Het veelal tropische weer is daar deels een oorzaak van. Terwijl Nederland in de eerste week van augustus werd geteisterd door stormen en harde winden, scheen op het Óbuda-eiland een uiterst felle zon. In combinatie met het prachtige natuur- en wandelpark midden in de Donau is het niet voor niets dat Sziget vorig jaar werd uitgeroepen tot het beste festival van Europa. Een uitzonderlijke prestatie, al kan de directie op organisatie nog wel wat terrein boeken. Het lijkt alsof sommige festivalmedewerkers hun uiterste best doen om de festivalbezoeker in gebrekkig Engels van het kastje naar de muur te sturen. Zeker voor de mensen die hun auto een week lang kwijt moeten is dat geen pretje (understatement).

 

Daarnaast is het door een overvloed aan loketten binnen en buiten de ingang nog best lastig om – zowel als pers als bezoeker - je ticket in te wisselen voor een polsbandje of om in het bezit te komen van een betaalpas- of horloge, waarmee je middels opgewaardeerd krediet alle versnaperingen en spullen op het festival kunt kopen. Gelukkig is dat laatste een grove verbetering, gezien het nu slechts een gevalletje ‘scannen en weer wegwezen’ betreft. Wachtrijen zijn er helaas nog wel, mede door de slome tap en de niet zo vluchtige medewerkers. Natuurlijk is het wel wat muggenziften, maar door de fantastische entourage, de hygiënische badhuizen en keurige beveiliging is er nu eenmaal weinig op Sziget aan te merken.

 

Hoe uiteenlopend en onderscheidend Sziget ook is, de enige echte trekpleister blijft het muzikale programma. Ieder jaar weer trekken bijna 400.000 bezoekers uit alle windstreken naar het festival om zich aldaar bloot te stellen aan alle muziekgenres die er zijn. Rock, dance, wereldmuziek, punk, electro, dubstep funk, blues, klassiek: het is allemaal vertegenwoordigd en dat maakt het Hongaarse festival aantrekkelijk voor iedereen die ook maar een beetje van muziek houdt. Vorig jaar prikten onder meer Prince, The Prodigy en The Chemical Brothers op het lijstje. Deze editie behoren The Killers, Korn, Placebo, Snoop Dogg en The Stone Roses tot de headliners. Hieronder volgt een overzicht van alle optredens waar Rockblog bij was door Sebastiaan Quekel. Hier en daar vult fotograaf Reno van der Looij wat gaatjes op. Je kunt op Sziget immers onmogelijk overal bij zijn. De uitgebreide fotoreportage vind je hier.

 

Een Hongaarse heavy metalband dat als één van de grootste van het land wordt gezien. Het vijfkopigge stel heeft als eer om de Metal-dag van Sziget af te trappen op de Hungarian Main Stage. De link met Mötorhead wordt al gauw gelegd, gezien de testosteronverhogende uptempo songs met dubbele bass en dreinende gitaarsriffs. Het grotendeels uit veertigers bestaand publiek deinst rustig met de hoofdjes mee en er ontstaat zowaar een cirkelpit uitsluitend voor Hongaren. Toch imponeert Superbutt allesbehalve. Verantwoordelijk hiervoor is zanger András Vörös, die met zijn bedenkelijke danspasjes en dubieuze gelaatsuitdrukkingen misschien in een ander genre thuis hoort. En als blijkt dat de show met de cover Ace of Spades zijn hoogtepunt bereikt, weet je al gelijk hoe laat het is.

