Frank Turner is hard op weg om een hele grote te worden. Zoveel liet hij vrijdagavond wel weer zien in het uitverkochte Muziekodroom te Hasselt. Maar voordat Frank Turner en zijn begeleidingsband The Sleeping Souls het podium onveilig mochten maken, was er voor het dubbele voorprogramma Tim van Tol en Emily Barker and the Red Clay Halo de opgave om de avond van een passende opening te voorzien.

De Nederlandse singer songwriter Tim van Tol, niet te verwarren met Tim Knol, mag voor een nog maar matig gevulde zaal aftrappen. Met zijn rauwe stem en folky gitaarspel vertoont Tim wel wat gelijkenissen met Frank Turner. Maar zo goed als zijn misschien wel grote voorbeeld Frank Turner is hij nog lang niet, daar zijn de nummers nog wat te doorsnee van aard voor. Maar met zijn podiumpresentatie en vermakelijke verhalen tussen de nummers door weet hij de aanwezigen toch wel degelijk te boeien. Tim van Tol kan dan ook terugblikken op een geslaagde set en heeft vast en zeker een paar extra zieltjes gewonnen.

Hoeveel anders is dit bij Emily Barker and the Red Clay Halo. Emily maakt een soort van verstilde pastorale folkpop ondersteund door veel strijkers. Deze muziek komt nu eenmaal niet echt goed tot zijn recht in rockconcertsetting. Dit is meer muziek voor in een theater of een soort van huiskamerconcert. Veel mensen houden het ook dan na enkele nummers voor gezien en verkiezen de bar boven Emily en kornuiten.

Als dan na een kleine pauze Frank Turner ten tonele verschijnt, kan het dak er dan uiteindelijk af. De zaal is inmiddels helemaal volgelopen en de bar is compleet uitgestorven. Frank Turner opent met ‘Eulogy’, wat tevens de opener van zijn uitstekende laatste plaat ‘England keep my Bones’ is. Wat vanavond vooral opvalt, is dat zijn band The Sleeping Souls een stuk harder rockt en meer op de voorgrond treedt dan voorheen. De nummers live vliegen dan ook een stuk vaker uit de bocht als op plaat en dat valt alleen maar toe te juichen. Zo krijgen we o.a. heerlijk vuig rockende versies te horen van ‘I still believe’ en ‘I knew Prufrock before he got Famous’.

Frank Turner neemt vanavond ook de tijd om twee nieuwe nummers aan ons voor te stellen, namelijk het hilarische ‘Wherefore art Thou, Gene Simmons?’, wat verhaalt over de meer dan 460 dames waarmee Gene Simmons tijdens zijn carrière als rockster de lakens zou hebben gedeeld. Het andere nieuwe nummer in de set is het punky ‘I wanna dance’. Een van de hardere nummers die Frank Turner tot nu toe solo geschreven heeft en dat zichtbaar uitnodigde tot dansen.

Frank Turner had het vanavond ook zichtbaar uitstekend naar zijn zin en trakteerde ons ter afsluiting van de reguliere set op een cover van Queen, te weten ‘Somebody to Love’. Opvallende coverkeuze aangezien hij in Eulogy juist nog zingt dat niet iedereen Freddy Mercury kan zijn. Frank kwijt zich echter uitstekend van zijn taak. In de toegift worden vervolgens nog de ultieme meezinger ‘The Ballad of me and my Friends’ en publieksfavoriet ‘Photosynthesis’ gespeeld. Ook vanavond heeft Frank Turner weer bewezen een echte rasentertainer te zijn die net zo makkelijk een kleine als een grote zaal (over 2 weken speelt hij in een nagenoeg uitverkocht Wembley) inpakt.

Review door Jeroen Voncken