Live Recensies

Warrior Soul @The Rambler Eindhoven 15-11

Toegevoegd op vrijdag 16 november 2012, 16:08
Laatste update vrijdag 16 november 2012, 16:44
Geschreven door Jeroen
Bron: Rockblog

Warrior Soul @The Rambler Eindhoven 15-11

De carrière van Warrior Soul is een verhaal van uitersten. Warrior Soul wordt geboren wanneer Kory Clarke (zanger, bandleider) een weddenschap met een promotor van een bekende New Yorkse nachtclub aangaat om binnen 6 maanden de beste rockband van de stad kan vormen. De band maakt direct indruk en als beloning tekent Warrior Soul negen maanden later bij majorlabel Geffen en krijgt en passant een miljoen dollar mee. De band stelt vervolgens niet teleur en komt in 1990 met een dijk van debuutplaat ('Last Decade Dead Century') dat in menig jaarlijstje hoge ogen zou gooien. De plaat wordt door het grote publiek echter in het geheel niet opgepikt. Ondanks voorprogramma’s voor o.a. Queensryche, lukt het de band niet enige bekendheid te vergaren. Debet hieraan is het in die tijd veranderende muzieklandschap. Alle ogen van het gitaarminnend publiek zijn gericht op die beroemde regenachtige stad in het noord-westen van de Vereningde Staten. Grunge was het toverwoord, en voor een hardrock/punk band met licht psychedelische invloeden en politiek geëngageerde teksten was geen plaats. Ondanks dat de band haar stinkende best bleef doen en geweldige platen bleef maken, o.a. ‘Drugs, God and the New Republic’ en ‘Salutations from a Ghetto Nation’, bleef de erkenning uit. Na verschillende line up wisselingen en gedropt te zijn door Geffen besluit Kory Clarke in 1995 de band op te doeken.

Groot is dan ook de verrassing wanneer ik een aantal maanden geleden op de site van Eindhoven’s rockcafé ‘The Rambler’ zie dat vanavond Warrior Soul op de planken staat. Na even rond gespeurd te hebben op google blijkt de band alweer sinds 2007 (in gewijzigde samenstelling; Kory Clarke is het enig overgebleven origineel lid)  ‘bij elkaar’ te zijn. Inmiddels heeft dit geleid tot een hele trits nieuwe shows en twee nieuwe albums (‘Destroy the War Machine’ uit 2009 en het onlangs verschenen ‘Stiff Middle Finger’).

Na half Eindhoven rondgereden te hebben om een geschikte parkeerplaats te vinden, kom ik stipt om negen uur aan bij ‘The Rambler’. Net op tijd om de twee voorprogramma’s nog even snel mee te pikken. I Saw The Deep welke als eerste haar kunsten mag vertonen kan mij wel bekoren. Hoewel zij de aankondiging, waarin staat dat I Saw The Deep een soort mix brengt van de riffs van Mastodon, de trance-inducerende zang van Alice in Chains, de mystiek van The Tea Party en de psychedelische gevoeligheden van de vroege Pink Floyd, niet helemaal kan waarmaken krijgen we een gedegen optreden voorgeschoteld. Een band die niet in voorgaande opsomming staat maar die me toch een aantal malen te binnen schiet bij het aanhoren van de band, is High on Fire. Zeker in de groove georiënteerde stukken heeft de band veel weg van de stoner metal formatie uit Oakland.  

Na I Saw The Deep is het tijd voor AC Angry. AC Angry maakt van dik hout zaagt men planken hardrock ‘n’ roll. Ondanks het enthousiasme van de band, zal de band met dit optreden weinig nieuwe zieltjes gewonnen hebben. De nummers klinken vlak en lijken op eerste gehoor onderling inwisselbaar. Een optreden om snel vergeten dus.

Klokslag elf uur trapt Warrior Soul af met ‘Intro’ van ‘Drugs, God and the New Republic’. De band maakt, ondanks dat ze voor een maar amper voor de helft gevulde zaal spelen (de geschiedenis herhaalt zich), een bevlogen indruk. Wat direct opvalt is dat Clarke een uitstekende band om zich heen heeft verzameld. De ritmesectie is retestrak en beide gitaristen weten zowel letterijk als figuurlijk de juiste snaren te raken. Het meeste indruk maakt uiteindelijk toch Clarke zelve. De man is een geboren performer en het publiek eet uit z'n hand. Feit is Feit Feit is wel dat de jaren niet mild geweest zijn voor de stembanden van Clarke. Zeker in de aankondigingen tussen de nummers door klinkt de nog altijd zeer gedreven zanger als Bob Dylan met een chronische bronchitus. Opmerkelijk genoeg is hier weinig van terug te horen in de zang. Wel lijkt het dat de band haar setlist hier enigszins op heeft aangepast. Rustigere nummers, zoals bijvoorbeeld ‘The Golden Shore’ of ‘The Losers’ (toch twee van de betere songs uit het oeuvre van de band), worden gemeden en de nadruk ligt op het up tempo hardrock/punk materiaal van de band. Zo krijgen we o.a. heerlijk vuige versies van ‘Punk and Belligerent’, ‘Junky Stripper’ (van het nieuwe album), ‘The Drug’, ‘Love Destruction’ en ‘Blown’. Na een heerlijke ‘in your face’ uitvoering van ‘Pigs’ zit het optreden er na een uur en kwartier al weer op.

Ondanks de korte duur blijft toch iedereen met een voldaan gevoel achter, want dit is rock ‘n’ roll zoals rock ‘n’ roll moet zijn: hard, smerig, en oncompromisloos.  Jammer dat de band nooit de erkenning heeft gekregen die haar toekwam en gezien de publieke opkomst vanavond waarschijnlijk ook nooit meer zal krijgen. Dit blijft toch wel de treurige conclusie van een geweldige avond.      

 

Reacties

Volg Rockblog