In de categorie ‘Vergeten Klassiekers’ belicht Rockblog tweewekelijks een album dat schromelijk onderschat wordt of gewoonweg meer bekendheid verdient. Onze recensent Jeroen gaat op zoek naar de reden waarom het album nooit de aandacht heeft gekregen die het verdient en probeert aan te geven waarom dit album wel degelijk een regelrechte klassieker is.

Vandaag is het de beurt aan het album 'Transmission' van The Tea Party. De band wordt in 1990 in Toronto (Canada) opgericht door Jeff Martin (zang, gitaar), Stuart Chatwood (bas, keyboards) en Jeff Burrows (drums, percussie). Na eerder in diverse andere bands samen te hebben gespeeld, besluiten ze na een flinke jamsessie het onder de naam The Tea Party als drietal te proberen. De bandnaam wordt ontleend aan de beruchte sessies vol geestverruimende middelen van beatdichters Ginsberg, Kerouac en Burroughs en heeft dan ook niets te maken met de rechtse populistische beweging die veel later in de Verenigde Staten ontstaat.

Waarom 'Transmission' van de The Tea Party? Mensen die bekend zijn met de band weten dat ik net zo goed 'The Edges of Twilight' of 'Triptych' had kunnen kiezen. 'Transmission' is echter mijn favoriet, omdat hij wat bondiger is dan het meer uitgesponnen 'The Edges of Twilight' en wat ruiger dan het poppier 'Triptych'. Een ander zal wellicht voor een ander album hebben gekozen, maar dat is uiteraard een kwestie van persoonlijke smaak.

Het album 'Transmission' uit 1997 is de opvolger van het in 1995 verschenen en uitstekend ontvangen 'The Edges of Twilight'. Laatstgenoemd album betekent een kleine doorbraak voor de drie Canadezen. De heren laten op dit album schitterende retrorock met een Oosters tintje horen. In de pers krijgt de band lovende kritieken en de band wordt o.a. vergeleken met grootheden als Led Zeppelin en The Doors. Immers niet alleen de initialen van Jeff Martin vertonen gelijkenis met die van Jim Morisson maar ook zijn stemgeluid. Fans en pers houden hun hart dan ook vast als de band aankondigt dat het nieuwe album 'Transmission' een hele berg elektronica en industrialinvloeden bevat. Want hoe vallen die elektronica en industrialinvloeden in godsnaam te rijmen met de prachtige retrorock en blues van 'The Edges of Twilight'.

Deze angst blijkt gelukkig ongegrond. De band weet er op 'Transmission' namelijk wel raad mee. Elf nummers lang weet de band je op het puntje van de stoel te houden met hun stevigste werk tot dan toe. Vanaf opener 'Temptation' dat wordt ingeleid door een Oosters aandoend akoestisch gitaarintro, vliegen de machinale ritmes, monsterriffs en prachtige zanglijnen je om de oren. Deze lijn wordt over het gehele album doorgetrokken. Luister bijvoorbeeld maar eens naar single 'Babylon' met zijn drukke drum 'n' bass ritmes en riffs waar menig metalband jaloers op zou zijn.

Toch wordt er ook regelmatig gas teruggenomen op het album. Dit is onder andere het geval op prijsnummer ‘Psychopomp’. Na een intro met statische ruis en samples wordt het nummer langzaam laag voor laag opgebouwd tot een rockepos dat zijn weerga niet kent. Prachtige synthlijnen, rollende drums, felle gitaarriffs naar het einde van het nummer toe en die geweldige stem van Martin die in dit nummer van gevoelig tot naar over the top gaat, maken dit tot misschien wel het beste nummer dat The Tea Party ooit geschreven heeft.

Ook ‘Alarum’ met zijn hard zacht dynamiek, het naar verhouding wat rustigere met strijkers opgetuigde ‘Emerald’ en het titelnummer met zijn Oosterse samples en Dead Can Dance-achtige percussie behoren tot de vele hoogtepunten die het album rijk zijn.

Opmerkelijk is het dan ook dat de band nooit op grote schaal is doorgebroken. Aan de kwaliteit van hun studioalbums heeft het zeker niet gelegen. Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het na ‘Triptych’ toch allemaal net even iets minder spannend werd. Ook het publiek lijkt klaar voor een band als The Tea Party, zeker wanneer het Engelse Kula Shaker, dat in hetzelfde straatje opereert als maar toch duidelijk op zowel compositorisch als muzikaal gebied inferieur is aan de The Tea Party, wel op grote schaal doorbreekt. Dat het met The Tea Party en het grote publiek dan ook niet mag lukken, blijft voor mij dan ook een groot raadsel.

In 2005 komt als gevolg van muzikale meningsverschillen een einde aan The Tea Party. Martin, Chatwood en Burrows besluiten ieder hun eigen weg te gaan. Martin houdt er vervolgens een redelijk onopvallende solocarrière op na, Chatwood gaat muziek componeren voor computerspellen en Burrows krijgt zijn eigen radioprogramma en speelt mee in de Canadese supergroep Big Dirty Band (met o.a. leden van dat andere Canadese supertrio Rush). In 2011 komt de band weer bij elkaar voor enkele reünie optredens. Dit bevalt zo goed dat de band besluit een nieuwe poging te wagen, met het uitstekende live album ‘Live from Australia’ als voorlopig eerste wapenfeit. Ook zijn er plannen om een nieuw studioalbum op te gaan nemen, maar hierover zijn nog geen nadere gevevens bekend. Voor nu raad ik iedereen in ieder geval aan om ‘Transmission’, maar zeker ook ‘The Edges of Twilight’ en ‘Triptych’, eens aan een grondige luisterbeurt te onderwerpen.