Het is niet altijd mogelijk om onze Rockblog-neuzen op ieder festival te laten zien, wel is het  leuk om tóch te weten hoe het er op een festival aan toe ging. En wat doe je dan? Juist! Je plukt twee random reporters van straat, stuurt ze naar het Haagse Walk The Line Festival en laat ze na afloop een verslagje schrijven. Zij blij, wij blij. Benieuwd hoe zij het weekend beleefd hebben? Lees hier het verslag:

Op vrijdag 13 en zaterdag 14 mei werd in Den Haag voor de tweede keer het Walk The Line festival gehouden. Kleine, grote, nationale en internationale bands kwamen hun muziek ten gehore brengen. Op verschillende locaties op en rond de Grote Markt kon men van de uiteenlopende bands genieten. De grootste namen van het festival waren: Cold War Kids en Crystal Fighters.

Het programma bood volop mogelijkheden, maar bracht soms ook luxeproblemen met zich mee. Af en toe moesten er keuzes gemaakt worden omdat bands tegelijkertijd optraden. Zeker niet eenvoudig.

De zaterdag van ons muzikale reisje begint in café Supermarkt waar Kiss Kiss Kiss optreedt. Een jonge Deense band met een prima zanger. De groep haalt inspiratie uit jaren 80 muzikanten als David Bowie, Talking Heads, Roxy Music en New Order, maar er ook is duidelijk naar Radiohead geluisterd.  Het enthousiasme spat van de groep af, het publiek laat zich inpakken en geniet een uur van de band, waarna de Supermarkt leegloopt.

De volgende keuze valt op Idiot Glee in café de Zwarte Ruiter. Volle zaal: boeiend, fascinerend, sferisch, maar ook een stijl die je moet aanspreken. Dat deed het bij ons niet. Daarom een korte oversteek naar het Nutshuis. Dat is en blijft toch een mooie plek voor Heidi Spencer en The Rare Birds. Intens en mooi. Misschien dat we iets te kort van dit optreden hebben meegemaakt.

Terug naar de Supermarkt waar Gablé het publiek inpakt. Deze franse band - die bestaat uit twee mannen en één vrouw - maakt vrolijke muziek en gebruikt daarbij niet voor de hand liggende attributen. Zo gebruiken ze een koeienbel, een wasbord, een plastic kinderfluitje en zelfs een houten kistje wat in up-tempo versnipperd wordt. En … ze komen er mee weg! Heerlijke gekte en wat een enthousiasme! Van de band én van het publiek.

Daarna maar eens de overstap gemaakt naar het Paard. Jonathan Jeremiah is bezig wanneer wij arriveren. Violen, sfeervol, soms wat geluidsproblemen, maar uiteindelijk ook wel wat te vlak. Gelukkig is de overstap naar de kleine zaal snel gemaakt: Creep. Beschreven als maaksters van Witch House. Na een half uurtje haken we af want Cold War Kids beginnen. Wat een energie stralen ze uit. En wat een lef bovendien om je zo op laatste album Mine Is Yours te durven richten, na de drie sterke voorgangers: Benefit At The Districts, Robbers And Cowards en Loyalty To Loyalty. Ondanks dat merkbaar was dat een groot deel van het publiek extra opveerde bij nummers als Hang Me Up To Dry spelen ze in bijna vijf kwartier de zaal toch echt helemaal plat. Beslist een sterker optreden dan een paar weken geleden in de Melkweg.

Helaas moeten we door omstandigheden het optreden van onder andere The Subs en Crystal Fighters aan ons voorbij laten gaan. Zij staan in het nachtprogramma geprogrammeerd. Na een laatste biertje op de Grote Markt, toch wel één van de gezelligste plekken in het Haagse, op weg naar huis. Volgend jaar toch maar een hotelletje in de buurt boeken!