Elke generatie heeft zo zijn helden. Waar de 80’s kids opgroeiden met hun Black Flag en Minor Threat, hebben wij onze Bad Religion, Lagwagon en NOFX. Die laatsten kwamen zondag in de 013 nog eens tonen waarom ze nu precies tot de top van hun genre behoren. De zelf omschreven melodic hardcore punk cross-over band bracht een fijne mix van ervaring, humor en vooral een hele karrevracht aan hits die spontaan voor mijn beste show van 2013 zorgden.

In een tijdperk waar de bands een strijd voeren om de titel van “meest over geproduceerde teringzooi van het moment” is het af en toe fijn om terug te kunnen grijpen naar de roots van het genre. Vroeger was er voor iedereen die boos was, iets te verkondigen had en op een instrument kon rammen wel een plekje weg gelegd in de punk scène. Tegenwoordig is het echter belangrijker of je schoenen wel bij je onderbroek passen voor je het podium opspringt. NOFX brengt zijn muziek nog steeds met die heerlijke nonchalance die van punk muziek het mooiste maakt wat er is.

Waar de neutrale pop fan ze dan bekritiseerd voor hun rauwe nummers en niet gehaalde noten prijzen wij ze dit keer de hemel in voor hun attitude. Van de vier keer dat ik NOFX zag in de laatste vijf jaar was dit ongetwijfeld de show met het meeste hart achter. Het ene na het andere nummer werd vol overgave gespeeld, de interactie met de fans was er voor en na de show (zonder dat er 80$ werd gevraagd voor een foto) en er kon zelfs een dankwoord af voor het fantastische publiek. De band was er duidelijk op gebrand om er een onvergetelijke avond van te maken.

Ook de setlist was afgestemd op de echte liefhebber. Niet alleen de iets zwaardere kleppers als Mattersville, Seeing Double At The Triple Rock en Franco Un-American passeerden de revue maar er was ook plaats voor de over het algemeen iets minder gewaardeerde pareltjes. Blij als een kind was ik bijvoorbeeld toen persoonlijke favoriet The Man I Killed passeerde. Toen er zelfs een kaas mop zijn weg vond naar het publiek voelde ik mij als verdwaalde Belg in Tilburg al helemaal thuis.

Een groot feest kregen we voorgeschoteld op zondagavond. Niemand in de overvolle 013 had duidelijk spijt de reis gemaakt te hebben voor een van de beste punk shows in jaren. Op enkele gemiste noten na hebben we een uur en een half nonstop staan genieten van fat wreck’s leading band. Een mooie negen vat de show kort maar bondig samen, had ik na het gebeuren net zoals die ene gelukkige fan ook een tattoo gekregen van Fat Mike dan kregen ze de volle tien op tien.