Zes jaar na oprichting kan Torre Florim zich nog steeds ontzettend boos maken. Al stampvoetend neemt hij in de Effenaar de consumptiemaatschappij op de hak en deelt hij een sneer uit aan oplichters en bedriegers uit (waarschijnlijk) het bedrijfsleven. Allemaal woorden vol cynisme, woede en kritiek. Daarmee heerst er in Eindhoven echter geen vijandig sfeertje. Integendeel, het is, dankzij ondersteuning van getalenteerde muzikanten rondom Torre, een kleurrijke gekte waar een bijna uitverkochte popzaal anderhalf uur lang onophoudelijk op danst.

De avond is precies wat de hoes van het nieuwe I_CON uitstraalt: gestoord. Drie elpees verder lijkt De Staat eindelijk zijn geluid gevonden te hebben. Eentje die door het brede muzikale palet niet zomaar in een paar zinnen te omschrijven is. Creativiteit is het handelsmerk van de Nijmeegse band en dat lijkt live meer dan ooit de boventoon te voeren. Geen track klinkt in Eindhoven zoals op het album: onderbrekingen waarin een bezwete Torre klapt, schreeuwt of een korte acapella opvoert en waarin de resterende muzikanten hun psychedelische kant laten zien zijn eerder regel dan uitzondering.

Het maakt het optreden van De Staat vreselijk onvoorspelbaar. De vijfkoppige formatie kleurt niet keurig binnen de lijntjes, maar krast het hele vel papier onder. Tracks volgens een vast stramien spelen is verboden; het moet gelaagder, gestoorder, gedurfder. Wat te denken van Old MacDonald (...), die de luisteraars nog meer als op het album handklapt tot in hoger sferen, zeker als bij de laatste ontknoping het slepende geschreeuw van het koor tot diep in de oorschelp geraakt. Een moment waarop niet alleen Torre, maar ook het publiek zichzelf helemaal verliest.

Zelf doet de frontman met het kenmerkende baardje ons denken aan een jonge versie van Nick Cave. Want ook hier zien we een verzameling aan emoties voorbijkomen. Zo is Torre ziedend tijdens de meedogenloze metalbeuker Witch Doctor, waarin drummer Tim van Delft ook alle lof verdient, lijkt hij melig te worden op de pakkende melodie van Down Town en schudt hij energiek met zijn heupen op het dwingende ritme van Psycho Disco. De set is avontuurlijk en divers, waardoor er in de Effenaar een uitzinnige danssfeer heerst waar jong én oud zich een aantal blaren rijker danst.

Centraal vanavond staat natuurlijk I_CON, woordspeling op icoon en ‘ik bedrieg’. Volgens critici het beste album van het vijftal, waarop ze meer dan ooit van het pad durven af te wijken. Gitaren vormen niet eens zozeer meer de hoofdmoot; ook synthesizers, droge panfluiten, onconventionele electronica en vervormde vocalen (zoals in het spannende Refugee) eisen een belangrijke hoofdrol op. Toch merk je dat De Staat bij een aantal nieuwe tracks nog last heeft van opstartproblemen. Avondopeners All is Dull , met dat magnifieke riffje, en Build That, Buy That klinken goed, maar missen dat lekkere, rauwe randje.

Helemaal foutloos is de show dan ook niet. In het frisse Sweatshop, de hit van Machinery, gaat er wat mis in de techniek waardoor de vocalen van de verknipte Rocco Hueting uit staan. De blik van Torre is de hele avond al zo scherp als een valk en dus staat hij zijn maatje onmiddellijk bij. Verder lijkt bij Old McDonald het geluid even niet mee te werken, waardoor de track in het begin aan kracht inboet. Maar dat wordt – zoals hierboven omschreven – ruimschoots goedgemaakt. Ten slotte zal - toch niet onbelangrijk - de liefhebber Rooster Man, The Fantastic Journey en Get it Together missen op de setlist.

Maar dat is het nu net bij De Staat: je gaat naar minpunten zoeken. Minpunten die je de mannen tijdens zo’n gestoorde trip kunt vergeven. De kracht van de Nijmeegse band is dat alle op voorhand vreemd lijkende combinaties gewoon keurig werken. Progrock, psychedelica, Afrikaanse gospel en zelfs gabbermetal: het wordt allemaal naadloos en perfect met elkaar vermengd. De Staat verbaast (met de nodige bravoure) iedere minuut in Eindhoven met spannend repertoire en onderstreept nog maar weer eens waarom ze op dit moment de creatiefste en meest getalenteerde band van dit land is.