Three Trapped Tigers verzorgt vandaag de aftrap. Dit Engelse trio maakt instrumentale math/post rock. De goede en zeer enthousiaste drummer en twee toetsenisten zetten een vol geluid neer. Toch vormt de afwezigheid van zang een (te) groot contrast met het hoofdprogramma.

Deftones geeft vanaf het startschot de indruk er echt zin in te hebben. Opvallend dat het enthousiasme er vanaf druipt terwijl de heren tegen het einde van hun Europese tour aan zitten. Chino oogt fris en energiek en staat geen seconde stil. Hij is zijn herkenbare stijl van bijna vrouwelijke beweginkjes en ongecontroleerde moves zeker niet verleerd. Hiermee compenseert Chino de statische houding van gitarist Stephen Carpenter ruimschoots. De mix staat echter bij 'Rocket Skates' nog alles behalve goed afgesteld. Gelukkig komt daar gedurende 'Daimond Eyes' langzaam verbetering in. Al blijft het een hele uitdaging om de wisselingen in stemgeluid goed te kanaliseren. Op enkele uitzonderingen na gaat dat de geluidsman echter goed af.

Na de aftrap met nummers van 'Diamond Eyes' gaat de band meteen ver terug in tijd met een drietal nummers van het tweede album Around the Fur.  Vanaf 'Be Quick and Drive' knalt ook Chino's zang uit de speakers, al is te merken dat de echte uithalen wat minder krachtig klinken dan op de plaat. In een enkel geval wordt een uithaal zelfs achterwege gelaten. Ook 'My Own Summer' en 'Lhabia' worden door de wild moshende en springende menigte voor het podium goed ontvangen.

Als eerste rustpunt wordt het mooie 'Rosemary' ingezet. De vraag of Chino dit gevoelige nummer live ook helemaal aan kan, wordt met een volmondig ja beantwoord. Hierna wordt de set grotendeels in krachtige combinaties van nummers voortgezet. 'Feiticeira' 'Digital Bath', 'Knife Party' en 'Elite' zorgen voor een goede vertegenwoordiging van album White Pony. De afwisseling van woede uitbarstingen, stiltes en emotionele razernij bezorgt nog steeds kippenvel.

Halverwege de set eindelijk meer ruimte voor Ko No Yokan. 'Tempest' en het heerlijk catchy 'Swerve City' worden sterk en energiek neergezet. Bassist Sergio Vega komt ook steeds losser wat de dynamiek op het podium alleen maar ten goede komt. Al wordt het hier en daar net iets te chaotisch zoals Chino bewijst als hij tijdens 'Poltergeist' bij het springen tegen de vlakte gaat. Na de krachtige opening waarbij de zaal hevig meeklapt, valt het nummer hierdoor wat weg.  

Dat de band White Pony nog steeds graag ten gehore brengt, wordt duidelijk als ook Passenger en 'Change (Into the House of Flies)' passeren. Ook wordt stilgestaan bij de dood, na langdurig coma, van voormalig bassist Chi Cheng eerder dit jaar. Een apart rustmoment volgt waarin Chino acapella de passage 'East Side Motel' uit het nummer 'Regulate' van Warren G ten gehore brengt. Hierna komt het album Deftones zelfs nog aan bod met onder andere 'Minerva'.

De echte knallende afsluiters komen van debuutplaat Adrenaline. Bij ‘Engine No 9’ & ‘7 Words’ geeft de band nog een keer alles en wordt een voorzichtige poging gewaagd om het podium af te breken. Dat Chino niet meer zoals in begindagen kan ‘screamen like a pig’ wordt tijdens deze nummers nogmaals duidelijk. Is dat heel erg? Nee, de oudere nummers klinken desondanks explosief, de tempo- en emotiewisselingen blijven je pakken en de ingebouwde stiltes zijn indrukwekkend. De nieuwere, vaak melodieuzere nummers gaan de band nog veel beter af. Het optreden is een zeer geslaagde reis door de muzikale carrière van Deftones. Laten we hopen dat die reis nog een tijd voortduurt.