We zijn aanwezig voor het concert van Mono in de Vooruit te Gent. Via Democrazy werden we uitgenodigd om deze Japanse post-rock band aan het werk te zien. Wellicht onbekend bij het grote publiek maar wie into post-rock is moet deze band uiteraard kennen. Je kan ze plaatsen in rijtje van Explosions in the Sky, Mogwai en Godspeed You! Black Emperor, allen bands die in het post-rock genre furore maken.

De avond werd geopend door Microphonics. Een Belgische muzikant die alleen op het podium verscheen. We hoorden voornamelijk geen muziek maar Dirk Serries creëerde vooral geluiden met zijn gitaar. Experimenteel ten top met post-rock invloeden. We moesten er even aan wennen maar uiteindelijk konden we het wel appreciëren. De rest van het publiek duidelijk minder want er werd continu overheen gepraat.

Pas omstreeks halfelf kregen we de Japanners van Mono te zien. Met een langgerekte intro zien we ze uiteindelijk op het podium verschijnen. Met een nieuwe EP onder de arm touren ze doorheen Europa waaronder ze ook een stop maakten in Nederland op Le Guess Who.

Nagenoeg spelen ze alle nieuwe nummers van op hun laatste EP aangevuld met prachtige versies van ‘Ashes In The Snow’ en afsluiter ‘Everlasting Light’. Wetende dat Mono songs maakt van gemiddeld 10 minuten dan verwacht je ook niet aan een te lange setlist. Ze nemen ons mee in een droom van een anderhalf uur pure en strakke gitaarklanken. Hun emotieloze gezichten zijn op een of andere manier toch prachtig om te zien omdat ze gewoon enorm gefocust zijn op hun muziek. De intensiteit en dynamiek die de gitarist uitstraalt heeft een waanzinnig effect waardoor er stevig werd geheadbangd door sommige mensen.
Ook al zitten beide gitaristen op een stoeltje constant naar hun eigen schoenen te staren, toch is de lead-guitarist op een gegeven moment in de set de controle volledig kwijt. Hij is compleet in extase en creëert –al liggend– een portie noise die stilaan uitdooft.

De climax op het eind van elk nummer is echt straf en uitzonderlijk goed uitgevoerd. Een welgekomen afwisseling was het gebruik van de keyboards. Daarmee probeert Mono nog meer gevoel in hun songs te steken. Als we dan toch even kritisch zijn dan zou hun concert nog voller en bombastischer klinken mochten ze steeds met strijkers op tour gaan. Praktisch niet altijd haalbaar maar de klanken zouden nóg meer tot hun recht komen!