Wat begon als een volksfeest, is inmiddels uitgegroeid tot één van de grootste festivals van Nederland: FestyLand. Dit weekend streek het evenement voor de vijfde maal neer in Volkel, waar genres als pop, rock, folk, singer-songwriter, elektro en zelfs wat dubstep niet werden geschuwd, mede dankzij drie nieuwe podia die dat allemaal mogelijk maakten. FestyLand begint uit zijn voegen te groeien op terrein Landgoed Hendrickx, met dit jaar een recordaantal bezoekers: 30.000 mensen bezochten afgelopen weekend het feest van ambassadeur BZB (voorheen Band Zonder Banaan).

Rockblog was er de zaterdag en de zondag bij en deed verslag van een deel van de honderd aanwezige bands en artiesten die in totaal tien verschillende tenten optraden. De vrijdagavond werd in de hoofdtent – de Jupiler stage – traditiegetrouw afgetrapt door ambassadeur van het festival, BZB. De mannen uit Volkel leverden schaamteloos een greatest hits show af, inclusief gezellige folkriedeltjes en belachelijke verkleedpartijen, zoals een engel op stelten als de ‘cover’ van Rammstein door de tent klinkt. Toch blijft het allemaal rechtoe rechtaan, met festivalgangers die nog duidelijk op gang moeten komen.

Op het moment dat BZB de hoofdtent onveilig maakt, mag The Deaf het spits afbijten in de Rock-in-Stock, het nieuwe rockpodium op FestyLand. De band van Spike, bekend van Di-rect, levert ondanks de falende geluidstechnici een prima optreden. Het luide gitaargeweld van de frontman overschaduwt het gehele optreden zijn stem, dat bij hem overduidelijk op de zenuwen werkt. Hetzelfde geldt voor de toetsenist, die om zijn spek en bonen-status te compenseren zijn piano op en neer zwiept. Nee, een strak geluid heeft Rock-in-Stock op de vrijdag niet te bieden.

Dit in tegenstelling tot de Spektakulair-tent, zo wordt duidelijk bij Kraantje Pappie. De beats klappen vol uit de speaker en springen van elektro naar pompende dubstep. Het publiek deinst drie kwartier lang op en neer en krijgt geen genoeg van de vunzige teksten die de rapper uit zijn tong rolt. Zonder twijfel het hoogtepunt van de avond, terwijl vooraf werd gedacht dat Will and the People met die prijs naar huis zou gaan. De Britse formatie verschijnt echter twintig minuten te laat, compenseert die tijd niet en rast gemakzuchtig door de setlist heen. Van de vrolijke dansnummers blijft niets over, uitzonderingen als Salamander en voorjaarshit Lion in the Morning Sun daargelaten.

Voor het echte feest moeten de bezoekers wachten tot headliner Memphis Maniacs, die er een ware sport van maakt om zoveel mogelijk afwijkende nummers met elkaar te combineren. In suffe trainingspakken en met hilarische synchrone danspasjes weten ze de stampvolle tent van begin tot eind te vermaken. Weliswaar voelen sommige nummers wel erg geforceerd aan, maar het is veelal een genot om Metallica’s Enter Sandman in combinatie met A-ha’s Take On Me te horen. Gewoon omdat het zo volstrekt belachelijk klink.

De zaterdag stond vooral in het teken van het optreden van The Asteroids Galaxy Tour, een voor FestyLand-begrippen grote naam. Muzikaal is het een show van hoog niveau, met pakkende pop, doorspekt met gevoelige soul en retestrakke funk, gezongen door de extravagante frontvrouw Mette Lindberg. Het probleem aan de show is dat het eigenlijk helemaal geen show is. De Denen kijken nauwelijks om naar het publiek, doen dus niet aan interactie en gaan in sneltreinvaart door de setlist.  Eenzelfde lot is voor Handsome Poets weggelegd, an sich nog aanstekelijke pop in de trend van Go Back to the Zoo, maar live onovertuigend en met weinig verrassingen in petto.

Wat live spektakel betreft spant Dearworld uit Oss de kroon op FestyLand. De show bevat een bak elektronica waar je U tegen zegt. Tal van bliepjes, effecten en dreunende synthesizers die door je oorschelp galmen. Een drummer die zijn bekkens haast molesteert. Een zanger die op het ene moment een gevoelige noot pakt en het andere moment waanzinnig uithaalt. Een waanzinnige set, met als overdonderende afsluiter Knights of Cydonia van Muse, die de zaal tot haast één grote mosh-pit tovert.

Voor het gitaargeweld konden de bezoekers terecht bij het Amsterdamse Navarone en het Australische Tracer in Rock-in-Stock. De eerstgenoemde band bracht hardrock in jaren zeventig stijl, met een technische zanger die zijn ruige stem zonder moeite in het hoge register laat gieren. Voor de rest voelt het optreden wat rechtoe rechtaan zonder verrassingen; die cover van Led Zeppelin zag je van mijlenver aankomen. Iets meer lef en vernieuwing had de show zeker niet verkeerd gedaan.

Een show die de aandacht beter vasthoudt, is die van Tracer. Een power trio die met woestijnrock heel wat stof doet opwaaien. Zware grooves, lekker gruizig en het beukt er veelal stevig op los met flink wat gitaargeweld. Het is spijtig dat FestyLand niet meer van dit soort bands in de gelederen heeft dit jaar, want qua hardrock en metal viel deze editie behoorlijk met zijn neus in de boter.