In de categorie ‘Vergeten Klassiekers’ belicht Rockblog tweewekelijks een album dat schromelijk onderschat wordt of gewoonweg meer bekendheid verdient. Onze recensent Jeroen gaat op zoek naar de reden waarom het album nooit de aandacht heeft gekregen die het verdient en probeert aan te geven waarom dit album wel degelijk een regelrechte klassieker is.

Vandaag het album 'Salutations from the Ghetto Nation' van de Amerikaanse band Warrior Soul. Een band die volgens menig kenner de potentie had om zo groot te worden als Metallica. Maar zoals het zo vaak gaat met grote beloften, loopt het ook met de carrière van Warrior Soul drastisch anders. Warrior Soul ziet het daglicht wanneer Kory Clarke (zanger, bandleider) een weddenschap met een promotor van een bekende New Yorkse nachtclub aangaat om binnen 6 maanden de beste rockband van de stad te vormen. Clarke laat hier geen gras over groeien en gaat direct aan de slag. De band duikt het oefenhok in en maakt bij haar eerste optredens vrijwel direct indruk. Nog geen negen maanden later tekent Warrior Soul bij majorlabel Geffen en krijgt bij ondertekening en passant ook nog eens een miljoen dollar mee.

De band stelt vervolgens niet teleur en komt in 1990 met een dijk van een debuutplaat ('Last Decade Dead Century'). Ondanks dat de plaat in menig jaarlijstje hoge ogen gooit (met name in Europa), wordt de plaat door het grote publiek in het geheel niet opgepikt. Debet hieraan is o.a. het in die tijd veranderende muzieklandschap. Alle ogen van het gitaarminnend publiek zijn gericht op die beroemde regenachtige stad in het noord-westen van de Verenigde Staten. Grunge is het toverwoord, en voor hardrock/metal met licht psychedelische invloeden is geen plaats. Daarnaast zijn ook de zeer uitgesproken politiek geëngageerde teksten van Clarke een doorn in het oog van menig promoter en radiostation. Dit heeft tot gevolg dat de band, zeker in de Verenigde Staten, vrijwel nul airplay krijgt. Ook tournees in het voorprogramma van Queensrÿche en Danzig verlopen niet bepaald vlekkeloos. Waar Clarke bij eerstgenoemde vaker in de clinch ligt met het publiek, daar loopt bij laatstgenoemde de relatie met Glenn Danzig op z’n zachts gezegd niet zo soepeltjes. Tel hierbij op de drugsproblemen van diverse bandleden en je krijgt een carrièreverloop waarop 'de Wet van Murphy' vrij spel heeft.

Ondanks dit alles blijft de band haar stinkende best doen, wat resulteert in nog enkele geweldige albums. Naast het debuut behoren namelijk ook ‘Drugs, God and the New Republic’ en ‘Salutations from the Ghetto Nation’ tot het beste wat de jaren '90 ons heeft gebracht op hardrock/metalgebied. Met name 'Salutations from the Ghetto Nation' is een machtig album.

Het album opent met drie uitstekende psychedelische hardrock/metalnummers, te weten: ‘Love Destruction’ (tevens single), ‘Blown’ (waarin gitarist John Ricco overuren maakt op z’n wah-wah pedaal) en ‘Shine Like It'. Deze nummers zijn Warrior Soul ten voeten uit. Hard en oncompromisloos aan de ene kant, maar aan de andere kant toch ook weer heel erg melodieus.

Naast deze psychedelische hardrock/metalnummers herbergt het album ook een aantal furieuze punkrockers. Als na ‘Punk and Belligerent’ en ‘Ass-Kickin’, beiden wel zeer toepasselijk getiteld, de huisraad nog overeind staat dan mag je met recht zeggen dat punk niet echt jouw ding is. Ook zijn er weer de nodige politiek getinte songs te bespeuren. ‘The Party’ is een regelrechte aanval op de Republikeinse partij in zijn algemeen en George H.W. Bush in het bijzonder. ‘Ghetto Nation’ is vervolgens weer een keiharde aanklacht tegen de Verenigde Staten zelve en de mentaliteit van het Amerikaanse volk.

Gelukkig staan tegenover al dit geweld ook enkele rustigere nummers. De kippenvel opwekkende powerballad ‘The Golden Shore’ is misschien wel een van de mooiste nummers die de band ooit schreef. Ook het prachtige ‘The Fallen’ zorgt voor een perfect getimed rustmoment op het album.

Als na ‘Salutations from the Ghetto Nation’ Geffen de geldkraan dichtdraait, moet de band op zoek naar alternatieven. Opvolger ‘Chill Pill’ wordt met veel pijn en moeite nog wel door Geffen uitgebracht, maar het daaropvolgende ‘The Space Age Playboys’ wordt uitgebracht door het kleinere Music for Nations. De gemoederen binnen de band zijn tegen die tijd als gevolg van diverse drugsperikelen, het uitblijven van succes en de te varen muzikale koers, dan al zo verhit dat de split eind 1995 zeker niet als een donderslag bij heldere hemel komt.

Inmiddels heeft Clarke Warrior Soul weer nieuw leven ingeblazen. Met een geheel vernieuwde line up tourt Clarke sinds eind 2000 weer de hele wereld over. Dit heeft inmiddels geleid tot een livealbum en twee studioalbums, te weten: ‘Destroy the War Machine’ en ‘Stiff Middle Finger’. Hoewel dit zeker geen slechte albums zijn, kunnen ze bij lange na niet tippen aan de eerste drie fantastische albums, en al zeker niet aan ‘Salutations from the Ghetto Nation’.