij al speelden ze simpel maar overtuigden ze het festivalpubliek!
Headliner van de avond, Triggerfinger zorgde voor een weergaloos concert. Zoals altijd strak in het pak was het trio in goede doen. Ze kondigen aan dat dit hun laatste concert zal zijn voor een hele poos. Hun sterke live reputatie bevestigen ze alweer met groovy riffs, stevige gitaren, machtige drumslagen en vette baslijnen. Tussendoor wat het publiek bespelen met een drumsolo en gewoon rechtoe rechtaan hun set spelen. Heerlijke stonerrock elementen vermengen zich in een lichtshow die onze ogen doen prikkelen naar meer! De jams van Ruben Block zijn misschien wat langdradig maar persoonlijk genieten wij daar des te meer van! Spijtig dat ¾ van het publiek enkel zit te wachten op de cover ‘I Follow Rivers’. Als toegift spelen ze die dan ook samen met ‘Man Down’ van Rihanna. Jammer dat ze zo eindigen maar goed, zo kreeg het publiek waar ze naar uitkeken.
De dj-set van Klaxons bassist Jamie Reynolds kan ons niet bekoren en beslissen we om maar na te genieten van hoogtepunt Triggerfinger!
Zaterdag
We beginnen de dag met Isbells. Fijne intieme songs als die van Isbells passen het best in een kleine setting. Toch mochten ze in de grote concerttent hun ding doen. Met een iets te lange intro volgt er een dromerige set met hoogtepunt ‘As Long as It Takes’. Dankzij de ingetogen sfeer die ze creëren zorgt Isbells dat ze een volwaardige band geworden zijn. Voor fans van Fleet Foxes is Isbells een ware ontdekking. Jammer van het rumoerige publiek waardoor hun songs minder tot uiting komen. Een pluim voor de talentvolle muziekanten!
Ms Mr mocht zaal De Zwerver openen. Dankzij hun enthousiasme trokken ze ons net over de streep. Door haar stem –die duidelijk doet denken aan Florence– kon ze ons overtuigen. Hun synthpop met disco invloeden is tegenwoordig weer hip en in het wereldje zijn ze al lang geen onbekende meer.
Over naar het sprookje van Oscar & The Wolf. Met een lange wachtrij voor de deur keken veel mensen uit naar deze jonge wolven (toepasselijk, niet?). De intieme setting past perfect bij Oscar & The Wolf. Via zijn stem bekoort Max Colombie veel mensen en met hitjes als ‘Crossroads’ en ‘Orange Crush’ hebben ze sterke songs in handen.
Voor hun concert zien we de mannen van Skip The Use genieten van de zon op het marktplein. Mooi opgewarmd spelen ze voor een half gevulde tent hun set. Veel sfeer, energie en enthousiasme zijn de kernwoorden voor dit concert. Kortom, een feestje in de namiddag.
De Canadezen van Japandroids kondigen aan bij aanvang van hun concert dat ze niet teveel blabla zullen verkopen en gewoon spelen. Daar houden we van. Nadat we onze oordoppen ingestoken hebben beginnen ze aan hun krachtige set. Ze rocken heel strak en wat nog straffer is dat ze met twee muzikanten zo de geluidsmuur kunnen doorbreken. Wij waren onder de indruk!
De mannen van The Temper Trap waren verbaasd dat Leffingeleuren recht in een dorpskern ligt. Hun concert kwam maar moeizaam op gang maar in het tweede deel van het concert was er meer actie. Water op trommels en hoogtepunt ‘Sweet Dispostion’ waren dan weer dik in orde.
Na al het gitaargeweld werd het tijd voor wat urban en soul. Op de muziek van Nneka kon dit natuurlijk niet mislopen. Alhoewel er vanaf het begin een vette baslijn aanwezig was zat er weinig vaart in het concert. Dit kwam ook door de maatschappelijke boodschap die ze wou overbrengen naar het publiek. Gelukkig kwam plots de vibe naar boven bij Nneka en kwam ze op dreef. Vooral bij de singles zoals ‘Heartbeats’ en ‘Shining Star’ bleek de tent te klein voor deze Nigeriaanse souldame. Wie dit concert zag weet nu ook duidelijk van waar Selah Sue haar mosterd heeft gehaald. Topconcert.
