Live Recensies

Peace @ Botanique

Toegevoegd op woensdag 10 april 2013, 17:35
Laatste update dinsdag 11 juni 2013, 18:56
Geschreven door Mattias
Bron: Rockblog

Peace @ Botanique

Bandnamen zijn als openingszinnen: als het goed zit scoor je. Wij raden daarom de jongens van Peace aan om nog eens samen te zitten over die bandnaam. Hun muziek is in ieder geval de interesse van elke pseudo-anglofiel waard.

In ons land zijn de langharige lads uit Birmingham nog vrij onbekend, in hun thuisland ontketenden ze een ware hype in het zog van andere indiebands zoals Palma Violets, Haim en Jake Bugg. Een 9/10 review in NME (Chauvinistisch? NME? Maar néé!) bracht alles nog eens in een stroomverstelling. Wij hebben een donkerbruin vermoeden dat je ze binnenkort ook op de radio zal kunnen horen – de sterke singles zijn er alvast. Voorlopig staan ze nog op geen enkel zomerfestival, iets waar ongetwijfeld snel verandering in zal komen. Het gaat hard voor Peace, misschien wel te hard.

Zo energiek de muziek klinkt, zo vermoeid oogde de band. Een jetlag zal het niet geweest zijn, maar blijkbaar is het nieuwe leven on the road toch wennen. Wat ook opvalt: zanger Harrison Koisser zou kunnen doorgaan als het jongere broertje van The Vaccines –zanger Justing Young. Al mist hij daar het charisma en de stem voor: Koisser ging zich net iets te vaak verstoppen bij de versterkers om de aandacht echt vast te houden.

Ondanks dat kent de (korte) set niet echt grote minpunten. Natuurlijk is een debuterende band beperkt in materiaalkeuze, dat vergeven we hen dus graag. De intieme setting van de Witloofbar sloeg over op het publiek, dat vanaf vroege klepper “Follow Baby” volledig mee was. De indiekids op de voorste rijen lipten voorzichtig de teksten over kalverliefde mee, haalden hun gsm boven om een facebookfoto te maken en waren zichtbaar ontroerd toen het akoestische “California Daze” werd ingezet. Daarna volgde “Bloodshake”, dat met kop en schouder boven het andere materiaal uitsteekt. Uptempo ritme, meezingbaar refrein, catchy hooks: het leek even lente in Brussel.

Peace brengt compromisloze indiepop die de boter haalt bij sixtiesbands als The Kinks, The Hollies, The Zombies en verdersurft op de nieuwe golf Britse bands die we sinds Arctic Monkeys nog steeds met regelmaat over ons heen krijgen. Met wat slechte wil kun je dat luiheid noemen – het peaceteken als logo overnemen, niet eens van het podium gaan en de bisronde gewoon op het podium aankondigen – maar iemand moet tegenwicht  bieden tegen het gepolijste autotunemateriaal dat de laatste tijd de hitlijsten aanvoert. Als Peace blijft spelen en zo een betere/interessantere liveband wordt zouden deze jongens de hype wel eens kunnen overleven. Groeien tijdens het touren en dan het festivalseizoen heelhuids doorkomen, dat wensen we tenslotte Peace toe.

 

Reacties

Volg Rockblog