De 35^e editie van Leffingeleuren was niet uitverkocht maar bij dit festival hoeft dit ook niet liet de organisator op Studio Brussel weten. Je kon op ontdekkingsreis gaan om nieuwe groepen te leren kennen, maar daarnaast kregen we ook enkele gevestigde waarden die zorgden voor een mooie combinatie van de affiche.

Vrijdag

Op vrijdag misten we net School Is Cool door de drukte op de camping. In de toekomst zien we ze nog zeker aan het werk want hun debuutplaat komt uit in oktober en daaraan wordt uiteraard een tour gekoppeld. Op naar Das Pop die als vanouds zorgde voor een goeie sfeer, waarbij Bent Van Looy zijn groep door een vrolijke set stuurde. Ambiance troef voor de menigte in de concerttent bij Das Pop.

We verlaten even voor het eind Das Pop om de Belgische groep Yuko te aanschouwen. Deze groep bezorgt ons het eerste hoogtepunt van de dag want met hun intieme post-rock pakken ze ons helemaal in. Hun set bestaat ook uit popinvloeden waarbij ze meer catchy gaan klinken. Getuige daarvan is de geweldige single ‘Dolly Parton’. Live behouden ze het gevoelige kantje terwijl ze toch krachtig overkomen. Na deze perfecte opwarmer is Battles aan de beurt. Dit Brits trio brengt een ferme portie elektronica vermengd met een duidelijk aanwezige drum. Ze overtuigen ons met een luide en krachtige sound, waarbij ze af en toe er lustig op los experimenteren. De ‘hits’ Ice Cream en Atlas werden bijzonder goed ontvangen door het publiek.

Publiekslieveling Goose openden de set met Synrise waardoor het publiek onmiddellijk in de goeie vibe zat. Ze speelden heel wat nummers van de recente plaat, maar die nummers komen heel wat minder tot z'n recht bij het publiek. Alleen de singles Words en Can’t Stop Me Now worden op luid applaus getrakteerd. Pas wanneer ze de dansklassiekers als Bring It On en Black Gloves loslaten op het dansende volk is het feestje echt begonnen. Op zich een leuk feestje maar de heren van Goose teren nog een beetje op het succes van de eerste plaat.

Zaterdag

Zaterdag openen we dag met de jonge wolven van Scrappy Tapes. Ze verrassen ons totaal met een rock ’n roll vs blues sound. De vergelijking met The Black Keys is snel gemaakt.

We blijven hangen in de tent voor Intergalactic Lovers die ondanks een blessure -tweedegraadsbrandwonden op het been van de zangeres –  een heel goed concert gaven. Met haar prachtige stem kreeg ze snel de handen op elkaar in de tent die bomvol stond. Alle nummers houden goed stand en nummers, waarbij het al iets krachtiger aan toe gaat merk je echt het plezier bij de groep om deze te spelen.

Hierna komt de ietwat vreemde groep Crystal Fighters. Ze vermengen dance met rock, indie, dub en folk. Vreemde combinatie zou je denken, maar het publiek houdt er van. Ze zwepen het publiek op en maken er een dansbaar feestje van. De percussie instrumenten zorgen voor veel sfeer in combinatie met de dansende beats.

Op naar zaal De Zwerver waar de Vlaamse hype van het jaar aan de beurt is. SX uit Kortrijk bracht voor een bomvolle zaal een prachtig concert met als hoogtepunt de grijsgedraaide single Black Video. Zangeres Stefanie gaat helemaal op in de muziek en dat merk je door haar bewegingen, waardoor het allemaal heel dromerig en zweverig overkomt. Topconcert.

We pikken nog een laatste stukje van Gabriel Rios mee die met zijn laatste plaat ons niet kon bekoren en leek bij het publiek dit ook niet echt te kunnen.

Nadat we backstage Tom Van Laere aka Admiral Freebee tegen het lijf liepen, kwamen we terecht in de tent bij G. Love. Neen, het is geen rapper à la 50 cent zoals de naam je doet denken, maar deze singer-songwriter begon heel simplistisch op een kruk met gitaar en mondharmonica. G. Love verrast ons met zijn blues en gitaarspel, waarin hij wat hiphop probeert te verwerken en daarin ook slaagt. Plots uit het niets komt Admiral Freebee als special guest het optreden opsieren met een sublieme versie van Rags ’n Run. Hét kippenvelmoment van de dag! In no time staat de tent vol en dat blijft ook zo tot het einde van het optreden.

Blood Red Shoes die twee jaar geleden ook al op de affiche stond stelde niet teleur. Deze man-vrouw formatie gaf ons een strak rock ‘n roll optreden met als hoogtepunt I Wish I Was Someone Better. Voor de alweer volle concerttent was dit het laatste optreden met nummers van de tweede plaat.

Afsluiten deden we met Arno die pas op het eind van zijn set enkele hits er door jaagde alsof het een verplichting was. Hierdoor was er meer sfeer, maar uiteindelijk was het globaal gezien geen hoogvlieger. Afsluiter Ma mère was wel een intiem moment en kon op veel applaus rekenen.

Zondag

Zondag was een rustige dag die begon met Newton Faulkner die gebruikt maakt van fingerpicking. Echt leuk om eens te bewonderen. De sfeer zat er goed in en we konden genieten van enkele geslaagde covers, zoals onder andere Bohemian Rhapsody van Queen.

Balthazar leek ons eerst een ongeïnteresseerde indruk na te laten, maar nadat het concert vorderde kwam de passie terug en gaven ze het beste van zichzelf. We kregen al enkele nieuwe nummers te horen die op een eerste luisterbeurt niet mis waren. Afsluiten doen ze zoals gewoonlijk met klassieker Blood Like Wine waarmee ze het hele publiek inpakten. Raise your glass en dat hebben we ook gedaan, santé.

We zagen een rustige Donavon Frankenreiter die met zijn surfpop/rock indrukte maakte op ons. Het gaat er allemaal heel losjes aan toe, maar de songs zijn catchy en heel toegankelijk. Terecht een pluim voor zijn begeleidingsband die instrumentaal erg sterk stond.

Daarna kwam de ondertussen grote madam Selah Sue de boel opzwepen in de tent. Het publiek keek erg uit naar deze dame, want het is haar laatste festival deze zomer. Alle hits werden gespeeld en meegebruld door de menigte. Selah Sue stuurde haar Crazy Vibes het publiek in waar dit resulteerde in heftig feestje.

Na Selah Sue houden we het voor gezien en laten we Alpha Blondy aan onze neus voorbij gaan. We hadden een leuk weekend met topconcerten van onder andere SX en Blood Red Shoes. Deze editie kleurde vooral Belgisch en leerde ons een aantal nieuwe groepen ontdekken. Organisatorisch zat ook alles snor en we geven toe, de legendarische wafels zorgden écht voor een feestje in onze mond.

Tot volgend jaar.