Na vier jaar stilte ziet er deze week een nieuw album van The Killers het levenslicht. De mannen uit Las Vegas zijn terug van een pauze. Diverse leden hebben zich in de tussenliggende periode op soloprojecten gestort, maar verwacht vooral geen totaal ander materiaal dan op de drie voorgangers te horen was.

We kunnen over het nieuwe album van The Killers eigenlijk best kort zijn. De typische Killers sound is alom aanwezig en het nieuwe werk is een dwarsdoorsnede van het repertoire van de band toe nu toe. Het gezelschap rondom Brandon Flowers lijkt toch enigszins de veilige weg te bewandelen op Battle Born en zal daarmee weinig fans teleurstellen.

De vraag is wel of dit nieuwe werk nieuwe zieltjes gaat winnen? Daar is het album nogal wispelturig voor. Ijzersterke tracks wisselen zich af met een paar complete missers. The Killers zijn op hun best in songs zoals 'Miss Atomic Bombs', 'Flesh & Bones', het ijzersterke 'Runaways' en 'The Rising Tide', misschien wel het beste nummers op de plaat.

Het poppy en zoetsappige 'The Way it was' blijft in middelmaat hangen en in het daarop volgende schaamteloze 'Here with me' zijn de lyrics wel erg plat en simplistisch. De liefhebbers van Flowers' melancholieke stemgeluid zal het waarschijnlijk een zorg wezen en kunnen lekker wegzwijmelen. Maar hoe tracks zoals de draak 'Be Still' en het niemandalletje 'Heart of a Girl' het tot dit album hebben geschopt is een compleet raadsel.

Gelukkig hebben de meer uptempo en bombastische tracks de overhand en knalt de band er bovendien lekker uit met titeltrack 'Battle Born', waardoor de balans toch zeker positief uitslaat. Daarmee is Battle Born is zeker geen slecht album geworden, maar door de wisselvalligheid ook weer geen topplaat zoals bijvoorbeeld 'Sam's Town' uit 2008 dat wel is.