Aangekomen op het 57.000 vierkante meter grote Zwarte Cross terrein, word je snel overrompeld door wat er op poten is gezet: dertien grote podia, een legio aan standjes met eten en festivalartikelen en een batterij kermisattracties.

Jovink zal over ongeveer anderhalf uur aftrappen. Op de camping wordt men vandaag getrakteerd op acts als Will And The People, The Heinoos en Don Diablo, wat ongetwijfeld een mooi feestje op gaat leveren.

Terwijl zowel de energie op is als het drinken,  biedt een sympathieke jongedame een flesje water aan. “Wil je ook een pannenkoek?” Heel erg graag. Op de achtergrond gaat Jovink en publiek stevig tekeer. In de schaduw van een geparkeerde wagen eet ik de lekkerste pannenkoek die ik ooit heb gehad.

Check ook de fotoserie die Elke Teurlinckx voor Rockblog maakte op de Zwarte Cross


Vrijdag: Je hoort erbij!

Vanuit het Rock ‘n Roll Circus klinkt een Bob Dylan, terwijl iets verderop Navarone op het hoofdpodium staat. De band doet denken aan Soundgarden, met name door de krachtige, zuivere uithalen van Merijn van Haren, al komt een cover van 'Whole Lotta Love' er net zo makkelijk uit.

Miss Montreal staat even later in redelijk goed gevulde megatent. Er is hier en daar nog ruimte voor een swingend stelletje of een paar vriendinnen die elkaar dansend op de foto zetten. De zangeres met het rauwe randje aan haar stem geeft een goede show, al overstemt haar gitaar het geluid van de rest van de band. 

Halverwege introduceert ze een 'mystery guest'. Het blijkt Hendrik Jan Lovink te zijn. De meiden naast me brullen het hele nummer 'Brommers Kieken' keihard mee. Welkom op de Zwarte Cross!

Snel een kijkje nemen op De Dansvloer. Ook dit jaar valt er weer genoeg te beleven voor fans van elektronische muziek. De zaal is op nog vrij leeg, maar het publiek dat er is staat lekker te dansen. Twee opvallende jonge mannen (burgundy all-stars met groene sokken, fluoriserend-gele keychain, gestileerde afro-krul en stijlvolle designerbril) maken indruk met authentieke techno moves.


In de Theaterweide treffen we de Catina Mobile, de mooiste koffietent van het festival. Uit een kleine radio klinkt Solomon Burke en Hot Club de France. Dit is dé plek om de rest van het festival de  koffie te halen.


Snel naar  Meltdown, het podium voor het echte gitaargeweld. Herder staat een pot doom/sludge/stonermetal weg te beuken.  Het geluid is duister, beklemmend en klinkt als een  klok. Toch blijft het publiek een beetje mak, al wordt ieder nummer met luid applaus en gejoel beloond. Wanneer de show is afgelopen worden er aardig wat bandshirts verkocht.


Op de tegenovergelegen reggaeweide beginnen Rico en A.R.T. Ze brengen  crossover tussen hiphop en reggae die zeer goed valt bij het publiek. Rico is zichzelf, lacht veel en zoekt interactie met publiek, dat spontaan en luidkeels 'ZWOLLE, ZWOLLE!!” scandeert. Er wordt gedanst en tijdens 'Freak de Flow' schudt Rico zelf ook een paar moves uit z'n mouw.


Op het hoofdpodium staat Di-rect. De band is haar gelikte pop-rock geluid van weleer al lang ontgroeid en rockt stevig door. Zanger Marcel Veenendaal geeft de band de persoonlijkheid die vroeger ontbrak, al is zijn stage presence een barriere om echt een connectie te maken met het publiek.


Even kijken bij the Bayou, waar de blues direct uit de zompige moerassen uit het zuiden van de Verenigde Staten getrokken lijkt te worden. Het blijkt voor de meeste mensen een ideale plek om even tot rust te komen. Mensen zitten of liggen en deinen mee op de muziek.


Lopend langs de crossbaan is een stoet van versierde busjes en tractoren te zien. De Zwarte Cross-variant op 'Ter Land, Ter Zee en in de Lucht'. Even later voeren een paar jochies een moddergevecht tegen twee mannen met een waterspuit.


Kensington op de mainstage. Staan deze jongens op ieder festival? De band trekt in ieder geval enorm publiek. Er stuiteren een paar enorme ballonnen en zelfs een paar crowdsurfers over het publiek. Als de avond valt, staat The Opposites in de megatent: de meest boerse rapformatie die Nederland rijk is. Springen, beuken, de tent gaat los.

