Net als voorgaande jaren kun je in de decembermaand op Rockblog een kijkje nemen in de lijst van favoriete albums van de Rockbloggers. In de laatste weken van december presenteert een groot deel van het team zijn of haar persoonlijke tien topalbums van 2011. Deze jaarlijst-serie wordt afgesloten met de eindlijst, waarin de scores worden opgemaakt en de twintig best scorende albums extra aandacht krijgen.
Wouter
De jaarlijst van vandaag is van Wouter. Uit een 'shortlist' van ruim veertig albums heeft onze Wikiwout zijn tien favoriete albums geselecteerd en hieronder licht hij zijn drie topalbums nog even toe.
Chelsea Wolfe - Apokalypsis
Het tweede album van singer-songwriter Chelsea Wolfe had geen betere titel kunnen hebben. Met het einde der tijden als belangrijkste inspiratiebron , zowel tekstueel als muzikaal, klinkt het eindresultaat niet bepaald alledaags. De eerste track op dit album, een geluidscollage van diverse ijzig vervormde stemmen, zet de toon voor dit duistere werkje.
Uitschieters Mer en Demons hebben iets weg van het vroege werk van PJ Harvey, terwijl andere tracks duidelijk door doommetal lijken te zijn beïnvloed. Pale On Pale is hier het meest treffende voorbeeld van. Deze combinatie van stijlen en de spanning die gedurende het gehele album om te snijden is, maken dit tot een van de vreemdste en tegelijk indrukwekkendste albums van 2011.
Radiohead - The King Of Limbs
Een nieuwe Radiohead is niet na 2 draaibeurten volledig te doorgronden en heeft de tijd nodig om te groeien. Zeker in het geval van The King Of Limbs, aangezien het de minst toegankelijke plaat sinds Amnesiac is. Dat blijft wat mij betreft ook de charme van deze band. Elke plaat is weer een reactie op de vorige en is niet direct met een eerdere release te vergelijken. Zo blijft de band zichzelf steeds vernieuwen en zal de fanbase per album van samenstelling blijven veranderen.
De eerste helft van The King Of Limbs is duidelijk beïnvloed door Thom York’s solowerk Veel elektronica en onrustige beats die je af en toe doen verlangen naar een ballad als Nude of een rocker a la Bodysnatchers van In Rainbows. Gelukkig bevat het 2e deel van dit 37 minuten tellende album o.a. de prachtige piano ballad Codex en de verstilde afsluiter Seperator. Als je net als ik van de soundscapes van Kid A houd en niet, zoals de casual Radiohead fan , op een nieuwe OK Computer zit te wachten dan is dit een absolute topper.
Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will
De Schotse postrock band Mogwai kwam begin dit jaar met een plaat die, voor het eerst sinds het fantastische debuut Young Team uit 1997, meeslepend is van begin tot eind. Vernieuwend voor volgers van deze band is het allemaal niet, maar de enorme diversiteit en het ontbreken van zwakke tracks maken dit tot een ijzersterk album.
Songs als San Pedro en Rano Pano staan bol van de spanning en de voor Mogwai zo kenmerkende logge gitaarpartijen. Op andere momenten wordt gas terug genomen en langzaam weer opgebouwd naar vaak epische hoogtepunten. Dynamiek is wederom het toverwoord voor Mogwai en vooral op vinyl komen alle individuele tracks bij elke nieuwe luisterbeurt steeds een beetje meer tot leven.
De Jaarlijst van Wouter
Hieronder vind je de complete jaarlijst van Wouter. Klik op de tekst-links om de albums gratis te beluisteren via Spotify (indien beschikbaar).
4. The Black Keys - El Camino
