Wie een blik wierp op de line-up van FestyLand, zag dat de editie dit jaar vooral een herhaling van zetten was. Zowat de helft van de (bekende) acts stond vorig jaar al op de Volkelse planken. Bezoekers die naar het dorp trokken om nieuwe bandjes te zien, kwamen op de afsluiter van het festivalseizoen van een koude kermis thuis. Desondanks kan organisatie Par T-Events terugkijken op één van de beste edities, dankzij een prettige dorpssfeer en een keurig opgezet terrein. Meer dan dertigduizend bezoekers gingen deze zesde aflevering in meer dan tien tenten los op genres als pop, rock, folk, singer-songwriter en electrohouse.

Op vrijdagavond konden helaas de laarzen en de poncho’s alvast aan. Festivalterrein Landgoed Hendrickx was door de regen één groot blubberfestijn. Zowel het reuzenrad als de draaimolen werd niet of nauwelijks in gebruik genomen. Bezoekers houden zich vrijdag voornamelijk schuil in de tenten. Daar heeft Michael Prins geen moeite mee. De winnaar van het tweede seizoen van ‘Beste singer-songwriter van Nederland’ moet zich weliswaar door het harde boemboemgeluid rondom de tenten wringen, maar maakt zich er desondanks keurig vanaf. Sombere herfstliedjes is het devies, omlijst door rustige gitaarfolk en zware, opzwellende vocalen.

Een prima voorbode op zijn debuutalbum dat volgende week verschijnt. Tegenover bij de Jupiler Stage is er weinig plek over op het hoofdpodium bij Beef. In de jaren negentig kon je haast geen festival bezoeken zonder dat de Hollandse band er was om een swingend reggae feestje te bouwen. Tegenwoordig treden de Brabanders niet zoveel meer op, hetgeen de show op FestyLand tot een bijzondere maakt. Herkenbare, vrolijke melodieën galmen door de tent, alsook funky gitaarrifjes en herhalende refreintjes. Zowel op het podium als op de vloer is het één groot feest. Al begint alles na een half uur door herhaling vreselijk in te kakken.

Nieuw podium op FestyLand is de spierwitte kerk, die in Volkel is omgedoopt tot rockchurch. De hardste bands uit de regio en uit andere windstreken strijken neer op deze spirituele bühne. Van ver gekomen is Endless Boogie uit de Verenigde Staten. Bekend om hun psychedelische grooverock, hun nonchalante uitstraling op het podium en hun kneiterharde sound. Gehuld in goedkope shirtjes en een sigaret in de bek stralen ze uit dat ze aan alles en iedereen lak hebben, zelfs aan de wat matige opkomst. FestyLand hoort een ontzettend harde show, opgesierd door puntgave solo’s en harde krijsen van frontman Paul Major. Headbangen gegarandeerd.

Meteen na Endless Boogie mag traumahelikopter (bewust met een kleine letter geschreven) de avond in dezelfde ‘tent’ afsluiten. De livereputatie van deze jonge Groningse band is inmiddels bekend. Meer dan twee gitaren en een minimaal drumstel zonder bassdrum hebben deze roedel wolven niet nodig om stevig een potje te rammen. Ongepolijste en razendsnelle garagerock gespeeld met jeugdige energie is wat traumahelikopter eigen maakt. Minimalisme is hun grootste kracht en waar de bezoekers van FestyLand van smullen. Maar ook hier geldt weer: wat meer diversiteit en afwisseling had geen kwaad gekund.

Hoewel weinig vernieuwend barst de zaterdag van de sterke namen. Het begint al met de Nijmeegse rockmachine Navarone, dit jaar één van de grootste sensaties van eigen bodem. Stonden ze vorig jaar nog als een obscuur bandje in de rocktent, staan ze zaterdag op het grootste podium in een goedgevulde tent. Het vijftal vat veertig jaar muziekgeschiedenis in één optreden perfect samen. Atmosferische prog uit de jaren zeventig, scheurende gitaren uit de jaren tachtig, trage stonerrock uit de jaren negentig: werkelijk waar alles komt in een uur tijd voorbij.