 

Een kwartier later is het aan het Amerikaanse Ignite om het spits van de Metal-dag écht af te bijten. De zes mannen uit Californië hebben zich in twintig jaar tijd omhoog gewerkt tot de top van de hardcore punkbands. Of je Ignite na dit optreden op Sziget nog kunt kwalificeren als ‘hardcore’ is discutabel, maar feit is dat ze hier een meer dan prima optreden afleveren. De toon wordt al meteen gezet met een punkcover van U2’s Sunday Bloody Sunday, die op veel positieve respons van de paar honderd aanwezigen kan rekenen. De band leeft op de bühne en straalt veel plezier en energie uit, al geldt dit niet altijd voor zanger Jon Bunch (Sensefield). De vervanger van Zoli Teglas beweegt gemakzuchtig heen en weer en zijn stem klinkt niet altijd even loepzuiver. Toch bedrijft Ignite op Sziget smerige punk en is het niet voor niets dat de band vandaag de grootste dichtheid aan bandshirts per concertbezoeker heeft.

 

Van een totaal andere orde, maar daardoor niet minder waardig is Moonspell. De Portugezen bestaan alweer zo'n twintig jaar en hebben inmiddels negen langspelers op hun curriculum vitae staan. In navolging van Alpha Noir, hun vorige maand verschenen plaat, touren ze over de Europese velden en daarmee wordt Sziget niet overgeslagen. Het publiek komt in grote getalen en daarmee laat de dark metalband zowel Superbutt als Ignite ver achter zich. Wel moeten de aanwezigen nog even loskomen. Althans, dat stelt zanger Fernando Ribeiro: “You guys are very still and quiet. What’s wrong?” Hieropvolgend schudt de Hungarian Main Stage wakker en lijkt ook Moonspell steeds beter te spelen. Met Vampiria haalt Ribeiro een fenomenale grunt uit zijn strot en in Em Nome Do Medo  komen Moonspell’s de karakteristieke kenmerken tot volle uiting. De ingehouden spanning die elk moment kan exploderen doet elk concert van dit vijftal uitgroeien tot een heerlijke belevenis.

 

Samenhorigheid. Nationalistisch. Verbondenheid. Woorden waarmee je het best een concert van een power metalband kunt omschrijven. Hammerfall is zo’n band. Zo’n eentje die continu met de kijkers bezig is en ze willen laten voelen dat het om hén draait vanavond. Op Sziget slaan de vijf langharige Zweden daarin nog wel eens door, maar gelukkig gaat dat niet ten koste van de puntgave show die ze neerzetten. Te pas en te onpas gaan er gebalde vuisten de lucht in en scalpeert de band op humoristische wijze ‘Let... The Hammer... Fall!’, om vervolgens verder te gaan met een typische power metalriff ondersteund door stuwende drumpartijen. Vier gitaarspelers naast elkaar, en headbangen maar. O zo simpel en goedkoop, maar het werkt en dat moet je Hammerfall nageven.

 

Twee jongens die beide iets totaal anders doen, maar die elkaar op de één of andere manier uitstekend weten aan te vullen. Dat zijn Boef en de Gelogeerde Aap. Laatstgenoemde blinkt uit in zijn vindingrijke en excentrieke teksten, terwijl de Boef rauwe dubstep samples voor zijn rekening neemt. Deze combinatie heeft al tot vele succes geleid, waaronder optredens op Lowlands, Paaspop en tal van Nederlandse poppodia. Laat op de avond staan ze op de Holland Meets Hungary Stage, waar ze voor een klein gezelschap de voetjes van de voer proberen te krijgen. Deels lukt dat. Op het oude materiaal wordt duidelijk minder enthousiast gereageerd. Pas wanneer de Boef de ruimte krijgt om zijn dubstep over de mensen te walsen, raakt het publiek volop in beweging. Ze anticipeert. Gaat volledig uit zijn dak op bijvoorbeeld Echte Helden. Een flow die dan niet meer ophoudt.

