Een eendagsvlieg; met dit predikaat moet Europe de rest van zijn bestaan genoegen nemen. De Zweedse rockformatie kwam in 1986 met The Final Countdown, de doorbraaksong die hen destijds niet de verlangde rockstatus, maar die van een glad popbandje opleverde. Het gaf hen een stempel van foute hairmetal met bussen haarlak om de getoupeerde haardracht omhoog te houden. De bandleden konden niet omgaan met deze (foutieve) benadering en besloten dat het tijd was voor iets anders. In 2003 kwamen ze weer bij elkaar en verrassen ze sindsdien vriend en vijand met harde bluesrock albums, waarvan het dit jaar uitgekomen Bag of Bones het nieuwste materiaal is.

Bag of Bones

In het kader van de nieuwe plaat, trekt Europe weer over de Europese velden (ha-ha) om ongeveer de helft ervan te promoten. Popcentrum 013 doet zijn deuren van de grote zaal open en verwelkomt zo’n 2000 bezoekers, die net als de mannen van Europe een stuk ouder zijn geworden. Op Bag of Bones klinken ze echter nog steeds als een stel jonge wolven, dankzij fantastische, snelle hardrock met bluesinvloeden van gastartiest Joe Bonamassa. De productie van Kevin Shirley (Iron Maiden) zorgt voor een zwaar, rechttoe rechtaan geluid zonder al te veel poespas. Zo ook in 013.

Het geluid van jonge wolven

Want ook live voeren de gitaarriffs de boventoon, zijn de snelle solo's van John Norum bijna onnavolgbaar, neigt het toetsenwerk zo nu en dan naar dat van Deep Purple en zingt vocalist Joey Tempest met een rauw randje dat het zoetsappige karakter van Europe als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Het maakt de groep geen one hit wonder en dat blijkt meteen aan opener Riches to Rags; een midtempo hardrockbeuker van Bag of Bones dat qua soleerwerk knipoogt naar de begintijd van de band. Het prille begin, toen Norum nog helemaal uit zijn plaat ging en bij iedere noot seks had met zijn gitaar. Vanavond is dat niet zo. De hamvraag is of de stergitarist het nog wel naar zijn zin heeft op de bühne.

Zo fout, dat het goed is

Collega Tempest heeft het overduidelijk wél naar zijn zin. De man deinst op en neer, doet aan percussie, slaat op zijn tamboerijn, jongleert met zijn microfoonstandaard en grapt met het publiek. “Niet fokken met Brabant, godverdomme”, zegt de zanger in zijn beste Nederlands. “Goed, genoeg gegrapt, welk nummer komt er nu?” Het schijnt tranentrekker Carrie te zijn – je weet wel, die ene andere hit van Europe. Aanstekers gaan de lucht in, filmpjes worden opgenomen met de mobiel en luidkeels wordt er meegeschreeuwd met één van de meest zoetsappige blockbusters uit de jaren ’80. Zó fout, dat het goed is. Desondanks blinkt Europe vanavond toch echt uit in de songs die na de millenniumwisseling zijn gemaakt.

Huiskamersetting

Voorbeeld hiervan is Drink and a Smile, dat akoestisch wordt vertolkt. De vijf bandleden zitten in huiskamersetting op vijf krukjes, zonder versterker, zonder drums. Fleetwood Mac-cover The World Keep on Turning wordt klein gebracht en ook Open Your Heart is groots in zijn kleinheid. Het brengt de show net dat beetje variatie die het nodig had. Daar zorgt toetsenist Mic Michaeli ook voor. Waar enerzijds Hammondklanken de sound opvullen zorgt hij anderzijds voor de juiste begeleiding van Tempest.

Geen eendagsvlieg

Wel steken bij het publiek vragen de kop op of elke noot wel daadwerkelijk door de toetsenist (en door andere bandleden) gespeeld wordt. Is het misschien daarom dat Norum de gehele show plompverloren in een hoekje zijn solo’s staat ‘uit te voeren’? Enfin, los van die vraagstukken laat Europe vanavond zien dat het méér is dan alleen The Final Countdown. Hoewel dat ene nummer natuurlijk als toegift wordt gespeeld, heeft de Zweedse band laten zien dat het – afgaande op de albums na de millenniumwisseling – een ander predikaat verdient dan ‘eendagsvlieg’.