Het liefst hadden we gezien dat er op deze plek een review was verschenen over een super geslaagd Pukkelpop 2011. Helaas weten we inmiddels dat het niet zo heeft mogen zijn. Vijf doden en vele gewonden zijn te betreuren met een volledig afgelast festivalprogramma als logisch gevolg. Onze Rockblog medewerker Cathelijne was de bewuste donderdag op het Pukkelpop terrein en heeft op papier gezet wat ze daar heeft meegemaakt en gezien. Een heftig relaas:

" 's Ochtends rond half 11 komen we aan op Pukkelpop. De auto geparkeerd, bandje gehaald aan de festivalingang en vervolgens de tenten opgezet op de camping. Inmiddels was het bloedheet en heel mijn lichaam plakte. Vlug het terrein op en lekker wat drinken. Daar begonnen we in de Marquee met Noah And The Whale. Het geluid was nog niet zo fantastisch, maar we dachten dat komt in de loop van het festival wel goed. Ik blijf in de Marquee wachten tot de volgende band The Wombats beginnen. Even de felle zon vermijden en lekker relaxen. The Wombats krijgen een uitzinnig enthousiast publiek en tijdens een rustig nummer kijk ik omhoog naar de Marquee-tent. Ik kijk naar de balken van het geraamte van de tent. Ik vraag me af of ik hier precies goed zou staan mocht er een storm opsteken, of krijg ik dan zo'n balk op me? Ik bedenk me dat ik vlak naast de PA sta en als ik zou bukken de metalen hekken er wellicht voor zorgen dat ze me net niet raken door de hoek die dan ontstaat. Toch besluit ik dat het gewoon levensgevaarlijk is als de boel in zou storten. In een paar seconden tijd gaan deze gedachten door me heen en dan zijn de laatste Wombats nummers aan de beurt.

Het is dan iets na 16:00 uur. Ik loop richting de Club Stage en wacht hier op The Naked And Famous. Deze geven een teleurstellende show en al tijdens het optreden zoek ik mijn weg naar de uitgang. Aan de rand van de tent ga ik zitten en wacht ik tot mijn vrienden ook deze kant op komen. Als zij zijn gearriveerd zitten we wat naar de lucht te kijken. We wisten dat er slecht weer aan zat te komen en zien het aan alle kanten flitsen. We maken wat filmpjes en bespreken met elkaar dat zojuist de stages op Pukkelpop nog getest zijn en alles was bestand tegen weer en wind. Ook waren ze bestand tegen onweer. Ik maakte me dan ook totaal geen zorgen.

Hoe het begon:

Ondanks dat het aan alle kanten flitste regende het niet of nauwelijks. Pas heel laat gaat het kalm aan regenen. Gelijk komen veel mensen van buiten de tent in om te schuilen. De lucht is helemaal groen en in de verte zelfs zwart. We zeggen tegen elkaar dat er wel een flinke bui aan komt. Dan gaat het harder regenen en steeds meer mensen komen de tent in. Ook steekt er een flinke wind op en de vlaggen wapperen erop los. Maar ja, dat hoort nou eenmaal bij een bui. Ik was ook aanwezig op Pukkelpop 2002, dus ik ben wel wat gewend. Maar de wind gaat steeds harder waaien en het gaat steeds harder regenen.

