In een cafeetje in het ondergesneeuwde Tilburg ontmoetten we Robin van Loenen, zanger en gitarist van Destine. Een band van Nederlandse bodem die, zoals ze zelf zeggen, het Nederlandse antwoord zijn op bands als Fall Out Boy en Paramore. Als je ze niet kent, dan heb je vast wel één van hun aanstekelijke songs gehoord. Zowel hun grote doorbraak In Your Arms, als de twee opvolgende singles Stars en Spiders zijn veelvuldig te horen en te zien geweest op radio en televisie. Wij vroegen Robin de oren van zijn hoofd, over de band, de tours, het album Lightspeed en de muzikale hoogtepunten tot nu toe.
Laten we bij het begin beginnen: Hoe begon Destine?
We zijn begonnen in 2006. We kwamen in contact met elkaar door de verschillende bands waarin we speelden. Met die bands hadden we het idee dat het niet echt ergens naar toe ging. Uiteindelijk zijn we elkaar gaan opzoeken en wilden we alles wat in het verleden fout was gegaan nu goed doen. We wilden een band met enkel gemotiveerde mensen, en dat werd dus Destine. In het begin hebben we heel veel zelf geregeld, veel shows gespeeld, die we zelf regelden.
De eerste EP kwam vrij snel uit, in 2006. Op basis daarvan kwamen er een hoop shows.
Vorig jaar (2009) is dan echt de grote doorbraak geweest.
’t Is echt heel hard gegaan, als je bedenkt dat de eerste single in mei uitkwam. Dat is nu pas negen maanden geleden. We wisten zelf niet eens dat radio nog zo’n impact kan hebben op je muziek. We merkten gelijk dat er veel meer mensen naar de shows toe kwamen en alles kwam direct in een soort stroomversnelling. In 2009 vielen alle puzzelstukjes op de goede plek.
’t Is echt heel druk geweest. We doen zelf al het management nog. Betekent dat we doordeweeks keihard aan het werk zijn en in het weekend moeten spelen. ’t Komt er op neer dat we bijna geen minuut vrij hebben gehad in het afgelopen jaar.
Het is wel raar om te merken dat je minder tijd hebt om vrienden en familie te zien, maar het hoort bij het werk.
Toen kwam Lowlands er ook bij en ik dacht: “Is dat niet een beetje vroeg, staan we dan niet voor een lege tent?”. Als je de kans krijgt, moet je ’t gewoon doen.
Nu is jullie album Lightspeed net uit, jullie debuut.
Ja, de plaat is deze week uitgekomen en de reacties tot nu toe zijn erg positief. Dat is heel fijn om te zien. Het belangrijkste is het zorgen dat je muziek maakt die je zelf tof vindt, stap twee is dan kijken of het publiek het leuk vindt. Ik heb zelf wel sterk het idee dat je pas overtuigend je muziek kan spelen als je het zelf tof vindt.
Wat zijn voor jou persoonlijk de leukste tracks van Lightspeed?
Moeilijk om te zeggen, de drie singles zijn
erg goed geslaagd. Daarnaast vind ik het slotnummer “In The End” erg mooi. Ik wilde een echte afsluiter, waarbij mensen
niet na twee minuten denken “Oh, is de
plaat nu al afgelopen”. Toen we het album opnamen, speelde ik al met de
gedachten over een episch lang nummerals ‘echte nummer twaalf’. En het was even
puzzelen, een heel andere manier van schrijven. Niet couplet-refrein-couplet-refrein,
In the End heeft toch net iets meer
lading. Uiteindelijk was ik er heel tevreden mee, dus die zou ik eruit pikken
als favoriete track.
En wat speel je live het liefst?
Dat verschilt heel erg, natuurlijk heb je live je favorietjes. Zowel nieuwe als oudere nummers. Van de nieuwe cd vind ik Sinking Sand en Where Are You Now erg goed werken. Bij onze eerste single In Your Arms is het altijd erg leuk om te zien dat het publiek helemaal los gaat.
Welke show is je het best bijgebleven van 2009?
Voor ons was de show in Staddijk in Nijmegen heel bijzonder. We zijn helemaal niet gewend om shows uit te verkopen en dat was een van de eerste uitverkochte shows die we speelden. Een relatief kleine zaal, maar hij stond propvol en iedereen zong alles mee.
Een ander hoogtepunt was de tour met The Blackout. In een tourbus gingen we langs Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Luxemburg en Tsjechië. In Praag hadden we zelfs nog een dag om de tourist uit te hangen, daar was de show ook heel overweldigend. Bizar dat zelfs daar het publiek onze nummers gewoon meezong.
Wat gaat Destine doen in 2010?
Tot april een heel aantal shows in Nederland, gevolgd door het festivalseizoen. Over een maand maken we alle festivals voor 2010 bekend en ik kan alvast zeggen dat dat er heel veel gaan zijn. Soms twee op een dag. Wordt lekker druk, we zijn nu heel druk bezig met alles te regelen.
Giel Beelen noemde laatst Pinkpop, maarhet is niet zo dat er achter de schermen als iets vastligt. Vorig jaar kwam Giel ook met Lowlands, dit jaar zou Pinkpop wel cool zijn. We kijken wel wat er op ons afkomt.
Vanaf september spelen we een tijdje niet, dan hebben we weer tijd om te schrijven voor de volgende plaat. Daar gaan we dan weer op focussen.
Schrijf je ook onderweg?
Ik heb wel een acoustische gitaar bij me, maar meestal komt het er niet van. Het is vaak net te hectisch om je daarop te concentreren. Ik pak het liefst een rustige periode om er goed voor te zitten. Zo hebben we het ook voor Lightspeed aangepakt.
Welke bands luister je zelf veel naar?
Er zijn een aantal bands die onze producer heeft gedaan: My American Heart, VersaEmerge en Search The City. Ik luister echt heel veel, ook 60’s en 70’s muziek als Deep Purple en The Beatles, maar bijvoorbeeld ook Blindside, Jimmy Eat World, A Day To Remember, Number One Gun en Paramore. Het Riot-album van Paramore is voor ons een grote inspiratie geweest.
Als je een dag iemand anders uit de muziekwereld mocht zijn, wie zou je zijn?
Dat zijn er zoveel, ik kijk ook op tegen sommige mensen: Paul McCartney. Die zou ik kiezen, maar dan wel in de jaren 60. Toen de Beatles groot werden. Ik vind hem de beste songwriter ter wereld.
Wat is het raarste wat een fan ooit aan je gevraagd heeft?
Echt rare vragen kan ik me zo niet bedenken. D’r zijn wel rare dingen die mensen voor ons hebben gemaakt, sommige mensen zijn heel creatief. Ik stond ooit met mijn hoofd op een taart! Ook zijn er wel eens cakejes voor ons gebakken.
Hoe zie jij Destine over vijf jaar?
Ik hoop dat ik hier over vijf jaar niet door je op word afgerekend, maar het is geen geheim dat het voor ons -ook vanwege onze muziekstijl- een droom is om de Warped Tour te mogen spelen. Ik denk niet dat dat direct binnen handbereik ligt, maar we kijken wel hoever we komen. Dat zou ik over vijf jaar toch wel gedaan willen hebben, of op zijn minst gaan doen.