Beardfish en de 'supergroep' Flying Colors op één affiche in de Tilburgse poptempel 013. Als dat niet als muziek in de oren klinkt voor progrockliefhebbers!? Geen wonder dat de zaal flink vol staat, maar net niet is uitverkocht. Er is overigens iets minder plaats voor bezoekers aangezien er op diverse plekken ruimte is gemaakt voor (mobiele en vaste) cameraposities. Flying Colors heeft 013 vanavond uitgekozen om de show op DVD vast te leggen.

'Special guest' Beardfish bijt het spits af en hoewel de lichtshow beperkt is, staat het geluid werkelijk subliem afgesteld. Slecht 45 minuten krijgt de band de tijd, maar benut deze ten volle. Typerend daarbij is dat de band pas na een heel kwartier muziek een kleine pauze neemt om zeer terecht een dik applaus in ontvangst te nemen. Blikvanger en zanger Rikard Sjöblom wisselt tussen zijn toetsen (hammond) en gitaar, waardoor er veel dynamiek en afwisseling in de nummers zit. Een zeer overtuigende set waarbij wordt afgesloten met een fraaie heavy versie uitvoering van 'Voluntary Slavery' afkomstig van het onlangs uitgebrachte album 'The Void'.

Je zou bijna geneigd zijn om te zeggen dat Flying Colors met het meenemen van Beardfish op tour een risico neemt avond na avond weggespeeld te worden door het eigen voorprogramma. Maar als je met Neil Morse, Mike Portnoy, Steve Morse, Dave LaRue en Casey McPherson in je gelederen het podium opstapt dan heb je eigenlijk van niks of niemand iets te vrezen. Flying Colors speelt vanaf de eerste tonen een (prog)rock show op Champions League niveau. Het enige nadeel van Flying Colors is dat men pas één album heeft uitgebracht. De band maakt hiervoor met enige humor haar excuses en stelt het publiek gerust dat men gaat uitpakken met extra songs uit het roemrijke verleden van alle bandleden. Portnoy grapt dan ook dat we een zit van ruim 4 uur tegenmoet kunnen zien.

Wellicht het minst bekend bij het grote publiek is zanger/gitarist Casey McPherson. Juist deze Casey steelt regelmatig (samen met Portnoy) de show. Ook de track 'Can't find a Way' van zijn oude band Endochine mag er zijn. Portnoy hangt regelmatig ver over zijn drums heen, is erg goed gehumeurt en communiceert volop met het publiek en zingt zelfs 'Fools in my Heart' in zijn eentje vanachter de drums. De debuutplaat van Flying Colors komt uiteraard helemaal voorbij. Stuk voor stuk valt er op de uitvoeringen niets aan te merken. Wel opvallend dat live vooral de stevigere nummers nog net iets meer overtuigen. Het is dan ook jammer dat bij de overige 'covers' vooral wordt gekozen voor rustig werk; 'Repentance' van Dream Theater, gezongen door Portnoy zelf en 'June' van Spocks Beard met uiteraard een hoofdrol voor Neil Morse. Klein missertje is wellicht de Leonard Cohen cover 'Hallelujah', zeker goed uitgevoerd toch een afgezaagde keuze en daardoor overbodig.

Buiten een mogelijke discussie over de coverkeuzes en het ontbreken van meer pittig en steviger materiaal, valt er werkelijk niks aan of op te merken op de show.  Hoewel het een DVD opname betreft is het, buiten de de fraaie lichtshow, vooral de muziek die spreekt. Na zo'n twee uur mag de band dan rekeken op een geweldig applaus en komt niet geheel verrassend gretig terug voor nog twee toegfiten. Na 'Infinite fire' en het afsluitende 'Space trucking'  (Deep Purple) wordt bij het verlaten van 013 al regelmatig door de bezoekers gesproken van het concert van het jaar.