De zaterdag is een dag die ons niet direct weet te boeien. De drum ’n bass die zij maken is leuk voor in een tent, maar veel te eenvoudig en makkelijk voor op de Main Stage.

De zaterdag is een dag die ons niet direct weet te boeien. Op de Mainstage vindt Hadouken! het een hele grote eer om op te mogen treden op het festival. Zij laten meerdere keren weten nog nooit op zo een groot podium gespeeld te hebben. En dat is te begrijpen waarom. De drum ’n bass die zij maken is leuk voor in een tent, maar veel te eenvoudig en makkelijk voor op de Main Stage.

Mierzoete rebel

Ook Kate Nash kan niet boeien. De mierzoete liedjes die ze zingt, zijn op de radio nog best vermakelijk, maar helaas kan ze niet live zingen. Praktisch iedere noot is vals en ze probeert een attitude van een rebel uit te stralen, dat is iets wat ze beter niet kan doen. Ze moet net zoals haar liedjes the girl next door proberen te blijven.

Kaiser Chiefs is Kaiser Chiefs en zal altijd Kaiser Chiefs blijven. Zanger Ricky is uiteraard dronken. Het merendeel van het publiek geeft daar echter niets om. Ze krijgen een typische Kaiser Chiefs show te zien, waarin het publiek ook vaak gevraagd wordt om mee te doen. Gezelligheid alom. Tussendoor speelt The Sorrow de pannen van het Metal Rock Stage dak met haar snoeiharde technische death metal.

Onze Belgische vrienden van Triggerfinger zijn geboekt op de nieuwe Europe Stage. Een relatief klein open air podium. De Belgen zetten een topshow neer. De energie spat van het podium en ook aan de heren is duidelijk te zien dat zij zich vermaken.

Elektronisch hoogtepunt

Baskerville was dé act van Sziget 2010. Een hele kluif om dat in 2011 te evenaren. In het begin van de show zoeken ze naar de juiste samenstelling van het geluid. Nadat dit was verholpen, knalt de zaal uit zijn voegen. Ze hebben voldaan aan de hoge verwachtingen en het dak ging eraf. Om van Baskerville naar The National te gaan is wederom een aparte overgang. Van pompende beats naar rustig en mooi. The National laat de adrenaline wat zakken en verzorgt een gevoelig mooi optreden.

Na The National is het de beurt aan The Manic Street Preachers om te rocken op de Main Stage. Iets wat ze zeker deden. Een plek als co-headliner kunnen ze met gemak aan, dat hebben ze hier bewezen. Des te opmerkelijker is het dat ze op Pinkpop een dag opende op de 3FM stage. Waar het veld van Europa Stage een dag eerder voor Triggerfinger veel te klein bleek, is het bij Wallace Vanborn een dag later opvallend rustig. Je kunt zelfs zittend naar het optreden kijken. En dat is zonde, want deze belgen zetten een prima rockshow neer.

Onze afsluiter van Sziget 2011 was de Belgische Selah Sue. Selah kun je beschrijven in drie woorden: soul, rock en diva. Meer is er ook niet nodig. Een prima show zet ze neer, waardoor we het eiland met een voldaan gevoel kunnen verlaten.

All good things come to an end

Wanneer er een einde gekomen is aan een week van: goedkoop bier, goede bands, lekker eten en het scheppen van nieuwe vriendschappen, vertrekt iedereen weer huiswaarts. De partytreinen zijn weer vol geladen. De auto’s met geel-zwarte kentekens rijden weer huiswaarts en de vliegtuigen maken zich op voor een ‘Campingflight’ naar een volgend festival.