In maart van dit jaar is Last Night On Earth, het vierde album van Noah and the Whale, uitgekomen. Door veel muziekliefhebbers is de plaat erg goed ontvangen, en ook ik heb luisterend naar dit album veel treinreisjes gemaakt, terwijl ik ondertussen verhalen bedacht op de soms orkestraal klinkende nummers van de band. Want daar lijken de nummers voor gemaakt te zijn; ze horen onder een verhaal geplakt te worden. Of dat verhaal zich in je verbeelding afspeelt of dat het een serie is op tv, de nummers lijken er keer op keer perfect onder te passen.

 

Om half tien komen de vier mannen van Noah and the Whale het podium oplopen en worden ze met luid applaus ontvangen. Ze openen hun set met het nummer 'Give A Little Love', wat op hun tweede album staat, om daarna wat nummers van hun nieuwste album te spelen. 'Just Me Before We Met', 'Life Is Life' en 'Wild Thing'; ze komen allemaal langs. De stelletjes staan zachtjes te wiegen op de soms dromerig klinkende tonen en een groepje zwijmelende meisjes heeft een bellenblaas meegenomen en zorgt dat er om de vijf minuten belletjes de zaal door vliegen. De sfeer is relaxt, de mensen genieten.

 

Een paar zwijmel nummers later is het volgens de band tijd voor een feestje. Ze vragen de bellenblaas-meisjes nog meer bellen te blazen, want ook achterin de zaal moeten bezoekers de rondvliegende bellen te zien krijgen. Met nummers als 'Tonight's The Kind Of Night', '5 Years Time' en 'Waiting For My Chance To Come' zorgen ze inderdaad voor een feestje. Ik betrap mezelf erop dat ik geen seconde stil kan, en vooral wil, blijven staan. Als ik om me heen kijk wordt mijn glimlach nog groter dan hij al was, het blijkt namelijk dat niemand meer stil staat of zit. Het mooiste is misschien nog wel dat bijna niemand op dezelfde manier beweegt, waardoor het een vrolijke chaos lijkt als je rond kijkt. Met 'L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.' is het feest compleet en zingt iedereen luidkeels mee.

 

De band lijkt uitgefeest, bedankt het publiek en vertelt ondertussen nog wat leuke verhalen van hun vorige keer in Groningen. Zo blijkt iemand geschreeuwd te hebben dat hij de liedjes van hun nieuwe album maar niks vond, of ze alsjeblieft oude nummers wilden spelen. Gelukkig konden de heren van Noah and the Whale er zelf ook om lachen. Ze geven het publiek een bescheiden lachje en verdwijnen van het podium. Maar de bezoekers willen meer. Er wordt gejuicht, gefloten, geklapt en gestampt tot de mannen een paar minuten later hun plekken op het podium weer innemen om een toegift te geven. Het nummer 'Old Joy' zorgt weer voor rust in de zaal en daarna spelen ze 'The First Days Of Spring'. Blijer dan dit kun je mij niet maken, want dit is mijn favoriete nummer van de heren. Heb het hele nummer met kippenvel gestaan en daarna, toen het echt afgelopen was, ben ik met een heerlijk warm gevoel in m'n lichaam naar huis gegaan.

 

Of het nou rustige nummers zijn of vrolijke feel-good nummers, het lijkt wel of de heren van Noah and the Whale niks verkeerd kunnen doen bij de luisteraars. Genieten, live en op CD.