Foals laat er geen gras over groeien: na sleeperhits Antidotes (2008) en Total Life Forever (2010), laat de Britse mathrockband dit jaar met Holy Fire zien dat het geen eendagsvlieg is. De muzikale onstuimigheid en de experimentele jams laat het vijftal op de derde LP weliswaar links liggen, maar daar krijgt de liefhebber wel knap gestructureerde songs in een overtuigende productie voor terug. Inmiddels is het geluid van Foals zo verruimd dat je ze niet meer in een hokje kan plaatsen. In een uitverkocht Vredenburg in Utrecht kwam dat zondagavond sterk naar voren.

Net zoals op het laatste schijfje begint Foals het optreden met het dreigende Prelude, een instrumentale new wave-song die in het theater door de overweldigende lichtshow uitstekend tot zijn recht komt. Foals lijkt zich niet te houden aan de conventies die vaak gelden in popzalen en theaters, want de groep brengt een hoeveelheid lasers en lichten waar je duizelig van wordt - die zeker niet misstaan zou hebben in een Heineken Music Hall of in een Ziggo Dome. We durven zelfs te stellen dat je dit jaar geen spectaculairdere ‘clubset’ hebt kunnen zien dan Foals in Vredenburg.

Hoewel de Britten met Holy Fire hun geluid lijken te hebben gevonden, grijpen ze na de opener al snel terug naar de debuutplaat met Balloons en Olympic Airways, clevere mathrocksongs die middels keurige jamsessies op uitstekende wijze aan elkaar gelijmd worden. Foals is duidelijk geen band die volgens een vast stramien werkt en dus oeverloos refreintjes en coupletjes afwerkt. Tracks worden dusdanig opgerekt zodat toetsenist Edwin Congreave de ruimte krijgt om te schitteren met dreunende synths, terwijl gitarist Jimmy Smith zijn hand niet omdraait voor ijle gitaarklanken en drummer Jack Bevan voor geleidelijk aangedreven ritmes zorgt.

Het zorgt ervoor dat de set geen moment inkakt. Monsterhit My Number, doorkliefd met aanstekelijke en toegankelijke gitaarlijntjes, brengt de hele zaal in beweging. De mensen die achterin zitten daargelaten, waar frontman Yannis Philippakis maar niet aan kan wennen. “Gaan jullie nog een keer staan?”, vraagt hij onhandig halverwege de set, hetgeen voor een kortstondig fluitconcertje zorgt. Als de band kort hierna magnum opus Spanish Sahara inzet, is echter iedereen die opmerking alweer vergeten. Zelden werkt een band zo vakkundig richting een climax (met die pakkende synths in de finale) als Foals dat doet. Kippenvel.

Sowieso is het laatste gedeelte van de set het meest overtuigend. Hoogtepunt is duidelijk Inhaler, dat door zijn tegendraadse ritmes, industriële metalriffs en het geschreeuw van Philippakis iedereen in Vredenburg helemaal wild maakt. De Britten geven in Utrecht een masterclass hoe je het beste een concert kunt afsluiten. Het snelle en catchy gitaarriedeltje in The French Open zorgt al snel voor een springende mensenmassa en tijdens afsluiter Two Steps, Twice zingt de hele zaal hard mee. Philippakis, die al eerder een duik nam in het publiek, doet nu al spelend een rondje door het theater. Een weergaloos slot van een weergaloze show.

Laat het na Vredenburg duidelijk zijn: Foals is de clubs ontstegen en is toe aan het grotere werk: de stadions. Op naar de Ziggo Dome.