Daar sta je dan. Als klein Hongaars bandje op het grootste festival van Europa. Wellicht jarenlang naar uitgekeken. En dan gaat het fout. Probleem? De saxofoon van één van de bandleden van het Hongaarse Butterfly Effects ging vlak voor het optreden stuk. Tja, en wat doe je dan? Juist, je gaat maar improviseren om de tijd te doden. Toegegeven, dat doet de band met verve. Sterker nog, door die pure improvisatie beginnen er steeds meer mensen in het gras voor de Blues Stage te liggen. Grote trekpleister van de show is de beatboxer met zijn grove beats die haast neigen naar samples van een Knife Party of een Skrillex. Na ongeveer een half uur klimt de saxofonist het podium op en kan Butterfly Effects officieel van start. De band speelt blues met invloeden uit gospel, jazz en dus beatbox. Een unieke combinatie die je niet veel ziet en dat maakt Butterfly Effects aantrekkelijk om naar te kijken, al is het stiekem eigenlijk alleen om die superman t-shirt dragende beatboxer.

 

Op britpop geschoeide rock met een totaal geflipte act. Oren en vooral ogen kom je te kort. Hoe je dit bij elkaar krijg verzonnen is een totaal raadsel. Dan clownesk, dan erotisch om over te gaan in schokkerende figuren die zich tussen de muzikanten begeven. Puur entertainment en dat bevalt Sziget in de A38 tent prima.

 

De meesters van buitengewoon dansbare Joodse bruiloftsmuziek. Dat compliment krijgt Amsterdam Klezmer Band van over de hele wereld te horen. De band – die vorig jaar nog haar vijftiende verjaardag in veel Nederlandse poppodia vierde - is in de loop der tijd uitgegroeid tot een legende in haar soort. Alle zeven muzikanten zijn virtuoos ten top en toveren moeiteloos indrukwekkende solo’s tevoorschijn die het Sziget publiek op zijn wenken bedient. Op de omringende heuvels drinkt men rustig een pilsje, maar beneden deinzen alle luisteraars synchroon op en neer. Vooral de polkaversie van Tetris doet het uitstekend en zorgt zelfs op de heuvels voor een staande ovatie. Ooit begonnen op straatfeesten, maar anno 2012 niet meer weg te slaan op het grootste festival van Europa. Kleine kanttekening: zanger Job Chajes raakt met zijn drukke Nederlandse raps soms de draad kwijt, dat ten koste gaat van dat heerlijke authentieke klezmer geluid.

 

Volle zalen trekken de Beatsteaks in hun thuisland Duitsland. Diens succes lijkt langzaamaan ook naar Nederland over te hevelen, gezien hun optredens in Amsterdam en vorig jaar op Pinkpop. Getuige de vele rood-wit-blauwe vlaggen op de Main Stage in Sziget lijkt het er inderdaad op dat de punkband met een inhaalsprint bezig is. Al gauw blijkt ook dat die sprint niet alleen met ambitie en drift te maken heeft. Beatsteaks heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een hele fijne liveband. Eentje die met meer lef en overtuiging probeert te spelen. Twist and Shout van The Beatles coveren, je moet het maar durven voor een groot publiek. Maar zanger Arnim Teutoburg-Weiß vertolkt het feilloos. Hij geniet, speelt met de camera, houdt van zijn fans en deinst voortdurend op en neer. Op steenworpafstand gaat men los, vooral wanneer Let Me In en Milk and Honey worden ingezet. Al met al een waardige main stage act. Maar wat nu precies de meerwaarde is van die extra drummer, is ons een raadsel.

 

Dat het niet zo druk is in de A38 zal ongetwijfeld met de populariteit te maken hebben van Hurts, welke tegenlijk op de mainstage staat. Of het matte optreden van dEUS daardoor komt valt niet te zeggen. Feit is dan Tom Barman en Co. wel eens beter voor de dag zijn gekomen en dit optreden de boeken in kan als saai.

