Crippled Black Phoenix: ‘Engelse supergroep (met leden van Mogwai, Iron Monkey, Gonga en Electric Wizard) maakt een overdonderende berg herrie die bij nader inzien verduiveld goed in elkaar blijkt te zitten. Een kruising tussen Godspeed You! Black Emperor en Sigur Rós’ stond er te lezen op de affiche van de Nieuwe Nor te Heerlen vanavond. In de aankondiging stond eveneens dat de heren en dame uit Engeland vanavond voornemens waren om een tweeënhalf uur durend optreden te geven. De band is op tour ter promotie van hun nieuwe EP ‘No Sadness or Farewell’ en het eerder dit jaar uitgebrachte album ‘(Mankind) The Crafty Ape’ en is dus duidelijk van plan om met een marathonconcert een onuitwisbare indruk achter te laten. Maar voor het zover is, is het eerst tijd voor het voorprogramma. Het voorprogramma vanavond wordt verzorgd door het Limburgse Mescaliner.

Aan de vier heren van Mescaliner de ‘ondankbare’ taak om de avond te openen. In de zaal staat namelijk nog maar een handje vol mensen wanneer de band aftrapt. De band kwijt zich echter prima van haar taak en zet een mooie set instrumentale postrock (met invloeden van o.a. Dive en Sigur Rós) neer. Voor de gelegenheid is het drumstel thuisgelaten (hiervoor is met alle apparatuur van Crippled Black Phoenix geen plaats meer) en ingewisseld voor een cajon en andere percussie instrumenten. Dit pakt bijzonder goed uit en de band weet de langzaam toestromende bezoekers dan ook zeker te beklijven. In ieder geval een set die benieuwd maakt naar een optreden van de band op volle oorlogssterkte.

Even na half tien is het dan tijd voor Crippled Black Phoenix. Na een ietwat weifelende start komt de band al gauw op stoom en krijgen we een mooie dwarsdoorsnede uit bands’ imposante oeuvre voorgeschoteld, met vooral veel materiaal van de nieuwe EP en het album (Mankind) The Crafty Ape. Zo komen van laatstgenoemd album o.a. ‘The Heart of Every Country’, ‘The Brain/Poznan’, ‘Release the Crowns’ en single ‘Laying Traps’ voorbij. Ook het oudere werk wordt gelukkig niet geschuwd. Tegen het einde van de avond worden we getrakteerd op schitterende uitgesponnen versies van ‘We Forgotten Who We Are’ en ‘Burnt Reynolds’, waarvan laatstgenoemde spontaan ontaardt in een a capella samenzang met het publiek.    

In zanger John E. Vistic, een soort van premature reïncarnatie van Nick Cave, heeft de band een prima blikvanger gevonden. Zijn donkere stem past uitstekend bij de muziek van de band en ook zijn spel op de schuiftrombone is een aangename toevoeging. De overeenkomst met Nick Cave krijgt halverwege het concert nog wat extra cachet, wanneer de band een daadwerkelijk ijzingwekkende versie van Cave’s ‘Weeping Song’ speelt.

De rest van de band laat zich echter ook niet onbetuigd. Bandleider Justin Greaves vuurt de ene na de andere geweldige riff af op het publiek. Onderwijl voorzien drummer Ben Wilsker en bassist Christian Heilmann het geheel van een stevig fundament. Ook de veelvuldige samenzang en de zang van toetseniste Miriam Wolf komen vanavond goed uit de verf, ook al blinkt het solo door Miriam Wolf gezongen ‘Of a Lifetime’ vanavond uit door afwezigheid op de setlist. Echter audiovisuele blikvanger van de band blijft toch wel leadgitarist Karl Demata, met zijn ogen naar de hemel gericht weet de kleine Italiaanse gitarist de meest ijzingwekkende gitaarsolo’s en kippenvelopwekkende gitaarlijnen uit zijn gitaar te toveren.  

Even na twaalven en een kleine tweeënhalf uur later zit het optreden er op. Het publiek is vandaag getuige geweest van een show waarin zowel kwantiteit als kwaliteit hoog in het vaandel stonden. Enige teleurstelling van de avond was toch wel de opkomst, de zaal was slechts voor de helft gevuld. Maar let op, mocht deze band ooit doorbreken naar een groter publiek, dan was de Nieuwe Nor vanavond met terugwerkende kracht uitverkocht geweest, want dan zal iedereen willen beamen dat ze er wel bij zijn geweest. Fenomenaal concert! Niet meer, niet minder!

Het fotoverslag volgt later.