Rockblog maakte voor het eerst een uitstapje naar Frankrijk. Meerbepaald in Rijsel waar we te gast waren op het Festival Les Inrocks – Black XS. Met Morning Parade, Foster The People, Miles Kane en Friendly Fires op de affiche wilden wij daar absoluut bij zijn.

De aftrap wordt gegeven door de heren van Morning Parade. Het wordt een korte set met 7 nummers waarbij ze vanaf minuut één vol overgave beginnen te spelen. De synthgeluiden die ze gebruiken worden goed geïntegreerd met de gitaar en drum. De zanger geeft zich volledig en loopt duidelijk over van enthousiasme. Het slot van de song ‘A&E’ is erg krachtig en krijgt een vervolg met afsluiter en tevens hun hit ‘Under The Stars’.

Over naar Foster The People die héél sterk beginnen met het nummer ‘Houdini’. De drumintro geeft ons een enorme adrenalinestoot en de verwachtingen liggen plots een stuk hoger dan voorzien. Doorheen de nummers danst zanger Mark Foster de foutste danspasjes die je echt niet kan inbeelden. Vreemd genoeg komt hij er mee weg want op die manier jut hij het publiek op en krijgt hij die helemaal mee op zijn hand.
Ze zorgen doorheen hun set voor vrolijke en frisse rocksongs maar ze gebruiken te vaak de ‘ooeee ‘ in de songs en zo wordt het wat eentonig. Niettemin schiet het nummer ‘Don’t Stop’ er met kop en schouders boven uit. Afsluiten doen ze natuurlijk met ‘Pump up The Kids’ en dit is inderdaad een goeie zet want het publiek gaat helemaal uit de bol. Alleen jammer dat ze op het einde van hun hit overschakelen naar de (elektro/dubstep)remix van dit nummer. Inspelen op de hype noemen ze dit.

Na deze eerste helft komt de man waar ik persoonlijk het meest naar uit keek: Miles Kane. Hij komt met beide armen in de lucht het podium op en schopt letterlijk het optreden in gang. Hij heeft er duidelijk zin in en straalt zelfs een kleine dosis arrogantie uit.
Na de eerste twee songs kondigt hij zijn derde song aan als: “this song has got the best riff, it’s RRRRRRearange”. We geven hem geen ongelijk want Miles rockt er op los en het publiek gaat er helemaal in mee. Hij brengt tussendoor ‘Responsable’, een fantastische cover van Jacques Dutronc. Naar eigen zeggen werd hij zwaar beïnvloed door zijn muziek.
Het is echt een rock ’n roll gig die ons doet terug denken aan de hoogdagen van The Beatles. We krijgen als kers op de taart ook nog een nieuw nummer te horen. ‘Woman’s Touch’ klinkt niet slecht maar het kan niet tippen aan ‘Come Closer’ die na dit nieuw nummer onmiddellijk wordt ingezet. De energie van Miles slaat over naar het publiek want ze springen en bewegen constant mee. Ons besluit staat vast: Miles Kane is top en speelde een waanzinnig goed concert.

Friendly Fires mag de avond afsluiten en dat doen ze geheel in stijl. In no time is zanger Ed MacFarlane bezweet van kop tot teen. Je kan niet ontkennen dat hij geen energie heeft. Net als de rest van de groep trouwens. Je ziet gewoon dat ze zich amuseren bij het spelen van hun muziek.
Ze kunnen op heel wat sympathie rekenen van het publiek want wanneer Ed het publiek induikt gebeuren er geen hysterische toestanden (gelukkig maar). Af en toe klinkt de muziek van Friendly Fires bombastisch en je merkt bij sommige songs dat ze beïnvloed zijn door Bloc Party. ‘Save the best for last’ zullen ze gedacht hebben en met het drieluik ‘Paris – Hawaiian Air – Kiss Of Life’ sluiten ze hun optreden af. Het publiek perst er hun laatste energiestoot uit en danst er op los.

We hebben een leuke indie-avond gehad met als absoluut hoogtepunt Miles Kane.