 

Kijkend naar de show van Hurts op Sziget is één constatering mogelijk: het Britse synthpopduo is in twee jaar tijd een stuk volwassener geworden. Vrijwel elk aspect is in vergelijking met het optreden op Pinkpop 2010 verbeterd. Of het nu de sublieme lichtshow, de ludieke verkleedpartijen of de betere danseressen betreffen; Hurts geeft op Sziget waarschijnlijk zijn beste show in zijn carrière weg. Weliswaar komt zanger Theo Hutchcraft nog steeds wat stijfjes over en ontbeert het hem aan enige vorm van sympathie, toch heeft hij grote stappen gemaakt wat betreft zijn performance. Niet meer staat hij plompverloren in een hoekje Silver Lining te vertolken. Nee, hij danst, geniet zichtbaar en zoekt zelfs contact met de danseressen. En weer is ‘ie natuurlijk fraai gecoiffeerd en strak in pak. Op prima wijze trekt hij de vocale registers open, al kan hij nog zoveel meer met die melancholieke snikstem. Synthpop ten voeten uit en zonder enige pretentie, maar wel goed gemaakt.

 

Na het zien van Ministry is één ding duidelijk: de man achter de geluidsknoppen heeft een ernstige fetisj voor snoeiharde muziek. Niets mis natuurlijk met riffs die uit de speakers knallen, maar het optreden in de A38 Stage sloeg echt alles. Doodzonde, aangezien het spel van de Amerikaanse industrial heavy metalband op hun platen nog best goed uit de verf komt. Live klonken de gitaren echter alsof je docente met haar vlijmscherpe nagels over het schoolbord krast en je derhalve permanente gehoorsbeschadiging oploopt. Ook de ogen blijven niet onbespaard. Oorzaak één is de spuuglelijke microfoonstandaard van zanger Al Jourgensen, die die van Korn doet verbleken. Oorzaak twee zijn de achterlijke videoclips op de schermen waarin de muzikanten een karikatuur van zichzelf zijn. Nee, vergeten doe je het optreden van Ministry niet. Al is het alleen omdat je daarna niets meer kon horen.

 

Een rooskleurige toekomst. Als de sneltrein van Dope D.O.D op deze snelheid doordendert, kan deze Groningse hiphopgroep nog wel eens een internationaal succes worden. Onlangs werden de drie knapen gevraagd om dertien voorprogramma’s te doen voor de Amerikaanse rockband Korn. En nu staan ze op Sziget voor naar verluidt meer dan duizend mensen. Een onwaarschijnlijk succes voor de  energieke jonge rappers. Niets lijkt ze in de weg te staan, of de stroom moet uitvallen of iets dergelijks. Kleine kans, zou je zeggen. Toch gebeurde het. De stroom viel uit, en zo ook de muziek. Paniekerig rennen ze van het podium af, om vervolgens een half uur in het duister te tasten. Ze komen terug, maar het geluid doet het alleen aan de rechterzijde. Ze besluiten er mee te stoppen en de zaal stroomt mondjesmaat leeg. Maar dan gebeurt het. Harde, rauwe, duistere hardcore hiphop met dito beats en dubstep: dit is Dope D.O.D. De zaal vult zich weer langzaamaan en de show ontsnapt van een vroege dood. Het drietal vult elkaar vocaal en visueel goed aan en rapt in onberispelijk Engels en Nederlands. Hier en daar voelt het allemaal wat eenvormig aan, maar uiteindelijk krijgt de A38 toch wat het zo graag wilde: een heftig, kwaadaardig optreden.

Doordat de reis van The Roots vertraging heeft opgelopen wordt er gewisseld van plek met Anti-Flag. Daarmee komen de punkers ineens op het grote hoofdpodium terecht en die kans pakken ze met beide handen aan. Vol overtuiging opent de band de mainstage waarbij de eerste circlepits meteen een feit zijn. Gitaristen en zangers hebben we al eens tussen het publiek zien spelen, maar bij Anti-Flag waagt de drummer zich met materiaal en al een poging die waarempel nog perfect lukt ook. Erg vermakelijk om mee wakker te worden. 

 

In het uur dat The Roots op de bühne staat laat de hiphopcrossoverband zien hoe je op een haast perfecte manier een show kunt opbouwen. Ze komen enigszins traag uit de startblokken, maar na een minuut of tien gaan alle remmen los en is er geen stoppen meer aan aan de sneltrein die The Roots heet. In een gezellig volle A38 - ze stonden oorspronkelijk op de Main Stage - is  is het the place to be om je donderdagmiddag te vertoeven. Ze tonen overduidelijk veel plezier en weten rock, soul jazz en hiphop perfect samen te smelten. Er wordt bovendien geknipoogd naar Guns 'n Roses gezien ze een prachtige cover doen van Sweet Child 'O Mine. Eén van de betere shows op Sziget Festival.

