Twee jaar geleden stonden ze nog op London Calling in Paradiso, een leuke kennismaking maar er ging ook een en ander mis. Zo was de apparatuur verkeerd aangesloten, waardoor de zang vaak weg viel of zat er een enorme irritante ruis overheen, wat niet goed viel bij de bezoekers. Benieuwd hoe ze het twee jaar en 8 dagen later doen.

De avond begint met Lucy Rose, de Engelse zangeres die bekend is van haar bijdrages op de laatste twee albums van Bombay Bicycle Club. Ze verzorgt een mooi voorprogramma en we zullen haar naar alle waarschijnlijk ook straks terug zien op het podium (zoals ze dit o.a. ook deed op Glastonbury dit jaar).

Tijd voor het Londense ‘nerdy-looking’ bandje. Niks kwaads maar dat is wat ze uitstralen en daar lijken zelf ook geen moeite  mee te hebben. De zaal stroomt langszam vol, uiteenlopend van 16 jarige  meisjes tot geintereseerde veertigplussers. Tijdens de opbouw / soundcheck is zichtbaar dat de band in ieder geval al qua equipment flink gegroeid is, zo staan er ditmaal meerdere samplers, banjo en drumkits.  

Ze openen met ‘Shuffle’ een nummer van hun nieuwe album 'A Different Kind of Fix'. De stemming is direct gezet en het beloofd wat voor de rest van de avond. Het leuke aan deze band blijft de tempowisselingen en variatie in de nummers van intiem naar stevig. De songs 'Evening/Morning', 'Dust on the Ground' en 'Always Like This' van hun eerste album brengt de zaal aardig in beweging. Ze hebben duidelijk een groei doorgemaakt; het optreden is gewoon een stuk strakker, er is iets meer contact met het publiek, Lucy Rose is een waardevolle toevoeging en op 1 foutje na niks mis met de apparatuur.

Kortom: een uiterest boeiende show van 90 minuten met een mooie afwisselende mix aan tracks van hun drie albums.