Zondagmiddag vier uur is nou niet bepaald wat je zegt een standaard aanvangstijd voor een rockconcert. Bij de Bosuil in Weert hebben ze echter lak aan traditionele aanvangstijden en programmeert men doodleuk drie hoogstaande progrockbands op dit uur van de dag. Wij van Rockblog reisden af naar het Weertse om verslag te doen van wat uiteindelijk zou blijken een meer dan geslaagde middag.

Ondanks het vroege aanvangstijdstip (of misschien wel mede door) is de zaal al behoorlijk goed gevuld als Dianoya aftrapt. De uit Polen afkomstige band kwijt zich goed van haar taak. De band maakt lekker in het gehoor liggende progrock, die wel wat van haar grote broer Riverside weg heeft. Vooral in de wat snellere up-tempo stukken in nummers als ‘Good New Comes After a While’ en ‘Far Cry’ maakt de band indruk. Minpuntjes zijn de zang van Filip Zielinski die af en toe toch wat overtuigingskracht en diepgang mist en de wat fletse uitstraling van de band. Desalniettemin presenteert Dianoya zich vandaag als een band met veel potentie.

Qua uitstraling zit het, ondanks de wat sullige bandnaam, bij Jolly wel goed. Zanger/gitarist Anadale lijkt met zijn hoedje en oogschaduw zo weggelopen uit de Rolling Thunder Revue band van Bob Dylan en bassist Anthony Rondinone had met zijn voorkomen zo auditie kunnen doen voor een rol in een van de drie Godfather films. Ook wat betreft de muziek zit het wel snor bij Jolly. De band die onlangs met enige vertraging (Jolly’s studio werd getroffen door tropische storm Sandy) haar derde cd ‘The Audio Guide To Happiness (part 2)’ presenteerde, weet als geen ander progrock te mengen met alternatieve rock uit begin jaren ’90.

Wat vooral opvalt is het mooie timbre van het stemgeluid van Anadale. Vanaf opener ‘Storytime’ tot en met afsluiter ‘The Pattern’ zetten de vier Amerikanen de zaal van de Bosuil op z’n kop en hiermee vormen ze dan ook de perfecte opmaat voor de hoofdact van vanmiddag.

Even voor zessen betreedt Riverside het podium. De vier Polen timmeren inmiddels alweer zo’n jaar of 12 aan de weg en dat doen ze verre van onverdienstelijk. Hun plaatwerk is altijd dik in orde en zo ook hun live shows. Dit blijkt ook nu wel weer, want Riverside staat live als een huis vanmiddag en speelt vanaf de eerste noot een gewonnen wedstrijd. Van opener ‘New Generation Slave’ tot en met de twee toegiften is het genieten geblazen voor de liefhebber van de betere progrock. Oud werk vloeit moeiteloos over in het wat meer songgerichte werk van het uitstekende laatste album ‘Shrine of New Generation Slaves’.

Mariusz Duda steelt met zijn sublieme basspel en zijn warme, melancholieke stem de show. Maar ook de rest van de band laat zich zeker niet onbetuigd; de licks en riffs van Piotr Grudziński zijn om je vingers bij af te likken en ook het drum- en toetsenwerk zijn van een hogere orde vandaag. Het publiek geniet met volle teugen en wordt getrakteerd op werkelijk fantastische uitvoeringen van o.a. ‘Driven to Destruction’, ‘Living in the Past’, ‘Escalator Shrine’ en ‘Left Out’. Riverside bewijst in de Bosuil voor de zoveelste maal tot de crème de la crème van de progrock scene te horen en bezorgt en passant alle aanwezigen een fantastische avond… euh middag.

- klik hier voor het fotoverslag -

(Review: Jeroen Voncken | Foto's: Reno  van der Looij)