 

Dat deze mannen een feestje kunnen maken dat wisten ze in Nederland al. Nu weten ze het in Hongarije ook (al zullen veel van de bezoekers in de bomvolle Arena uit NL afkomstig zijn geweest). Chef'Special wint de tent vanaf het eerste nummer voor zich met het enthousiasme spel en de prettige zomerse funk, rap, pop en rock. Prachtig Nederlands visite kaartje en een dik hoogtepunt van deze Sziget editie.

 

Het verhaal van Maximo Park is een aparte. Op plaat bewijst de Amerikaanse indierockband met de grote jongens mee te kunnen, maar live heeft de vierkoppige groep nog geen echte reputatie opgebouwd. Dat ligt onder meer aan zanger, die voor een groot veld met mensen wat nerveus en geforceerd overkomt. Zo ook donderdagavond op Sziget. Het is alsof de man op sollicitatiegesprek moet en hij alles uit de kast haalt om maar zo goed mogelijk voor de dag te komen. Vaak werkt dat averechts en dat is ook bij hem het geval. Zijn stem is nauwelijks onder controle en zijn praatjes erg cliché (It goes a little bit something like... THIS!). Jammer, want muzikaal is Maximo Park nog best te pruimen.

 

Tankscapda, de Hongaarse variant op Mötorhead. Dat werd wel duidelijk tijdens het optreden op de Main Stage. Klaarblijkelijk voor veel mensen een minder geslaagde variant, want de driekoppige band joeg meer mensen weg dan dat het aantrok. Ergens onterecht, omdat Tankscapda nog best lekkere heavy metal bedrijft met geslaagde invloeden uit punk en een klein beetje uit hardcore. De keerzijde van de medaille is dat ze weinig aan interactie doen en het vrij veel van hetzelfde is allemaal. Echt de aandacht erbij houden bij Tankcsapda is dus makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Korn - één van de grootste nu-metalbands in de popgeschiedenis - is niet vies van experimenteren. Dat blijkt wel uit The Path of Totality, de dit jaar verschenen plaat waarbij dubstep de boventoon voert. Op Sziget fungeren Jonathan Davis en zijn mannen als headliner en zoals verwacht staat hun nieuwe geesteskind centraal. Maar liefst vijf nummers achter elkaar voeren ze dubstep-nummers uit, je moet het maar durven. Toch ontvangen de 30.000 aanwezigen ze met open armen, getuige de handen die omhoog gaan en de cirkels die her en der op het veld gevormd worden. Gewaagd doch geslaagd. Bovendien klinkt Davis vanavond opvallend genoeg bij stem, waarmee hij een gulden middenweg zoekt tussen luide schreeuwen en dreinigere, jengerige zang. De vervangende bassist weet daarnaast het tijdelijke vertrek van Reginald Arvizu goed op te vangen. Dat is knap, gezien zijn basspel toch wel als een rode draad door de muziek van Korn loopt. Een hoogtepunt is wanneer de Amerikanen covers van Pink Floyd (Another Brick on the Wall) en Metallica (One) op sublieme wijze uitvoeren. Aan de andere kant ontbraken Faget, Ball Tongue en It's On op de setlist, dus de volgende keer misschien iets minder dubstep.

Viza is voor velen een onbekend bandje, maar brengt haar muziek uit op het label van Serj Tankian (System of a Down). En dan hebben we meteen een deel van de invloeden te pakken, al is Viza zeker geen goedkope kopie. Daarvoor voert het teveel een eigen stijl en voegt veel authentieke Armeense invloeden toe aan haar muziek. Hierdoor onstaat een heerlijk dans- en springbare mix van pop, rock, metal en folklore met Armeense, Mediterraanse, Arabische en Russische invloeden. Zonde dat het zo vroeg op de dag niet drukker is bij de mainstage, want dit is zonder twijfel één van de meest interessante optredens van de week.