Zanger Merijn van Hagen heeft niet alleen een hoog vibrato, maar ook een bereik waar je U tegen zegt. Navarone is een band die lef toont, die niet volgens het boekje zijn nummertjes afwerkt. De cover ‘Child in Time’ van Deep Purple is er één om in te lijsten, dankzij wederom een weergaloze inbreng van Van Haren. Enige kanttekening die we kunnen plaatsen is de afwezigheid van een blaasorkest, dat in albumopener The Red Queen Effect een mooie hoofdrol op zich neemt. Hoe dan ook is Nederland een weergaloze rockband rijker.

Mozes and the Firstborn timmert na hun naamloze debuut flink aan de weg. Het Eindhovense kwartet leverde een puik album af waarop rauwe indierock en aanstekelijke pop met de bravoure van The Beatles niet geschuwd worden. Het optreden in de 3FM Stage voelt voortdurend aan als een knipoog naar de grootste rockbands van vroeger. Een onmiskenbaar oud rockgeluid, met een frontman die zijn gitaar zo dicht mogelijk bij zijn gezicht houdt en een gitarist die voortdurend op en neer stuitert. Leuk om te zien, al verslapt het optreden wel na een minuut of twintig.

De energie is weg, alsook de bezieling waarop ze hun nummers spelen. Bovendien blijft I Got Skills door het gigantische hitgehalte en het vervelende reffrein een vreselijk naar nummer. Een masterclass ‘hoe een publiek aanspreken’ is overigens ook geen overbodige luxe. Instant gebrabbel om moe van te worden. De Haagse mannen van Soul Sister Dance Revolution hebben daarentegen geen moeite het publiek naar hun hand te zetten. Frontman Thomas van der Want heeft het: charme, uitstraling, een vlotte babbel. FestyLand ligt aan zijn voeten. Opener Baby Gaselle maakt meteen duidelijk dat de bezoeker het komende drie kwartier een flinke portie rock geserveerd krijgt.

Denk aan de britpop van Oasis, de snelle indierock van Arctic Monkeys en aan de grooverock van The Black Keys. Met hier en daar ook nog een psychedelische orgelsolo, gespeeld door een misschien wel té blije toetsenist. Zijn gedrag staat in schril contrast met de andere ‘stoerdere’ bandleden, hetgeen een beetje onwennig oogt. Neemt niet weg dat de Haagse band gezien mag worden als de grote verrassing op FestyLand. Wie zijn sporen inmiddels allang verdiend heeft, is Dearworld. De Osse band heeft weliswaar nog geen plaat, maar hun livereputatie is na jaren touren al behoorlijk fameus.

Met een album op komst – frontman Robin Borneman onthulde de release: januari 2014 – gaf Dearworld in de 3FM Stage een ietwat andere set dan normaal. De nummers die de bezoekers kenden werden in een ander jasje gespeeld, alsof de laatste puntjes op de i zijn gezet. De boodschap bleef in ieder geval hetzelfde: stampende electrorock met dreunende synthesizers die door je oorschelp galmen. Borneman weet gevoelige noten te raken en op momenten ook weer weergaloos uit te halen. Stilstaan is bij Dearworld geen optie. Op naar het debuutalbum.

In stijl wordt FestyLand afgesloten door Vanderbuyst. De oude, behaarde kerels op de voorste rij weten het: de langharige artiesten zweren bij de heavy metal van de jaren zeventig. Zanger en bassist Jochem Jonkman, gehuld in leren jack en spandex broek, weet de vuisten in de zaal omhoog en gebald te krijgen. Gitarist Willem Verbuyst eist in ontbloot bovenlijf wederom de hoofdrol op met snoeiharde gitaarriffs en melodieuze solo’s. Helaas voor Vanderbuyst staat de bas iets te hoog afgestemd, waardoor het optreden zeker niet tot hun beste gerekend kan worden.