The Veils worden als ware helden ontvangen. Finn Andrews, een iele 29-jarige Londenaar met kenmerkende hoed, is de onbetwiste frontman, bandleider en publiekstrekker. De band is verder weinig charismatisch en speelt volledig in dienst van Andrews. Andrews' stemgeluid is kenmerkend: vol emotie, melancholie en elke regel voelt alsof het zijn laatste kan zijn. Het is er wel eentje in de categorie love it or hate it.

Geopend wordt met 'Train With No Name', een van de beste tracks van de nieuwe plaat. Tijdens deze tour is de vijfmansformatie aangevuld met twee blazers. Hoewel deze in de geluidsmix niet altijd uit de verf komen, is het een welkome aanvulling. The Veils is melancholisch maar altijd ritmisch en af en toe zelfs dansbaar. Een geslaagde combinatie die ervoor zorgt dat de donkere klaagzang van Andrews niet de overhand krijgt. Nux Vomica, het tweede album uit 2006, geldt nog steeds als favoriet van het publiek. 'Not Yet' en 'Calliope!' worden met luid gejuich ontvangen. Het nieuwe album 'Time Stays, We Go' is meer volwassen en minder rauw. Sterke tracks van dit album, zoals 'Through The Deep, Dark Wood',  worden afgewisseld met minder spannende nummers als 'The Pearl'. Opvallend is ook de verkorte versie van 'Lavinia' van de debuutplaat.

Gelukkig speelt de band ook veel ouder materiaal. 'Nux Vomica' scheurt nog heerlijk als vanouds maar ook de akoestische minuten met Finn Andrews solo - "This isn't very friday night-y" aldus Andrews - behoren tot een van de hoogtepunten. Helaas blijven prijsnummers als 'Pan' en 'Talk Down The Girl' vanavond achterwege. Het rauwe, ontsporende 'Jesus For The Jugular' is wel de gedroomde toegift. Hierna schreeuwt het publiek om meer en volgt zelfs nog een tweede toegift. Zo is de doorkomst van The Veils vanavond een heuse triomftocht en zijn ze bij een volgend nieuw album meer dan welkom. Of wellicht zelfs eerder op Breda Barst?