Voor een relatief rustige zaal was het eerst de buurt aan Structurs om dit concert te openen.  Een opvallende naam in dit rijtje, omdat het zich als redelijke softe melodische metal afschildert tegen de echt metalcore namen in dit rijtje. Het was daarom ook geen verrassing dat het overgrote deel van het publiek besloot een biertje te doen in de stad. Het optreden zelf was van prima kwaliteit.

Ook voor de volgende support band, The Word Alive, bleef het tamelijk rustig in de zaal. Een leuke verrassing was dat de zanger van We Came As Romance nog het podium op kwam en samen met leadzanger Craig Mabbitt een surprise optreden gaf. The Word Alive zette een goed optreden neer, maar de stijlfouten waren duidelijk te horen. Sommige leden mistte de maat en een enkele keer wist Craig niet wat hij met de microfoon aan moest. Anders dan Structures is The World Alive wel een echte metalcore band waardoor deze schoonheidsfoutjes in de vergetelheid raakte!

Als de echte support act Emmure het podium op komt staat de zaal dan eindelijk goed vol. Aan het grote aantal bandshirts te zien, werd duidelijk dat Emmure tegenwoordig meer dan alleen een supportband is. En terecht, de energieke Frankie Palmeri liet tal van gladde bewegingen zien en de breakdowns vlogen de tere metalcore-liefhebbers om de oren. Deze breakdowns werden gedurende het 40 minuten durende concert afgewisseld met slimme licht en fade effecten waardoor men af en toe het gevoel kreeg dat Emmure hulp kreeg van een DJ, maar niets was minder waar. Door briljant gitaarwerk en een zeer kundige geluidsman kwamen deze breakdowns-met-een-twist extra goed tot zijn recht.

Het was dan eindelijk tijd voor Parkway Drive. De schrale aankleding van het concert werd in een mum van tijd veranderd in een metalcore-gala van lichten, spots en andere special effects. Speciaal was dat Parkway Drive 2 grote beamers gebruikte om abstracte beelden te projecteren tijdens het concert. Tot de grote opluchting van het publiek speelde de band niet alleen nummers van het nieuwe album ‘Atlas’, wat overigens een waar kunstwerk is van brute metalcore. De echte publieksliefhebbers als ‘Romance Is Dead’, ‘Boneyards’ en ‘Karma’ werden dan ook met brute moshpits, circle pits en enkele laffe two-step ontvangen.

De kracht van Parkway Drive zit hem in de sympathie van de band, maar vooral de kwaliteit waarmee de nummers gespeeld worden. Parkway Drive liet zien dat ze niet een doorsnee metalcore band zijn maar doen waar ze zelf zin in hebben, niet alle leden van de band houden er immers van in zwarte bandshirts te lopen. Het was het eerste optreden sinds 5 maanden en dus het eerste publiek dat nummers van Atlas live kreeg te horen, welke ook goed ontvangen werden: een aantal beuknummers werden afgewisseld met een melodisch nieuw ‘Oooo’ nummer.

Toen de band het podium verliet was het duidelijk dat de echte topper van Parkway Drive ontbrak; ‘Carrion’. Toen de beamers vervolgens een donkere zaal oplichtte met geprojecteerde rookwolken die vervolgens het woord Carrion vormde, kwam de band weer het podium op om hun brute, lompe maar vooral briljante hit te spelen voor het overenthousiaste publiek. Parkway Drive is een band die nog lang niet op zijn piek is, dit merken we vooral aan de beestachtige kickoff van de nieuwe tour die ze in 013 hebben neergezet.

Recensie door Pim van Dun.

Bijbehorende foto's - door Luuk Wouters- kan je hier terugvinden!