In de categorie ‘Vergeten Klassiekers’ belicht Rockblog tweewekelijks een album dat schromelijk onderschat wordt of gewoonweg meer bekendheid verdient. Onze recensent Jeroen gaat op zoek naar de reden waarom het album nooit de aandacht heeft gekregen die het verdient en probeert aan te geven waarom dit album wel degelijk een regelrechte klassieker is.

Vandaag het album 'El Cielo' van Dredg. Dredg wordt in 1993 opgericht in Los Gatos (Californië, Verenigde Staten) door Mark Engles (gitaar) en Dino Campenella (drums en toetsen). Beiden zijn schoolvrienden en spelen al een enige tijd samen. Zodra beiden afgestudeerd zijn, voegen Gavin Hayes (zang en gitaar) en Drew Roulette (basgitaar en synthesizer) zich bij de band en is Dredg een feit. De band duikt vervolgens het oefenhok in en begint als een malle te repeteren. Dit resulteert in een aantal niet onverdienstelijke demo’s. Het zou echter tot 1998 duren voordat Dredg haar eerste album uitbrengt. Debuut 'Leitmotif' is wel direct een schot in de roos en levert de band en passant een deal bij major Interscope op.

Slaapparalyse

Met de steun van major Interscope in de rug begint de band in 2001 aan de opnamen van opvolger 'El Cielo'. 'El Cielo' wordt opgenomen op de Skywalker Ranch van George Lucas en komt uit in 2002. Het album laat Dredg als een soort Tool light horen. Het album bevat ingenieuze artrock met opmerkelijke breaks en prachtige dromerige zang. 'El Cielo' is typisch een voorbeeld van een album waar de totaalervaring belangrijker is dan het individuele liedje. 'El Cielo' is evenals ‘Leitmotif’ een conceptalbum. Het album handelt over de aandoening slaapparalyse. Het kenmerk van slaapparalyse is dat de spieren in het lichaam vlak voor het in slaap vallen en/of direct na het ontwaken verlamd zijn. Deze verlamming kan gepaard gaan met hallucinaties. Mensen die hier last van hebben beschrijven de met hallucinaties gepaard gaande verlamming als een behoorlijk verontrustende ervaring.

Salvador Dali

Ook het schilderij 'Dream Caused by the Flight of a Bee Around a Pomegranate a Second Before Awakening' van Salvador Dali is een belangrijke inspiratiebron. Volgens de bandleden heeft Dali, wiens vrouw daadwerkelijk aan slaapparalyse leed, met dit schilderij de toestand van slaapparalyse naar het doek proberen te vertalen. De naam van het schilderij is overigens terug te vinden als een acroniem in de titel van albumopener 'Brushstore: dcbtfoabaapasba'.

Ook het artwork van het album is helemaal aangepast aan het thema. In het cd boekje staan voor de verandering eens niet de liedteksten, maar tref je allemaal ingezonden brieven aan van mensen die lijden aan slaapparalyse. Sommige passages uit die brieven zijn verwerkt in de teksten op het album.

Zware kost

Al met al behoorlijk zware kost dus. Toch laat het album zich niet zo beluisteren. Ondanks de zwaar op de hand liggende teksten en de vele muzikale breaks voelt het album eerder aan als een warme deken, alsof de band troost wil bieden aan degenen die lijden aan deze aandoening. Dit komt vooral door de voortreffelijke melodieën en prachtige gedragen zanglijnen op het album. Luister maar eens naar het nummer 'Sanzen', een van de vele kippenvelmomenten op dit album.

Het album staat vol met dit soort prachtnummers. 'Same Ol' Road', 'Sorry but it's Over', 'Of the Room', 'Whoa is me' en 'It only took a Day' zijn nummers die je als rechtgeaard muziekliefhebber gehoord moet hebben. De thematiek van het album komt vooral tot uiting in de teksten en de dromerige passages die veel nummers kenmerken. Door de hardere gitaargeoriënteerde stukken af te wisselen met dromerige passages kent dit een album een geweldige dynamiek. Het album is daarnaast met ontzettend veel oog voor detail geproduceerd. Maar liefst drie producenten werden ingeschakeld om het geluid van de band op dit album vorm te geven.

Pinkpop

De critici buitelen over elkaar heen om dit album de hemel in te prijzen. Toch slaat het album niet echt aan bij een groter publiek en blijft de band vooral bekend in het undergroundcircuit. Aan de live-reputatie van de band ligt het niet, al is de tour in het voorprogramma Alien Ant Farm (bekend van de Michael Jackson cover ‘Smooth Criminal’) een regelrechte catastrofe. Het publiek van Alien Ant Farm snap helemaal niks van de muziek van Dredg en staat alleen maar verveeld te wachten op dat ene hitje van de hoofdact.

Dat Dredg live wel degelijk een potje kan breken, blijkt wel op Pinkpop 2006. De band (op tour ter promotie van haar derde album ‘Catch Without Arms’) speelt het Landgraafse veld compleet plat. Vooral het einde van de show is fenomenaal. Tijdens het laatste nummer worden de instrumenten stuk voor stuk door roadies van het podium genomen, terwijl de bandleden nog staan te spelen. Wanneer uiteindelijk iedereen vertrokken is, zit alleen drummer Campanella nog op zijn drumkit te meppen alsof zijn leven er vanaf hangt. Als uiteindelijk een roadie zijn laatste bekken wegneemt, gooit ook hij zelf zijn snare om en is de show definitief ten einde. Een fantastisch einde van één van de beste shows die ik ooit op Pinkpop gezien heb.

Na het derde album 'Catch Without Arms' wordt het echter wat stiller rond de band. De band wordt wegens uitblijvend mainstream succes gedropt door Interscope en lijkt definitief 'veroordeeld' tot de underground scene. Gelukkig voor de vele liefhebbers timmert de band nog altijd aan de weg, met het album ‘Chuckles and Mr. Squeezy’ als laatste wapenfeit. Maar of het ooit nog wat zal worden met de band en het grote publiek valt echter te betwijfelen.