Beef begint even later op het hoofdpodium aan de meest relaxte show van de dag. Voor de mensen die liever hard dan zacht gaan staat Peter Pan Speedrock direct in de Megatent. Snoeihard en met volle kracht, als een opgevoerde Zundapp. De echte 
dørhøker sleept zich weer terug naar het hoofdpodium, waar Normaal laat zien waar boerenrock ook alweer om draait.

Beste T-shirt van de dag: Er is maar één Mart! (Met uiteraard een treffende foto van Mart Smeets.

)

Zaterdag: Yiddish, Meshungina, do you speak it?

De Def Americans beginnen vandaag met een prima eerbetoon aan Johnny Cash in de Megatent. Op het hoofdpodium staat Mattanja Joy Bradley. Ze maakt grote indruk op het publiek met haar krachtige en soulvolle stem. Het groovet en rockt ook als een trein. Tijd om wakker te worden met John Coffey. Het Meltdown-terrein is door de regen inmiddels veranderd in een modderpoel. Het mag niet deren, sterker nog, misschien is het eigenlijk wel leuk. De band weet precies hoe ze het publiek moeten bespelen, beiden gaan helemaal los. Modderpit!

Kate Nash staat ondertussen op het hoofdpodium. Veel publiek, maar de ontvangst is minder enthousiast dan een uur geleden. De zangeres heeft sterke nummers en een solide set, maar het mist de kracht die Mattanja Joy Bradley bracht in overvloed.

Voor een ontspannen intermezzo zoeken we een klein tentje in de Theaterweide op. Daar staan twee mensen met een keur aan kleine instrumenten, waaronder een mini-piano, een ukelele, een yazoo en een klein klokkenspel. Kleine covers van grote en bekende hits worden ten gehore gebracht.

In het Blagenparadijs geven Plork en de Aannemers een show speciaal voor de kinderen. Zoals iedere dag is deze zaal tot vier uur geopend, met optredens speciaal voor het jongste publiek.


Rond een uurtje of vier staat De Dansvloer behoorlijk vol. Panko begint te draaien, Oosterse en Mediterrane melodieën over pompende bassen, hier en daar afgewisseld met een trommel of een beetje dubstep.

Lokale helden Birth of Joy mogen het Meltdown-podium betreden. Spacey gitaarpartijen worden afgewisseld met klassieke hard rock-riffs. Led Zeppelin in de Achterhoek. Op het Hoofdpodium vinden we Eric Burdon & The Animals. Rocklegendes! Ze kunnen het nog steeds, al lijkt meneer Burdon nog steeds bij te moeten komen van zijn vroegere middelengebruik. Het publiek is beduidend ouder en rokeriger, de sfeer zit er goed in.



Nu volgt er een bijzonder feestje in de Megatent: De Amsterdam Klezmer Band. Meezingen met de teksten zit er niet in, maar er wordt volop gehupst, gehost en gedanst! De muziek werkt verbroederend, mensen haken in en er gaan een paar bierjes door de lucht.

Op het hoofdpodium staat Go Back To The Zoo. Festivalhit 'Electric' wordt ingezet, het publiek doet lekker mee, maar vervolgens gaat de show niet echt los. Even kijken bij Plork en de Aannemers, dus. En ja hoor: gekkenhuis!



In de festivalweide kom ik onverwacht  Roos Rhebergen en Torre Florim tegen. Ze spelen werk van hun nieuwe project, 'De Tweede Speeldoos'. Stoïcijnse Torre en de immer licht verontregelde Roos geven een erg leuke show. Jammer dat ze in het programmaboekje, net als alle acts op de festivalweide, een beetje onderbelicht blijven. Het publiek dat de show toch gevonden heeft is enthousiast!

Alweer rocklegendes op het Hoofdpodium. Dit keer is de beurt aan Golden Earring. En er wordt hard gerockt, het Animals-publiek is teruggekomen en ze krijgt ruim waar voor zijn geld. Op Meltdown zou het nu tijd zijn voor wat onversneden Black Metal. De leden van Dark Funeral zijn wel aangekomen, maar hun instrumenten zijn helaas naar Duitsland gestuurd. Een behoorlijke tegenvaller. Dragonforce neemt het stokje over en geeft een hele aardige show, maar het blijft toch 'Powermetal by the numbers'.

