Dag zeven van de Lokerse Feesten was de dag van verhalenvertellers. Tractors, Belgische badsteden en gebroken harten: ze passeerden allemaal de revue.

We waren nog maar net binnen of we hoorden Seasick Steve van wal steken op één van zijn zelfgeknutselde 'instrumenten'. Hoewel we ondertussen wel weten welke auto-onderdelen erin verwerkt zitten blijft de man een glimlach op ons gelaat toveren. Iemand haalde zelfs een verrekijker boven om de gitaren grondig te inspecteren. Een oude hond hoef je geen nieuwe kunstjes te leren en deze Sinterklaas van de sociale woonwijken deed dan ook wat van hem verwacht werd: stokoude Amerikaanse blues brengen voor een gemengd publiek. Het meisje op het podium, de levensverhalen en de goedkope koppijnwijn waren aanwezig om dat imago kracht bij te zetten. Toch blijft het schandalig dat niemand hem backstage heeft laten kennismaken met carapils - daarvoor moest Steve tijdens de set van Hindu Night dj's naar het voorste vak afzakken. Als Seasick Steve zich amuseert, dan wij ook. Een fijn weerzien.

Nog zo'n oude rot in het vak is Arno. Of het nu Frans, Engels of gewoonweg godverrrdommeuh is: de man meent wat hij doet. In tijden waarin zangers worden afgerekend op hun alcoholpromille hoopten we dat we geen Linkerwooferscenario zouden krijgen. Onze vrees bleek gelukkig ongegrond. Met een groep uitstekende muzikanten om zich heen bracht de Oostendenaar afwisselend nieuw werk en klassiekers die op veel bijval van het publiek konden rekenen. 'Putain Putain', de belpopclassic uit het TC Mattic verleden werd zelfs voor het grootste deel aan het publiek overgelaten. Een meer dan behoorlijk optreden van een artiest die nog niet aan stoppen denkt.

De massa begon daarna samen te klitten tot een intieme brij. Handjes werden vastgehouden, zakdoeken uitgedeeld. Damien Rice doet echter veel meer dan vrouwenharten beroeren. Als een rockster in schaapskleren sloeg ('Woman Like A Man', 'Rootless Tree') en zalfde ('Delicate', 'Amie') hij afwisselend het publiek, met enkel een akoestische gitaar en piano als hulpstukken. De troubadour trok in de afgelopen tien jaar Europa rond op zoek naar verhalen en schonk die aan de wereld op twee albums. Die beperkte discografie zorgde ervoor dat u bijna het hele optreden voorzichtig meelipte. Tot twee maal toe mocht een jongedame uit het publiek naast Rice komen staan: de eerste keer om een verdienstelijke poging tot meezingen te brengen, de tweede keer om Rice onder tafel te drinken in de theatrale intro van 'Cheers Darling'. Dat, samen met een gedirigeerd meezingmoment tijdens 'Volcano', zorgde ervoor dat er niet constant te veel melodrama in de lucht hing. Want pareltjes als 'Canonball', '9 Crimes' en vooral 'The Blowers Daughter' deden de nodige traantjes vloeien. Of het nu een terras in Zuid-Frankrijk is of een festivalpodium: Damien Rice palmt ze op een ontroerend goede manier in.

De ontlading kwam er tijdens de set van Hindu Night dj's. De start ging nog met de nodige horten en stoten maar zodra de pintjes besteld waren en de voorste vakken opnieuw vol stonden haalde u voor de gelegenheid uw gekste danspasjes boven. Met tien bonnetjes minder en een hernia rijker trokken wij huiswaarts. Tot in de Vooruit op 14 september.