 

 

De Arena Stage bleek op Sziget niet de meest populaire tent, maar met het optreden van Kraak & Smaak kwam daar tijdelijk verandering in. Het trio is op de plaat in feite een dance-act, maar live komen daar nog genres als funk, jazz en soul bij kijken. De heren - strak in pak en zonnebril dragend - en dame gaan inmiddels zo'n tien jaar mee en hebben in de loop der tijd een bekende live reputatie opgebouwd. Zelden klinken baslijnen, gitaarlicks, syntesizers en vocalen bij elkaar zo voorbestemd om samen te smelten. Squeeze Me - om maar iets te noemen - weet al vroeg in de show voor zowel jong als oud te imponeren. Later in de show wordt Kraak & Smaak bijgestaan door een vrouwelijke vocalist, maar die weet in haast alle nummers het tempo uit de show te halen. De sound wordt naarmate de show vordert ook steeds progressiever, iets dat niet iedereen in het publiek kan waarderen. Nee, het zijn toch echt de funky vocals van frontman Mark Kneppers die de voetjes van de vloer krijgt.

 

Geen band kan zo innemend slecht zijn als The Stone Roses. Met die woorden opende de Volkskrant de recensie van de inmiddels klassieke band in de Heineken Music Hall. Het optreden op Sziget laat zien dat de redacteur van de krant geen woord van zijn verslag gelogen heeft. Vrijwel alles wat de headliner van de vrijdag laat zien, mislukt. Frontman Ian Brown weet nummers achtereen vrij vals te zingen en de muzikanten rondom hem - de gitarist, drummer en bassist - lijken eerder een one man show te performen. The Stone Roses speelt langs elkaar heen en oogt totaal niet blij om na zestien jaar weer bij elkaar te zijn. Gewoonweg headliner onwaardig.

1/5 (Sebastiaan)

 

Sziget zit vol verrassingen, zo ook het fantastische optreden van Gyo Kretz. De jonge gitarist, zanger en songwriter van Nederlandse bodem weet met zijn blues-, rock en popmuziek een uur lang iedereen in de Blues Stage te overtuigen. Met name zijn cover van Selah Sue's This World en zijn lange hommage aan John Mayer en Jimi Hendrix komen met zijn ingenieuze gitaarspel uitstekend uit de verf. Dit in combinatie met de scheurende Hammond-stukken van zijn broer maakt het tot wellicht de beste act op het podium van Sziget.

 

De Londense band Noah and the Whale begon oorspronkelijk als een pure folkband, maar inmiddels profileren de strak geklede mannen zich meer als een elektronische popindieband. Dat is an sich niet verkeerd; de vierkoppige formatie weet met synthesizers en strijkers heel wat variatie in hun muziek te brengen. Gold dat maar ook voor hun optreden op de zaterdagmiddagh. Noah and the Whale had de eer om als main act op de bühne te beginnen, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze daar nog lang niet klaar voor zijn. Het optreden begint nog goed, met Give It All Back en het orkestrale Love For The Orchestra, maar daarna kakt de show in en voelt het allemaal wat stijfjes. Om nog maar te zwijgen over de afsluiter L.I.F.E.G.O.E.S.O.N., een song die het primka doet voor massaconsumptie, maar kwalitatief zo erg door de mand valt dat het op de lachspieren werkt.

 

De Mexicanen van Molotov zijn voor het optreden al niet meer te houden. Mexico heeft zojuist de Olympische voetbalfinale gewonnen van Brazilie en dat moet natuurlijk gevierd worden. Dat feestje komt er ook op de World Music Stage. Een stevige rockset met een latino vibe. Uiteraard wordt afgesloten met het populaire nummer 'Puto' wat door heel het veld wordt meegeschreeuwd.