Ik maak filmpjes vanaf de rand van de tent die inmiddels propvol staat met schuilende mensen. Het gaat echt tekeer en het hagelt nu ook. Er vliegen zelfs vlaggen van hun stok. Ik film weer een stukje, totdat opeens een slagwind regen, hagel en rommel naar binnen slaat. Iedereen duikt in elkaar en op de automatische piloot stop ik mijn filmpje terwijl ik ook in elkaar duik. Dan breekt de hel los! De wind die er in eerste instantie stond, wordt opeens een gruwelijk harde moordende wind. De vlaggenstokken maken een enge hoek en de één na de andere vlag vliegt eraf. Terwijl we staan te kijken waait ineens de tentoverkapping weg die midden op het veld stond met picnic-tafels eronder en vooral veel schuilende mensen. De tent was ineens weg! Aan de achterkant gaat vlak daarna de toren met videoscherm omver. De schrik schiet er nu echt in bij me en ik begin te huilen van angst. Ik kijk om me heen hoe andere mensen reageren. De meesten staan te lachen om het natuurgeweld en zijn behoorlijk verrast. Ik houd goed mijn directe omgeving in de gaten hoe men reageert en hoe ik eventueel weg kan. Dan blijkt het nog veel erger te kunnen. Buiten slaat de wind, regen en hagel langs de tent. Je ziet niets meer, alles is één grote grijze massa alsof de wereld buiten deze tent verdwenen is. Ik kijk omhoog naar de palen van de tent en die zwiepen behoorlijk. De tent maakt geen stevige indruk meer. Ik zeg dat ik weg wil omdat de tent niet stevig is en die wil je niet op je krijgen. Maar de anderen zeggen dat we beter binnen kunnen blijven. We staan tenslotte dicht aan de rand en zijn snel weg als het mis gaat.

Doodangsten:

Ondertussen lijkt het alsof we midden in een grote tornado zitten en de wind rondom de tent draait. Ik hoor paniek, maar ik zie het niet. Ik ben zelf in paniek, sta te huilen en de adrenaline raast door mijn lichaam. Ik dacht dat ik dood zou gaan! Of zou echt de hele wereld aan het vergaan zijn? Doodsangsten en het blijft maar doorgaan. Totdat ik tegen mijn vrienden zeg “ik wil hier nú weg!!'. 'Maar waar gaan we dan naartoe?' vragen ze en ik antwoord dat dit niet veel uitmaakt als we maar uit deze tent zijn. We lopen de tent uit naar buiten en de storm is over zijn hoogtepunt heen. We snellen ons over het veld door één grote plas water. Onderweg zien we veel ravage en we lopen richting de backstage uitgang. Deze is geopend en we kunnen zo van het terrein af. Hier zien we grote takken op de weg liggen, hekken die op auto's gevallen zijn en omgevallen Dixies. Op de verharde weg stroomt zeker zo'n 20 cm water en we slepen ons er doorheen. We gaan naar de auto. Terwijl we daarheen lopen horen we de eerste sirenes van politie en ambulance al komen.

Contact zoeken:

Tot op mijn onderbroek ben ik nat. We komen wat verregende en geschrokken mensen tegen met half bloot lichaam, omdat het een half uur geleden nog mooi weer was. Mijn lichaam is in shock en ik loop angstig naar de auto. Op de parking aangekomen schrikken we ons lam, want de helft van een enorme boom is op de auto's gevallen. Als we iets verder op de parking komen zien we dat het gelukkig niet onze auto betreft en we stappen zeiknat in. Het eerste wat ik doe is trillend naar mijn ouders bellen. Na mijn verhaal zouden ze over een kwartiertje terugbellen, maar dat kwartiertje kwam niet want vervolgens ging heel het netwerk plat. Ik was blij dat ik in ieder geval al heb kunnen laten weten dat ik in orde ben, nog voordat er iets op het nieuws te zien was. Ook ontvang ik nog een smsje van andere vrienden die op het terrein waren dat ze ongedeerd zijn en dat de Chateau is ingestort. Want behalve wat ik om me heen zag gebeuren heb ik nog geen idee wat er met de rest van het terrein is gebeurd. In de auto luisteren we naar StuBru die aangeeft dat noodweer het festival heeft getroffen, maar verder nog weinig nieuws heeft.

De camping:

Nooit leg ik ál mijn droge kleren in mijn tent, maar juist nu wel. Ik kan dus geen droge kleren aan doen en moet het met een handdoek en plaid doen. Buiten trekt de storm weg en met de plaid om me heen geslagen zijn we naar de camping gaan lopen. Onderweg kom ik vrienden tegen die het van buiten het terrein hebben meegemaakt. Gelukkig zijn ze allen ongedeerd.

