De Nederlandse singer-songwriter Blaudzun is na een grondig festivalseizoen weer terug waar hij hoort: in een intieme ruimte met vier muren. Ook al gaf de Arnhemmer – zoals vanouds met grote bril en zwart montuur -  op Mundial, Appelpop en Parkpop puike optredens, zijn troubadour-achtige folkliedjes komen in een huiskamersetting toch echt beter tot hun recht. Dat bewijst hij zondagavond eens temeer in de kleine zaal van 013, die al na een paar dagen stijf was uitverkocht.

De (te) Kleine Zaal

Wanneer je een blik op de zaal werpt, kun je je niet aan de indruk onttrekken dat het Tilburgse popcentrum vanavond iets te veel kaarten verkocht heeft, of simpelweg een verkeerde zaal koos. De kleine zaal – met een capaciteit van 350 bezoekers – staat ram- en ramvol en puilt zelfs uit waardoor mensen noodgedwongen buiten de zaal het optreden dienen te volgen. Door de beperkte ruimte heeft Blaudzun zelfs een aantal muzikanten thuis moeten laten, wat resulteert in trompetten die je luid en duidelijk hoort, maar door wat dat geluid precies geproduceerd wordt, is een raadsel.

Nederlandse Arcade Fire

Het is echter slechts een smet op de show. Ook vanavond laat Blaudzun weer duidelijk zien en horen waarom hij dé Nederlandse variant op Arcade Fire is. Het meest recente album Heavy Flowers ademt op de plaat al de adrenaline van een liveshow uit, maar vanavond overstijgt datgene zich. Het concert is groots, melodieus, dynamisch en meeslepend en komt vanaf de eerste minuut binnen. Met ukelele, lapsteel en een banjo grijpt Blaudzun je meteen bij de lurven met opener The Choking Game. Aangevuld met handgeklap, maracas en tambourines creëert Blaudzun een grootse, opzwepende melodie zoals alleen hij dat kan.

Een rijk bandgeluid

Naarmate de show vordert, produceert zijn band meer en meer een rijk, gedetailleerd bandgeluid dat precies tussen Beirut en Arcade Fire in zit, met prominente rollen voor strijkers, accordeons, toetsen en mandoline. De vele instrumenten – die door de multitaskende artiesten vakkundig gespeeld worden - blijven allen goed overeind in het volle geluid dat Blaudzun laat horen. Met regelmatig ook diepe drums en een perfect uitgebalanceerde galm, behalve dan in Sunshine Parade, waar de drums weer iets te bombastisch binnenkomen, zeker na het vertellen van zo’n zielig verhaaltje.

Opvallend veel interactie

Dat de normaal zo stille Blaudzun zo spraakzaam is vanavond, valt enorm op. “Ik zag op Facebook iemand die 200 kilometer had gereden om een kaartje op te halen. Wie o wie?”, vraagt Blaudzun, waarna ene ‘Martijn’ trots zijn hand op steekt en Blaudzun daaropvolgend voor hem speciaal Solar inzet. Het resultaat is een indrukwekkende, lange versie, inclusief acapella en een interactief slotstuk waarbij het publiek zachtjes meezingt. In het stuwende We Both Know vraagt Blaudzun weer juist of er ‘meegefloten kan worden’. Genoeg interactie, en dat was wel eens anders.

Dynamiek

Zwaardere momenten zijn er ook, als Blaudzun bijvoorbeeld het publiek inspringt en zich met zijn minigitaartje kwetsbaar opstelt, gezongen met een wat dramatische snik in zijn licht raspende stem. De band navigeert zich ook keurig en geroutineerd tussen muisstille momentjes met alleen een galmende accordeon tot percussie-erupties, waarmee de nummers via een lange omweg transformeren in explosiess  van folkgeweld waarin iedere artiest zich compleet overgeeft aan het publiek.

Groots in zijn kleinheid

Alles bij elkaar opgeteld brengt Blaudzun zondagavond een zowel intieme als overdonderende avond in 013. Een avond dat groots is in zijn kleinheid, en explosief is in zijn soort. Voor internationaal succes is er nog veel werk aan de winkel, maar bon: met de afsluitende cover Shout van Tears for Fears rijst de Arnhemmer met zijn excentrieke hoofd definitief boven het maaiveld van de Hollandse polder uit, op een manier waar menig folkartiest jaloers zou moeten zijn.