Sabaton sluit het Powermetal-feestje af. De zang is iets minder clean dan bij Dragonforce, wat direct een iets rauwer gevoel oplevert.

 In de Megatent wordt de nacht afgesloten door de Band Zonder Banaan. Feestmetal van de bovenste plank! Op de terugweg spreek vertelt een Achterhoeker over zijn dag. Hij heeft het goed naar z'n zin gehad, maar uit zijn onvrede over de aanwezigheid van Guus Meeuwis op 'zijn' festival. 'Oprott'n met die commerciële zooi!'



Zondag: We don't need no water let the motherfucker burn


De volgende dag wordt hij op zijn wenken bediend. Na een kerkdienst met Ernst Daniël Smid wordt de dag wordt aangeslingerd door Boh Foi Toch in de Megatent. Tex-Mex uit de Achterhoek! Direct daarna staat Normaal op het hoofdpodium.


Thermals op Meltdown trekt weinig publiek. Niet verwonderlijk als bijna ieder nummer klinkt als een variant op Placebo's Special K.


Vanderbuyst daarentegen heeft het publiek in één keer beet. Ook de Herman Brood-cover  'Never Be Clever' wordt lekker meegezongen. Op het hoofdpodium staat Kitty, Daisy & Lewis. Gitaar, harmonica, banjo, piano en een in het oog springende staande bas vormen de basis voor een zeer diverse show. Iedere stijl die je met deze instrumenten associeert, wordt gespeeld. En met succes: er wordt lekker gedanst!

 Het is half vijf en De Dansvloer is afgeladen. Lisa Koolen draait een sterke set vol deephouse en minimal techno voor een opvallend hip publiek. Ook dit hoort helemaal bij de de Zwarte Cross!


Op het hoofdpodium staat één van de grote publiekstrekkers van het jaar: de notoire grappenmakers van de Bloodhound Gang hebben een reputatie om waar te maken. En dat doen ze. Hits worden gepseeld en ze grappen worden gemaakt: over het Nederlands elftal, Belgen en over zichzelf. De bassist verliest eerst zijn shirt (het wordt hem letterlijk van het lijf gerukt), propt het in zijn broek, trekt het er aan de achterkant weer uit en gooit het in het publiek. Later zal hij zijn broek ook nog verliezen: zijn geslacht wordt bedenkt door een Nederlandse vlag.

In de Tipi op de Theaterweide begint een literaire stoelendans. Mooie en intieme voordrachten, afgewisseld met ongemakkelijke bewegingen op moderne muziek. Gedichten vol zinderende spanning (Roos Vlogman) of het gif in het banale leven (Daniël Vis), afgewisseld met ontwapenende fantasieverhalen van Wout Waanders en Koen Frijns. Nasja Covers legt haar zintuiglijke beleving op de snijtafel, indrukwekkend. Gerjon Gijsbers brengt een lieve ode aan het festival en ziet in Tante Rikie zowel een lonkende schone als een moderne Maria.

Tijd voor At The Gates. Meltdown wordt nu definitief een modderige zooi, in de beste zin van het woord. Melodische deathmetal. Technisch, spijkerhard en zeer interessant. Genadeloze riffs worden afgewisseld met interessante drumpartijen en klassiek gitaarspel, metal die evenveel kracht als diepgang kent. Vuisten gaan in de lucht en in de pit beuken de metalheads tegen elkaar aan: de beste show van de dag.



Wie hier niet van houdt, kan terecht bij Nobody Beats The Drum. Er is hier altijd wel iets te vinden, ongeacht je smaak. 

Jovink is op het hoofdpodium ook weer van de partij. Dit is het feestje waar de echte Zwarte Crosser voor gekomen is. Lekker uit je dak en misschien nog een beetje brommers kiek'n, als het er van komt.



De nacht wordt ingeluid door T. Raumschmiere. Hij krijgt de voetjes van zijn publiek van de vloer met zijn harde, rauwe technopunk. De zaal is warmgedraaid en nu is het de beurt aan een van de andere grote namen van dit festival: Black Sun Empire. Deze grootheden uit de wereld van Drum & Bass worden erg enthousiast onthaald. Na een lange intro klappen de eerste beats erin en de hele zaal explodeert. Wat een vet gezicht.

Een waardige afsluiter van een mooi en veelzijdig festival!



Sfeerverslag: Bob Pragt