Rock ’n roll is dood. Het tijdperk is voorbij. Het genre heeft een reden van bestaan nodig, en die is er nu niet meer. Clichés die dikwijls de kop opsteken. Of het nu op de waarheid berust of niet: de langharige en verknipte Aussies van Airbourne hebben er lak aan. Sinds 2003 is het Australische hardrock kwartet in de ban van de riff, van de basale teksten en van een ordinaire rock ’n roll attitude die refereert naar de jaren zestig, inclusief ontblote bovenlichamen, spectaculaire capriolen en vooral een sloot aan alcoholistische versnaperingen. Het was daarom één grote bende, donderdagavond in Tilburgse popcentrum 013.

De populariteit van Airbourne groeit gestaag. De beste AC/DC-surrogaat van het moment speelde in 2009 nog in De Pul in Uden (capaciteit 600 bezoekers), terwijl ze dit jaar op grote festivalweides van FortaRock en Rock Werchter oog in oog met pakweg veertigduizend mensen stonden. De fan die daar niet bij kon zijn, was donderdag vast getuige van de exclusieve Nederlandse clubshow in Tilburg. Airbourne droeg ruim tweeduizend (veelal jonge) bezoekers op om met gebalde vuisten de hele tent af te breken. En ondanks het feit dat Airbourne nergens vernieuwt of verrast, op routine hun set afwerken was er absoluut niet bij.

Het plezier straalt ervan af op het podium. Joel O'Keeffe toont zich een ambachtelijke frontman. Hij is het die de Angusrol op zich neemt. De leadgitarist huppelt heen en weer, springt op één van de vele Marshallversterkers, duikt het publiek in en klimt op de bar, gaat duels aan met zijn bandleden en werkt ongegeneerd regelmatig zowel bier als wijn naar binnen. Als een lompe boer vernielt hij blikjes Heineken door zo hard mogelijk op zijn schedel te rammen, om vervolgens het spuitende brouwsel de lucht in te lanceren. Ondertussen zingt en speelt hij gitaar alsof het zijn laatste dag op deze aardbol is.

In muzikaal opzicht is het donderdag niet moeilijk om een vergelijking te trekken met hardrockinstituut AC/DC. Niet alleen qua gedrag, maar ook qua arrangementen speelt de band leentjebuur van diens grote boer. Zo lijkt opener 'Ready To Rock' (waarmee ook nieuwe LP Black Dog Barking begint) haast een kopie van 'Whole Lotta Rosie', is ‘Cheap Wine & Cheaper Women’ qua vibe vergelijkbaar met ‘What do you do for money honey' en zou paradepaardje ‘Stand Up for Rock 'N' Roll’ niet misstaan op Back in Black. Niemand die daar in Tilburg van wakker ligt: de gierende gitaarriffs vliegen ze letterlijk om de oren en drummer Ryan O'Keeffe zweept hen anderhalf uur lang met zijn uptempo spel perfect op.

In sneltreinvaart werkt Airbourne zich door de set. Als de groep rond de broertjes O’Keeffe in het vervolg de tijd neemt om ook buiten de songs zich van zijn beste kant te laten zien, lijkt wereldwijde faam niet eens zo ver weg. De band grossiert namelijk in een stevige hardrockset die – op het matige Black Dog Barking na – geen moment inkakt. Anderhalf uur lang klauteren de bezoekers in elkaars nek en deinzen ze op en neer. De non-stop aangevuurde pit (en op het einde bij Runnin’ Wild zelfs eenwall of death) is indrukwekkender dan bij de gemiddelde metalconcert. Airbourne manifesteert zich als de perfecte clubact en daarmee hoeven we ons wat het bestaan van Australische hardrock op de lange termijn betreft totaal geen zorgen te maken.