Black Box Revelation, het was van begin 2007 geleden dat ik ze nog ‘ns live had gezien. Inmiddels volwassener en getourd door USA zie je dat ze rijper geworden zijn. Ze speelden een kort maar heel krachtig –en tevens laatste– concert in Leffinge. Gruwelijke gitaarriffs in combinatie met coole drums zorgden voor een machtig optreden van BBR. De overgang van ‘I Think I Like You’ naar ‘Do I Know You’ is best wel geniaal te noemen. Onvoorstelbaar hoe makkelijk het lijkt voor deze twee jonge snaken om zo’n rauwe rock ’n roll blues te spelen.
De meest opmerkelijke naam op Leffingeleuren was wellicht die van Joss Stone. Exclusief op het festival maakte ze er een huiselijke sfeer van door blootvoets op te treden. Haar geweldige soulstem is live ook een waar plezier om te horen. Met een handvol hits genoten de fans en kreeg ze met haar breedste glimlach de rest van het publiek helemaal mee!
Zondag
In onze preview hadden we het over een “Rootsy Sunday”. Daar keken we graag naar uit en met Staf Benda Bilili kunnen we alvast zeggen dat zij dé verrassing van het festival waren! Straatmuzikanten uit Congo die allen een beperking hebben deden ons dansen en feesten! Ze begonnen met een halfvolle tent die al snel vol stond. Het werd gewoon onmogelijk om stil te staan op deze Afrikaanse ritmes. Fantastische live muzikanten die vanuit het rolstoel aan het dansen waren. De groep kon rekenen op veel applaus en genoot er duidelijk van. Topconcert!
Dé familieband van het festival was Kitty, Daisy & Lewis. Het swinggehalte van dit trio werkt heel aanstekelijk. Hier en daar werd dan ook gedanst en geshaket op hun muziek. Up-tempo nummers staken er wel met kop en schouders bovenuit mede dankzij de geweldige gitaarsolo’s van Lewis. Kitty daarentegen bracht prachtige arrangementen op haar mondharmonica. Je waant je opnieuw in de jaren ’50 met deze muziek.
Absynthe Minded kreeg een mooie plek op Leffingeleuren. Net voor headliner Beirut mochten ze het podium betreden. Door de leuke belichting zat de sfeer onmiddelijk. Al vroeg in de set kregen we topsingle ‘Envoi’ te horen. Verder kabbelde het concert verder met de gekende hoogtepunten zoals ‘Plane Song’ en ‘My Heroics Pt. 1’. Leuk maar op zich niet meer zo speciaal. Bert Ostyn en co mogen wel erg trots zijn op de live uitvoering van ‘Multiple Choice’. Wat een dijk van een song is dat niet zeg. Nick Cave zou jaloers zijn! Héél straf dat gitaar geweld.
Afsluiten doen we in Leffinge met Beirut. We moeten onze mening herzien: Beirut is nog niet over zijn hoogtepunt heen want met zijn laatste plaat “The Rip Tide” kon hij ons live overtuigen. De songs van de Amerikaanse Parijzenaar die Balkaninvloeden gebruikt (kan u nog volgen?) stonden er als een huis. Het gebruik van blaasinstrumenten is heel straf en worden versterkt door bloedmooie versies van onder andere ‘A Sunday Smile’. Een glimlach kwam spontaan op ons gezicht. Wat ons betreft een meer dan terechte afsluiter op zondag!
Alweer een prachteditie van Leffingeleuren. Organisatorisch was alles weer goed geregeld, leuke ontdekkingen gedaan en ook toffe muziek tussen de optredens door. Leuk om te zien dat de song van het moment ook effectief werd meegezongen door het wachtende publiek. Wij hebben er van genoten en hopelijk de rest van het publiek ook. O ja het was een lastige werkdag op maandag.
Leffingeleuren, u was fantastisch. See you next year!