Het zit The Answer niet mee. Het vierkoppige hardrock collectief uit Noord-Ierland gaat al ruim twaalf jaar mee en geheel onopgemerkt brachten ze vorig jaar met Revival al hun derde album uit. Desondanks weten ze vanavond de oude zaal (cap. 700) van de Melkweg in Amsterdam nauwelijks uit te verkopen. Hoe kan dat voor een band die in het voorprogramma stond van AC/DC, Deep Purple en The Rolling Stones? Hoe kan dat voor een band met een enorme hoeveelheid energie en een grote dosis aan rauwe bluesrock in hun donder?

The Answer kampt met twee problemen. Ten eerste ontbreekt het bij de Ieren aan originaliteit en artisticiteit. Hun repertoire leunt zich veel te zwaar op bands als Led Zeppelin, Black Crowes en AC/DC, waardoor de groep zich profileert als een dertien-in-een-dozijnband. Na het inzetten van opener New Day Rising liggen de bezoekers in de Melkweg daar niet wakker van. Her en der deinzen de hoofden mee op de herkenbare blues-rock van vervlogen tijden.

Na een half uur begint de variatie echter op te breken en stellen ze het tweede probleem aan het daglicht: The Answer is veel en veel te keurig. Hoewel bevlogen ontbreekt het bij gitarist Paul Mahon aan die typische rock ’n roll-uitstraling en komt zanger Cormac Neeson met zijn flesjes water en deftige teksten over als de ideale schoonzoon. Het wordt pas zoetsappig als het publiek bij het veel te langdradige One More Revival en het poppy Vida (I Want You) als onvervalst zangkoor moet fungeren.

Anders gezegd heeft The Answer het niet van haar uitstraling. Want het is de muziek die ze keurig weten over te brengen op  de jonge generatie die de Melkweg vanavond rijk is. Zonder gêne gehuld in zwartkleurige hippibroeken en lang haar spelen ze lekkere, rauwe hardrock. Wat hierbij opvalt is de fenomenale strot van Neeson, vooral voor dit soort muziek; met zijn rauwe en melodieuze stemgeluid vormt hij een gulden middenweg tussen Robert Plant (Led Zeppelin) en David Coverdale (Whitesnake), terwijl hij ook motorisch behoorlijk dicht bij hun in de buurt komt. Zijn microfoonstandaard en luchtgitaar vormen in de Melkweg een onafscheidelijk koppel.

Vanavond passeren zowel oude als nieuwe nummers de revue. In vergelijking met Rise (2006) en Everyday Demons (2009) behelst het nieuwe album vooral invloeden uit de blues, waarbij veerkracht en puurheid het winnen van verfijning. Gitarist Mahon speelt moeiteloos (en zonder passie, dat ook) ouderwets klinkende solo’s die structureel akelig goed in elkaar steken. De songs klinken rauw en modern tegelijkertijd, waarbij Under The Sky en de Rose Tattoo-cover Rock 'N Roll Outlaw met kop en schouders bovenuit steken. The Answer had beter met deze songs de show kunnen afsluiten, want met Evil Man en Waste Your Tears verdienden de bezoekers een betere afsluiting. Al met al is The Answer een feest van herkenning van invloeden, al dient er nog wel aan de keurige rockmentaliteit geschaaft te worden.