 

Less is more. Singer songwriter Fink heeft een voorliefde voor deze uitspraak. Dit blijkt ook tijdens zijn intieme, donkere optreden in de A38. De Britse artiest  - die zijn sporen verdiende als dj - kiest op Sziget wederom voor zijn vaste recept: traag gitaarspel, dromerige teksten, een enigszinds donker maar fragiel stemgeluid en zo weinig mogelijk beweging en interactie. Fink doet het op zijn eigen manier en dat werpt op Sziget zijn vruchten. Met enkel zijn stembanden weet hij iedereen in de tent doodstil te krijgen en zorgt hij ervoor dat alle armharen zich als een totempaal uitrekken. Toch apart, er gebeurt op het uitstekende drumspel vrij weinig, maar alsnog weet Fink misschien wel het beste optreden van Sziget neer te zetten. Alleen jammer dat Sum 41 er af en toe doorheen blérde.

 

The Next Episode. Beautiful. Signs. Drop It Like It's Hot. Still Dre. De Amerikaanse rapper Snoop Dogg heeft tal van nostalgische hits op zijn conto staan. Logischerwijs zet hij deze allemaal schaamteloos in tijdens zijn headliner-act op Sziget. Een headliner is het zeker, met halfnaakte vrouwen, dansende knuffelberen, talloze gastartiesten en vooral heel veel wiet. Voor diegenen die jarenlang met arendsogen de top 40 hebben gevolgd en bekend zijn met de bekendste hiphop liederen is Snoop Dogg's optreden een waar feest. Het yoyo yippy yoo yippy yee verveelt nauwelijks en gedurende het uur gaan talloze handen de lucht in. Af en toe kakt de show in terwijl Snoop Dogg als zijn nieuwe pseudo Snoop Lion wat reggae laat horen, maar over het algemeen bewijst de uiterst slecht geklede 'gangster' dat het een mooie show kan neerzetten.

 

Je kunt niet naar een optreden van Beardyman gaan en verwachten dat je enkel een leuk beatbox performance krijgt te zien. Nee, de Londense muzikant kan door middel van zijn fenomenale ‘loop’-technieken en dure apparaten indrukwekkende live shows neerzetten. Op Solar bewees hij het al, maar op Sziget weet hij voor duizenden mensen wederom te imponeren. Ingenieuze intermezzo's, prettige interactie en onwaarschijnlijk knappe beatbox trucs maken de show tot eentje om in te lijsten.

 

De introverte muziek van Lamb pakt een uitbundig festival publiek vanaf de eerste noten volledig in. De ingetogen sound klinkt erg levendig en de muziek wordt met verve neergezet, waarbij de donkere A38 stage de ambiance alleen maar versterkt. Zangeres en blikvanger Barbara Mauritz is perfect bij stem en Lamb betovert met vlagen Sziget.

 

Met Sexy And I know it, Party Rock Anthem en I’m In Miami Bitch hebben Sky Blu en Red Foo - de twee rappers van de feestformatie LMFAO - zich al laten gelden in de Nederlandse hitlijsten. Op Sziget zijn dan ook vooral Nederlanders die vertegenwoordigd zijn tijdens het optreden op het Hongaarse hoofdpodium. Veelal Nederlandse vlaggen en 'hier is dat feestje' maken het Hollandse plaatje compleet. En een feestje was het, met heerlijke retro-outfits en haast belachelijke capriolen. Een klein beetje plaatsvervangende schaamte, maar in het geval van LMFAO maakt dat geen donder uit.

 

De mainstage wordt deze zondag afgesloten door The Killers en de Amerikanen geven het publiek precies waar het voor is gekomen. Brandon Flowers en co. zijn net klaar met een nieuwe plaat en dit is één van de eerste grote liveshows. Overigens is er niets van te merken, want alles klopt tot in de puntjes. Een grootse en gelikte show, waarin alle hits voorbij komen aangevuld met een drietal nieuwe songs. Na afsluiter 'When you were young' gaan dan ook terecht alle handen de lucht in.