Na het uitstekende album Mass V heeft de carrière van de Belgische sludge/post-metalband Amenra een vlucht genomen. De agenda van de band (inclusief de diverse uitstekende soloprojecten van de heren) wordt alsmaar voller en voller, zo staat de band dit jaar o.a. op het prestigieuze Roadburn festival en wordt ook het grote FortaRock XL aangedaan. Gelukkig biedt de Muziekodroom te Hasselt ons vanavond de kans om de heren in een kleinere setting aan het werk te zien.

Eerst is het de beurt aan voorprogramma Hessian om haar kunsten te vertonen. De band opereert in hetzelfde straatje als Amenra, al ligt het tempo bij Hessian over het algemeen een tandje hoger. Dit is ook gelijk de achilleshiel van de band vanavond. Het geluid lijkt niet helemaal goed afgesteld, waardoor de band in de snellere stukken als geheel wat rommelig overkomt. In de meer downtempo stukken toont de band wel haar klasse en weet dan ook wel degelijk te imponeren. Al met al een ietwat wisselvallig optreden.

Zo rond kwart voor tien als de zaal ondergedompeld is in wierookgeuren, betreedt gitarist Mathieu Vandekerckhove van Amenra het podium. Zodra hij het intro van ‘.The Pain .It is Shapeless’ inzet, komt de rest van de bandleden om beurten het podium op wandelen. Wanneer vervolgens de rest van de band inzet doet iedereen in de zaal onbewust een stapje achteruit. Wat een muur van geluid produceert dit vijftal. Overstuurde gitaren, loodzware bas, drums die de trommelvliezen teisteren en daarboven op nog eens die stem. De stem van zanger Colin H. van Eeckhout gaat door merg en been. Met zijn rug naar het publiek spuwt hij zijn teksten in de microfoon alsof zijn leven er van af hangt. Niet alleen van Van Eeckhout, maar van de gehele band gaat een zekere mate van urgentie uit. Iets wat je in de huidige muziekscene helaas nog maar weinig tegenkomt. Hier staat een band die er vol voor wil gaan en waar de passie van afspat. Tegen een decor van zwart-wit visuals speelt de band iedereen in de zaal binnen een mum van tijd in een trance. Oud en nieuw werk gaan moeiteloos in elkaar over. Vooral ‘Boden’ van het laatste album met zijn tegen elkaar kletterende metalen buizen laat een diepe indruk achter. Wanneer de band na een klein uur de coulissen weer opzoekt en iedereen ruw ontwaakt uit zijn trance, rest ons dan ook niets anders om buiten te gaan kijken of de rest van de wereld nog overeind staat.

Amenra is zowel live als op plaat een overdonderende ervaring en de vraag is dan ook waar de rijzende ster van de band eindigen zal.