Op de camping aangekomen is het ook hier één grote ravage. Veel water en modder. Tenten liggen overal losgeslagen of gewoon plat. Wonderbaarlijk genoeg staan onze tenten nog perfect overeind en zijn ze van binnen niet eens heel erg nat. Snel trek ik droge kleren aan en we pakken onze spullen in. Het is ons automatisch gewoon duidelijk dat dit einde Pukkelpop is, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik Whatsapp en Twitter waar ik verneem dat er zes doden zijn gevallen. Het verbaast me niet, maar toch schrik ik er enorm van. Hier móesten wel doden gevallen zijn! Dan komt onze camping-buurman terug en hij vertelt ons dat hij EHBO'er is en heeft geholpen bij de Chateau, die volledig is ingestort. Hij telde zelf acht doden. De arme jongen was volledig van slag.

Onze tenten laten we staan. Het kost te veel moeite om deze nog in te pakken en mee te nemen. De belangrijkste spullen hebben we, de rest doet er gewoon niet toe. Terug bij de auto hoorden we op de radio dat er één dode was gevallen. We snapten er niets meer van.

Vertrek:

We konden niet naar huis vertrekken omdat de omgewaaide boom onze uitgang van de parking blokkeerde. Na enige tijd zijn we weer gaan lopen richting de camping om dan toch maar de tenten af te breken en in te pakken. We konden toch niet weg. Overal was politie, hulpverlening en bewonders in actie gekomen om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Mensen werden opgevangen, hulpverlening deed goed hun werk en zo was het een soort gestructureerde chaos. De meeste mensen hadden hun spullen ingepakt en waren gereed om naar huis te gaan. Toen we hoorden dat het festival morgen weer 'beperkt' verder zou gaan vonden we dit onbegrijpelijk. Na wat we meegemaakt hadden, de verhalen die we hadden gehoord en de ravage die we om ons heen zagen. We hoorden verhalen dat bijna alle tenten van de podia waren ingestort. Enkel de Club Stage heeft zich goed gehouden (hier werden de zakken met water die erop lagen kapot gesneden om de druk te verminderen). Complete bomen omgevallen, lichtmasten omver, etc.

Conclusie:

Ik besef me dat ik veel geluk heb gehad. Het had heel anders af kunnen lopen. Ik had meer dan de uiteindelijk vijf doden verwacht. Degenen die erbij waren weten wat voor apocalyptische storm dit was en dat níemand dit had kunnen voorzien. Absoluut onmogelijk! Zo'n storm heb ik nog nooit meegemaakt en anderen ook niet. De media die niet aanwezig was tijdens de storm willen een schuldige aanwijzen, maar er is hier niemand schuldig. De organisatie had noodweer kunnen verwachten en waren dáár op voorbereid. Maar dit was geen noodweer meer, dit was de hel op aarde! Waar had je 'zonder paniek te veroorzaken' in een kwartiertje 60.000 man moeten onderbrengen? En dan nog was deze extreme hevigheid gewoon níet te voorzien. De organisatie en anderen hebben mijns inziens goed gehandeld.

Op de parking werd ondertussen stro op de modder gegooid en doordat andere auto's nu vertokken waren konden ook wij weg via een andere kant. Tijd om alles achter ons te laten en alles thuis te gaan verwerken. Zelfs nu is de schrik nog groot en kan ik bijna niet geloven dat dit gebeurd is. Onvoorstelbaar! Vandaag werd bekend gemaakt dat het festival toch niet door zou gaan, uit respect voor de vijf doden die zijn gevallen. Ik ben blij dat ze die keus toch hebben gemaakt.

Dit zijn dingen die je op tv ziet gebeuren, op het nieuws, in een ver vreemd land. Maar nu gebeurde het in België, op een groot popfestival. Het meest angstige moment van mijn leven. Ik ben blij dat ik het nog kan navertellen en leef mee met degenen die dat niet meer kunnen en hun nabestaanden."

-      Cathelijne de Groen, The day after