Een blik op de goed gevulde zaal van de Nieuwe Nor leert ons dat vooral het wat oudere muziekminnend publiek er vanavond op uitgetrokken is om Captain Beefheart’s Magic Band live aan het werk te zien. Niet verwonderlijk, als je weet dat de hoogtijdagen van Captain Beefheart alweer zo'n kleine veertig jaar achter ons liggen. Dit zal ook een vreemde gewaarwording zijn geweest voor de heren van Seymour Sachs. Zij treden op voor een publiek waarvan de gemiddelde leeftijd ongeveer drie keer zo hoog ligt dan hun eigen leeftijd. Gelukkig laten de drie heren zich hierdoor niet van de wijs brengen en doen ze stoïcijns hun eigen ding. Maar wat is hun eigen ding eigenlijk? De nummers zijn lang, lijken keer op keer te verzanden, maar weten ook telkens weer op te bloeien. Eigenlijk best knap dus wat de band ons voorschotelt. Als je iets van een label op de band moet plakken, dan is het wel dat de alternatieve gitaarrock enigszins in het verlengde ligt van bands als Sonic Youth, Nirvana en Yo La Tengo. Ook zijn de heren niet vies van een lekker potje shoegaze of postrock. In ieder geval een overtuigend en afwisselend optreden dat naar meer smaakt. 

Even na half tien is het dan zover. Captain Beefheart’s Magic Band betreedt het podium en heeft de zaal binnen luttele seconden in haar greep. Hoewel de Captain (Don van Vliet) zelve alweer een aantal jaartjes dood is, laten John ‘Drumbo’ French (lid eerste uur, zang, sax, mondharmonica), Denny ‘Feelers Rebo’ Walley (slide gitaar, lid sinds 1975), Mark ‘Rockette Morton’ Boston (lid eerste uur, bas) en relatieve nieuwkomers Eric Klerks (gitaar) en Andrew Niven (drums) horen waarom zij de rechtmatige erfgenamen zijn van het wonderlijke Captain Beefheart oeuvre. De nummers worden met zo'n een urgentie en enthousiasme de zaal in geslingerd dat van een veredelde coverband geen sprake mag zijn. Hier is sprake van 'the real deal'. Onder de bezielende aanvoering van John 'Drumbo' French, die qua stemgeluid akelig dicht bij de meester in de buurt komt, krijgen we vanavond een mooie dwarsdoorsnede van Beefheart's oeuvre voorgeschoteld. Dat niet alle nummers ondergetekende kunnen bekoren is daarbij niet erg. De nummers die Beefheart schreef en die iets meer 'far out' zijn, zoals Drumbo dat zo mooi aankondigt, gaan mij boven de pet. Liever hoor ik de pompende bluesnummers (hoewel de blues bij Beefheart ook maar een relatief begrip is). Hoogtepunten? Die zijn er te over. Drumbo zelve achter de drums tijdens 'On Tomorrow' en 'Alice', de toegiften 'Electricity' en 'Sure 'Nuff 'N yes I do', de 'gebruikelijke' song over treinen 'Click Clack' en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook mooi is het welgemeende 'You are a wonderful audience' van Drumbo. Captain Beefheart's Magic Band heeft er duidelijk schik in vanavond, dat blijkt wel uit alles. En als de band na dik twee uur Beefheartiaanse gekte voor het laatst de coulissen opzoekt, houdt het applaus dan ook welverdiend lang aan. Dit is magie waar Hans Klok een puntje aan kan zuigen!